قیمت لحظه ای ریال قطر

ریال قطر واحد ارز رسمی این کشور است. این کشور در امتداد ساحل شبه جزیره عربستان واقع شده است. واحد پولی قطر در نمادشناسی پول با کد ارزی QAR شناخته می شود. این واحد پولی از 100 درهم تشکیل شده است.

این واحد پولی را به صورت مخفف با کد QR نیز نشان می دهند. در زبان انگلیسی این واحد پولی با QR و در زبان عربی با ر.ق شناخته شده است. تمام اسکناس ها و سکه های قطری توسط بانک مرکزی کشور قطر صادر می شوند. هدف از این کار ایجاد ثبات پولی و همچنین کنترل نظارت بر ارز این کشور است. در اینجا به آشنایی و بررسی اجمالی واحد پولی قطر خواهیم پرداخت. همراه ما باشید.

ریال قطر چیست؟

ریال کشور قطر در سال 1973 با شکل گیری دبی در امارات متحده عربی، جایگزین واحد پولی مشترک قطر و دبی شد. در این زمان، قطر جداگانه ریال را به بازار عرضه کرد.

ریال مخصوص قطر و دبی، بنابر دلایلی در سال 1966 توسط دولت لازم الاجرا محسوب شدند. زیرا در زمان استفاده از ارز قبلی که روپیه هند نام داشت، به دلیل کاهش ارزش پول هند، ضررهایی بر کشور های حامی این پول وارد شد. QR به دلار آمریکا با نرخ 3.64 ریال در ازای هر دلار یا به شکل USD/QAR = 3.64 معامله می شود. افزایش ارزش ریال، شوک های احتمالی اقتصادی را کاهش می دهد.

صنعت نفت و گاز به طور تقریبی نیمی از تولید ناخالص داخلی قطر و در مجموع کل صادرات این کشور را تشکیل می دهد. این موضوع در نوسانات قیمت ریال این کشور مشهود است.

تاریخچه ریال قطر

این واحد پولی، تاریخچه پیچیده ای ندارد و برای بررسی آن باید به بحث تاریخچه ارز انگلیس در خاورمیانه اشاره کرد که در مجال این مقاله نیست. به طور خلاصه، قطر تا 1966 از روپیه هند به عنوان روپیه خلیج فارس به عنوان واحد پولی خود استفاده می کرد. هنگامی که هند در سال 1966 ارزش روپیه را کاهش داد، قطر به همراه سایر کشورهای حامی روپیه، ترجیح داد ارز مستقل خود را معرفی کند.

قبل از معرفی ارز مستقل، قطر برای مدت کوتاهی ریال عربستان را استفاده کرد. سپس ریال قطر و دبی پس از امضای توافق نامه ارزی این دو کشور در 21 مارس 1966 به بازار معرفی شدند. ریال عربستان معادل 1.065 روپیه خلیج فارس ارزش داشت، در حالی که ریال قبل از کاهش، ارزشی برابر با روپیه خلیج فارس را تجربه کرده بود. پس از پیمان با دبی که تا مدتی ادامه داشت، قطر صدور ریال قطری مستقل از دبی را در 19 مه 1973 آغاز کرد.

نمونه های قدیمی ريال قطری به مدت 90 روز به طور متوالی در گردش بودند و پس از مدتی از مسیر گردش خارج شدند. استفاده از واحد پول ارزی مستقل در این زمان آغاز شد.

نوسانات ارزی ریال قطر

در سال 2017، ارزش ريال در بازار خارج از کشور دبی، پس از قطع ارتباط برخی از کشور های خارجی با بانک قطر دچار تغییراتی شد. این تغییر به دلیل کمبود نقدینگی ارزی صورت گرفت. طی مدتی که نقدینگی شرایط نزولی را سپری می کرد، نرخ دلار آمریکا برابر با 3.64 ریال قطر بود.

دوره مذکور را به عنوان بحران دیپلماتیک می نامند، این بحران ناشی از قطع روابط دیپلماتیک توسط چندین کشور بود. به دنبال این بحران، اجازه استفاده از حریم هوایی و مسیر های دریایی برای قطر میسر نبود؛ زیرا ادعایی مبنی بر حمایت قطر از تروریسم وجود داشت.

این امر همچنین منجر به توقف تجارت اسکناس قطر در خارج از این کشور با بانک های خاص در برخی کشورها مانند انگلیس شده است. جالب است بدانید که در داخل قطر، بانک مرکزی این کشور به خرید و فروش دلار با نرخ ارز ثابت می پردازد.

از سال 2019، همچنان برخی از کشورها روابط دیپلماتیک خود را با قطر قطع کرده اند. در اواسط 2019، ارزش این واحد پولی برابر با USD/QAR = 3.64 شد. در واقع تغییری در ارزش این ارز صورت نگرفت و برای همیشه ثابت ماند.

نرخ ارز ثابت ریال قطر

این واحد پولی با نرخ ثابت 3.64 به دلار آمریکا متصل است. این نرخ با فرمان سلطنتی شماره 34 سال 2001، به امضای حمد بن خلیفه آل ثانی، امیر قطر، در 9 ژوئیه 2001 به شکل قانونی ثبت شده است.

در ماده 1 قانون مذکور آمده است که نرخ ریال قطر در برابر دلار آمریکا 3.64 است و برای خرید و فروش دلار های بانک مرکزی قطر از سایر بانک های فعال، باید بالاترین حد 3.6415 ریال و پایین ترین حد 3.6385 ریال را در نظر گرفت. ماده 2 قانونی، میزان و زمان فروش دلار آمریکا و شرایط مرتبط با فروش و پرداخت این دلار را از طریق بانک مرکزی قطر نشان می دهد. ماده 3 این قانون، فرمان سلطنتی شماره 60 صادر شده در سال 1945 را لغو می کند.

نمونه ای از مبادلات ریال قطر به دلار آمریکا

نرخ ارزی یک دلار آمریکا برابر 3.64 ریال است. متاسفانه این قیمت ارز برای مبادله مسافرتی محسوب نمی شود. بانک ها و خدمات صرافی به طور معمول 3 تا 5 درصد حق خدمات تبدیل ارز را از خریدار دریافت می کنند. این نرخ با توجه به نرخ ارز ارائه شده به مشتری قابل تخمین است.

بنابر موضوع بالا، اگر مسافری به قطر سفر کند، هر دلار را به جای 3.64 ریال با نرخ 3.46 ریال دریافت خواهد کرد. این مقدار به طور تقریبی 5 درصد کمتر از مقدار ثابت است.

فرض کنید مسافری با دریافت 3460 ریال، 1000 دلار را تبدیل کند. مسافر مقداری از این پول را در سفر خود خرج می کند. هنگامی که قصد دارد به آمریکا بازگردد، باید 1500 ریال خود را به دلار تبدیل کند. باتوجه به اینکه نرخ رسمی ارز برابر با 3.64 است، برای فهمیدن مثال باید هر ریال قطر را به 3.64 تقسیم کنید. حاصل این تقسیم برابر با 0.274725 است.

بنابراین، مبلغ پیش بینی شده مسافر 142.08 دلار است. اما باید به یاد داشته باشید که بانک ها و صرافی ها به طور معمول هزینه خدماتی دریافت می کنند که در واقع این کارمزد در نرخ ارز گنجانده می شود.

درنتیجه، به جای دریافت 0.274725 دلار به ازای هر ریال، مسافر به طور حتم نرخی نزدیک به 0.261 دلار را باید بپردازد که به طور تقریبی 5 درصد کمتر از نرخ ثابت است. با حساب و کتاب بالا متوجه خواهید شد که به جای دریافت  142.09 دلار باید مبلغ 391.50 ریال از سوی مسافر دریافت شود.

سکه های ریال قطر

در سال 1966 سکه هایی با نام های قطر و دبی با قالب های 1، 5، 10، 25 و 50 درهم معرفی شدند. در سال 1973، سری جدیدی از سکه ها در همان اندازه و ترکیبات قطعات قبلی، به طور مجدد ارائه شد. تفاوت مشهود در سکه های جدید و قدیم تنها مرتبط به نام قطر است. در واقع نام دبی از سکه ها حذف شد و سکه های مستقل ریال در اختیار مصرف کننده قرار گرفت.

اسکناس های ریال قطری

در تاریخ 18 سپتامبر 1966، هیئت ارزی قطر و دبی، اسکناس هایی را در قالب 1، 5، 10، 25، 50 و 100 ریال معرفی کردند. این اسکناس ها در 19 مه 1973 با نمونه های آژانس پولی قطر در واحد های 1، 5، 10، 100 و 500 ريال جایگزین شدند.

اسکناس 50 ریالی واحد قطر در سال 1976 صادر شد. بانک مرکزی قطر با فرمانی به نام فرمان 15، در 5 آگوست 1973 تاسیس شد. پس از تاسیس، تمامی اسکناس ها و سکه های منتشر شده توسط آژانس پولی قطر به مالکیت بانک مرکزی درآمد اما همچنان به مدت چند سال نمونه های قبلی به گردش خود ادامه دادند.

در تاریخ 19 دسامبر سال 2020، بانک مرکزی قطر پنجمین سری اسکناس خود را برای گردش صادر کرد. اسکناس 200 ریالی در مجموع اسکناس های جدید صادر شده نیز گنجانده شد. قسمت جلویی نمونه ها، یک طرح مشترک مبتنی بر الگو های هندسی سنتی، گیاهان قطر، پرچم قطر و دروازه ای به نمایندگی از معماری تاریخی قطر را نشان می دهد.

سخن آخر

ریال قطر واحد پولی این کشور است که با نماد QAR نشان داده می شود. این واحد ارزی در قطر به شکل ر.ق و در زبان انگلیسی QR معرفی شده است.

تاریخچه ریال کشور قطر به طور کلی به تاریخچه واحد های پولی خلیج فارس وابسته است. این موضوع با بررسی تاریخ حضور انگلیس در خاورمیانه، به طور کامل خود را نشان داده است.

قطر همانند بیشتر کشور های خلیج فارس از روپیه استفاده می کرد. پس از تشکیل حکومت دبی در امارات، بر اساس توافق نامه بین دبی و قطر واحد پولی ریال وارد بازار شد. استفاده از واحد پولی مشترک بین قطر و دبی تا زمانی ادامه داشت که این دو کشور تصمیم به استقلال واحد مالی گرفتند.

در پی استقلال مالی، قطر ریال خود را به ارز های موجود در جهان معرفی کرد. امروزه ریال این کشور به دلیل جریانات دیپلماتیک، قیمتی ثابت را تجربه می کند به گونه ای که برخی کشور ها حتی از مبادله این ارز امتناع می ورزند. در حال حاضر ریال قطر یکی از ارز های ثابت جهانی وابسته به دلار محسوب می شود که  از نظر ارزش ارتباطی کم اما مستقیم با صنعت قطر دارد.

واحد رسمی پول کشور گرجستان، لاری گرجستان نام دارد. این واحد پولی تنها در قلمرو این کشور به استثنای مواردی که قانون مناطق آزاد صنعتی را شامل می شود، قابلیت معامله دارد.

بانک ملی گرجستان انتشار اسکناس را در خاک جورجیا انجام می دهد. همچنین این بانک حق انحصاری تولید اسکناس های بزرگداشت برای گردش یا اهداف دیگر را بر عهده دارد. هیئت مدیره بانک ملی گرجستان، طرح، ترکیب و سایر مشخصات اسکنا س ها را تایید می کند. پس از تایید پول ها باید مهر شوند. این اسکناس ها به طور معمول از نمونه ها ی اروپایی ساخته می شوند.

در نمادشناسی پولی، لاری گرجستان با سمبل  ₾ نشان داده می شود. همچنین GEL، کد مخفف شناسایی این پول است. هر لاری گرجی به 100 تتری تقسیم می شود. درواقع تتری کوچک ترین واحد پولی کشورگرجستان است. در ادامه برای توضیحات بیشتر همراه ما باشید.

لاری گرجستان چیست؟

کلمه GEL که به عنوان واحد اصلی پول ملی گرجستان انتخاب شده است، یک کلمه قدیمی گرجی محسوب می شود. به طور کلی این واژه معانی معادل گنج و مال را مطرح می کند.

نام GEL توسط آکادمیسین های گرجی در سال 1991 در پیش نویس کابینه وزیران اختراع شده است. لاری در زبان گرجی علاوه بر گنج، به عنوان دارایی و ذخیره کردن نیز معنا می شود. در حالی که تتری اصطلاح باستانی این کشور است. تتری در لغت گرجی، سفید معنا شده است. استفاده از تتری در پادشاهی کولخیس در سده شش پیش از میلاد مرسوم بوده است.

بانک ملی جورجیا به طور سیستماتیک اسکناس های غیر قابل استفاده را از گردش خارج می کند و مقدار مناسب سکه و اسکناس جدید را جایگزین آن ها می کند. معدوم کردن اسکناس های کهنه و بی استفاده بر عهده وزارت دارایی و بانک مرکزی است.

سال 1999 اصلاحاتی در باب لاری گرجستان صورت گرفت. این اصلاح در سال 1995 انتشار تمامی اسکناس ها را مد نظر داشت که در نهایت در 2002 به اجرا رسید.

سمبل لاری گرجستان

بانک ملی جورجیا مسابقه ای  برای ایجاد یک نماد برای لاری در دسامبر 2013 برگزار کرد. به منظور شناسایی نماد برنده، یک کمیسیون اولویت تشخیص، نمونه های ارائه شده را بررسی می کرد. نمونه ارائه شده مورد قبول، با مفهوم ناقص دو خط عمودی (از نظر خط نظامی گرجی)، عنوان lassi و یک طاق را نشان می دهد. نویسنده نماد برنده، یک نقاش حرفه ای به نام مالخاز شولیزه است.

در تاریخ 18 ژوئیه 2014، مدیر اجرایی بانک ملی، جورجی ملاشویی، یک درخواست کتبی برای ثبت نماد GEL یا لاری در بلوک ارزی Unicode Standard را به کنسرسیوم Unicode ارسال کرد. پس از تایید درخواست، مشخصه نماد لاری گرجی با یونکد U + 20BE به ثبت رسید.

سکه های لاری گرجستان

در سال 1995، سکه های 1، 2، 5، 10، 20 و 50 تتری برای گردش منتشر شدند. تتری که یک واحد قدیمی است که در اصطلاحات گرجی یک صدم لاری منصوب شده است. سکه های 1، 2، 5، 10 تتری از جنس نقره و سکه 50 تتری از جنس طلا صادر شده اند.

نمای پشتی همه سکه های لاری، عکس یک پلنگ را نشان می دهد. همچنین تاریخ و کتیبه گرجی-انگلیسی به نام جمهوری جورجیا بر این سکه ها مشهود است. در سال 2006، بانک ملی جورجیا اسکناس های 1 و 2 لاری را صادر کرد. همچنین 50 تتری نیز اصلاح شد.

سکه های جدید با فناوری جدید در ضرب های اتریشی، هلندی و انگستان در اختیار جورجیا قرار گرفت. سکه 50 تتری اصلاح شده جدید، به موازات سکه قدیمی، از همان نوع سکه قبلی بود که در کنار سکه های 1 و 2 لاری عرضه شد.

در تاریخ 5 اکتبر 2018، بانک ملی جورجیا، قطعنامه ای را برای برداشت سکه های 1 و 2 تتری نیز صادر کرد. این سکه ها تا پایان سال 2020 باید جمع آوری می شدند. سپس تا پایان 2021، قرار بر این شد که بانک های تجاری در گرجستان با بانک ملی جورجیا جایگزین شوند. به همین منظور از اول ژانویه 2022، فقط بانک ملی مخصوص، موظف به انجام وظایف صدوری است.

کلسیون سکه های لاری گرجستان

سکه های لاری گرجی در این کشور در قالب کلکسیون های گوناگونی دسته بندی شده اند. این کلکسیون ها به شرح زیر است:

• سالگرد افتخار سکه های دو فلزی؛
• کتاب گرجی؛
• جمهوری دموکراتیک جورجیا؛
• دانشگاه دولتی جاواخیشویلی تفلیس؛
• تاک گرجی؛
• Jubilee of GEL.

در ادامه به شرح هر کدام از دسته ها خواهیم پرداخت.

سالگرد افتخار سکه های دو فلزی

در 10 اوت 2000، تیراژ کریسمس ضرب شد. قوس داخلی سکه های دو فلزی از جنس نقره و قوس خارجی آن از جنس طلا است.

کتاب گرجی

در سال 2018، جورجیا میهمان افتخاری نمایشگاه بین المللی کتاب فرانکفورت شد. برای بزرگداشت این رویداد، بانک ملی جوجیا یک سکه از جنس نقره 5 لاری را با نام کتاب گرجی ضرب کرد. این ضرب در لیتوانی انجام شد.

شرح سکه کتاب گرجی به این صورت است که در قسمت جلو؛ ترکیبی از مینیاتور های قرن 12 و جایی که لوک انجیلی به تصویر کشیده شده است، در این سکه دیده می شود. در قسمت راست فضای تکه تکه شده ای از کتاب درسی نوشخ را نشان می دهد که حرف اول  و بالای آن با رنگ قرمز و آبی تزیین شده است.

در سمت پشت یا معکوس سکه کتاب گرجی؛ آرم یا نشان شرکت گرجستان در نمایشگاه بین المللی کتاب فرانکفورت که با شماره 5 در قسمت بالا ترکیب شده مشهود است. این نماد پول لاری گرجستان یعنی GEL را نشان می دهد.

جمهوری دموکراتیک جورجیا

در سال 2018، بانک جورجیا به مناسبت صدمین سالگرد تاسیس اولین جمهوری دموکراتیک جورجیا، یک سکه نقره 10 لاری صادر کرد.

طراح سکه، ماموگا گونگادزه نام دارد. ضرب سکه در ضرابخانه سلطنتی اسپانیا انجام شد.

دانشگاه دولتی جاواخیشویلی تفلیس

در سال 2018، بانک ملی گرجستان، یک سکه با ارزش 5 لاری گرجستان به مناسبت 100 سالگی دانشگاه دولتی ایوان جاواخیشویلی تفلیس صادر کرد.

طراح این سکه نینو گونگادزه نام دارد. ضرب این سکه نیز در ضرابخانه سلطنتی اسپانیا انجام شد.

تاک گرجی

در سال 2017، بانک کشور گرجستان یک سکه 5 لاری را با موضوع تاک های این کشور صادر کرد.

طراح این سکه نیز نینو گونگادزه است. ضرب این سکه در ژاپن صورت گرفت.

Jubilee of GEL

در سال 2015، بانک ملی جورجیا، یک سکه نقره ای به مناسبت بیستمین سالگرد GEL صادر کرد.

این سکه توسط باخا گونگادزه طراحی شده است. سکه مذکور در ضرابخانه لهستان ضرب شد.

سری معروف سکه های سرمایه گذاری در لاری گرجستان

سکه های پشم گوسفند طلایی یا Golden Fleece، یک سری سکه برای سرمایه گذاری در گرجستان است. این سکه از طلا ساخته شده است.

سکه پشم گوسفند طلایی در نمونه های 999.9 و با ترکیبات وزنی یک دهم، یک چهارم، یک دوم، یک، پنج و ده اونس بسته به تقاضا در دسترس است.

قیمت فروش سکه های 10 ، 25، 50، 100، 300 و 100 لاری از سوی بانک ملی است. این قیمت ها به صورت روزانه تعیین می شوند.

همچنین بر اساس بازار شمش لندن، طلا به قیمت دلار آمریکا، توسط بانکی ملی لاری به نرخ رسمی دلار تبدیل می شود.

اسکناس های لاری گرجستان

اسکناس های 1، 2، 5، 10، 20 ، 50، 200 و 500 در گرجستان به چاپ رسیده اند.

از میان پول های مذکور، اسکناس 1 لاری در 2006 با سکه و 2 لاری نیز در همین سال با سکه جایگزین شد.

اسکناس 500 لاری با نام دیوید آغماشنبلی هرگز به گردش رسمی نرسید. در عوض در آوریل 2007، یک اسکناس 200 لاری به گردش درآمد. در یک طرف این اسکناس تصویری از قهرمان ملی گرجستان کاکوتسا چولوکاشویلی و در طرف دیگر نمایی از سوخومی دیده می شود. اسکناس 200 لاری جدید علاوه بر تصاویر یادشده، نقش برجسته ای از بناهای فرهنگی گرجستان را به عنوان پس زمینه در دل خود دارد.

اسکناس های به روز لاری گرجستان

از سال 2016، بانک جورجیا ارز ملی جدید را برای GEL صادر کرد. اسکناس های جدید 20، 50 و 100 لاری به صورت مرحله ای وارد بازار شدند. در واقع این اسکناس ها به همراه اسکناس های قبلی در گردش بازار قرار گرفتند.

به روزرسانی مذکور، اولین تغییر عمده در طراحی اسکناس های لاری در تاریخ 20 ساله آن است. در بیانیه رئیس جمهور جورجیا؛ وی GEL را در ارتباط با چندین تاریخ مهم، رویدادها و عوامل دیگر، مهم معرفی کرد. عوامل یادشده از سوی رئیس جمهور با موارد زیر مرتبط بود:

1. اولین سالگرد عرضه لاری به بازار؛
2. نیاز به دوباره پرکردن و ترمیم اسکناس های آسیب دیده با اسکناس های جدید؛
3. رویه بین المللی و پیشرفت فناوری لاری.

اسکناس های تمدید شده به صورت مرحله ای در تاریخ اول فوریه 2016 در قالب 20 و 50 لاری صادر شدند. در تاریخ 1 نوامبر 2016، اسکناس 100 لاری و از اول سپتامبر 2017، اسکناس های 5 لاری وارد بازار شدند. از اول  اکتبر 2019، اسکناس های 10 لاری گرجستان نیز به گردش درآمدند.

سخن آخر

لاری گرجستان واحد پول رسمی این کشور است. این پول به 100 واحد تقسیم می شود. واحد کوچک تقسیم بندی لاری، تتری به معنای سفید نام دارد.

در زبان شناسی گرجی، لاری به گنج یا ذخیره کردن معنا شده است. پول جورجیا از سوی بانک این کشور با سفارش به کشور های اروپایی چاپ می شود. در برخی منابع، لاری بیشتر از آنکه پول مصرفی در گردش داشته باشد، سکه های یادبود برای انواع کلکسیون ها ارائه داده است.

ریال عربستان واحد پول رسمی این کشور محسوب می شود. این واحد پولی از 100 حلال یا 20 گرش تشکیل شده است. واحد پول عربستان به طور غالب با نماد SR نشان داده می شود. در بیشتر مواقع از نماد SAR نیز برای نمایش این ارز استفاده می شود.

در برخی از ترجمه ها ریال عربستان را ریال سعودی نیز می نامند. در ارتباط با ریال سعودی نکته ای تاریخی وجود دارد؛ این پول از زمان پایه گذاری کشور عربستان، به عنوان واحد پول این کشور شمرده شده است. حتی در زمان های گذشته چنین واحد پولی با نام دیگری در دسترس بوده است.

ما در اینجا قصد داریم به بررسی پول رایج عربستان سعودی بپردازیم. با ما همراه باشید.

ریال عربستان چیست؟

در سال 1932، عربستان سعودی به عنوان یک کشور، با ترکیب پادشاهی حجاز و سلطنت نجد تشکیل شد. پس از تشکیل، از یک سیستم پولی مبتنی بر نظام طلای انگلیس و ریال نقره ای استفاده کرد.

در سال 1952، سیستم پولی عربستان اصلاح شد و یک سیستم ارزی واحد را انتخاب کرد. ریال سعودی با حمایت از گینه های طلای سعودی معادل طلای انگلیس شکل گرفت.

هنگامی که فدرال رزرو ایالات متحده در پی رکود بزرگ جهانی، نرخ بهره را کاهش داد، سازمان پولی عربستان تصمیم گرفت به منظور جبران ترس تورم بیش از حد، ریال را در کوتاه مدت به بالاترین رقم 20 سالانه برساند. از آنجا که ریال عربستان به دلار آمریکا وابسته است، اقدامات مرتبط با دلار تاثیرات ویژه ای بر این واحد پولی می گذارد.

در سال 2016، صحبت هایی درباره احتمال کاهش ارزش ریال وجود داشت. با افت قیمت نفت، عربستان سعودی در مقایسه با گذشته، از صادرات نفت خود، مبالغ کمتری دریافت کرد. از آنجا که نفت پس از معامله، به دلار آمریکا تبدیل می شود، کاهش ارزش دریافتی ریال در سال 2016 بیشتر شد. این فقدان ارزشی، برای هر بشکه فروخته شده در نظر گرفته می شد.

با وجود کاهش ارزش ریال عربستان و با در نظر داشتن بحران نفت، سازمان پول عربستان (SAMA) از جابه جایی هر پیگ یا میخ در بازار خودداری کرد. این موضوع در نهایت قیمت های نفت را در پایین ترین سطح خود قرار داد. عربستان سعودی عضوی از شورای همکاری خلیج فارس است. در سال 2010، مبتنی بر گفتگو های این شورا قرار شد یک ارز برای منطقه خلیج فارس ایجاد شود. در حال حاضر این موضوع هنوز به نتیجه نرسیده است. در صورت نتیجه دهی موضوع مذکور، واحد پول عربستان با جریان های متفاوتی روبه رو خواهد شد.

تاریخ ریال عربستان

ریال یکی از ارزهایی است که به محض تشکیل دولت عربستان در این کشور رایج شد. در گذشته عربستان از واحد پول حجاز استفاده می کرد. حجاز یکی از ارزهای اصلی در منطقه مدیترانه در دوران عثمانی بود.

ریال حجازی بر اساس سکه کوروش عثمانی ایجاد شده بود. این سکه هیچ معادلی نداشت و به همین سبب به 20 قیرش تقسیم می شد. اگرچه ریال حجاز با همان واحد کوروش عثمانی وجود داشت؛ اما در مقایسه با سکه عثمانی 830 واحد می ارزید.

از آنجا که اولین ریال سعودی مشخصات مشابه به ریال حجاز را دارد و در کنار سکه های عثمانی پخش شده است، ارزش آن در آن زمان برابر با 20 کوروش عثمانی بود. با درنظر داشتن مطاب ذکر شده، در سال 1925 سکه ها با واحد قیرش صادر می شدند که در واقع ریال عثمانی  به 22 قیرش تقسیم می شد.

همچنین ارزش ریال به یک سکه معادل نقره در روپیه هند تقلیل یافته بود. این موضوع در سال 1935 صورت گرفت. در سال 1960، سیستم 20 قیرش به ریال تغییر کرد که در سال 1963، با معرفی حلال، یک صدم ریال برای این واحد پولی ایجاد شد. برخی از سکه های سعودی هنوز فرقه هایی در قیرش دارند؛ اما به طور معمول استفاده نمی شوند.

سکه های ریال عربستان

در سال 1925، سکه های مسی توسط ابن سعود در مکه ضرب شدند. به دنبال این سکه ها، در سال 1926، قطعات یک چهارم، یک دوم و 1 قیرش از جنس کاپرو نیکل صادر شد. این سکه ها با عنوان «پادشاه حجاز و سلطان نجد» در اختیار عموم قرار گرفت.

در سال 1927، عنوان مذکور تغییر یافت و سکه ها در همان واحد های قبلی قیرش به همراه یک چهارم، یک دوم و یک ریال صادر شدند. در سال 1935، اولین سکه ها با نام عربستان سعودی صادر شدند. این سکه های نقره ای در قالب یک دوم و 1 ريال بودند که به طور تقریبی 50 درصد سبک تر از نسخه های قبلی به نظر می رسید.

کوپرو نیکل با قالب یک چهارم، یک دوم و 1 قیرش نیز در سال 1937 صادر شد. در سال 1946 مطابق با 1365 هجری قمری، بسیاری از سکه های کاپرو نیکل با علامت گذاری شماره عربی 65، معیار سکه ها قرار گرفتند. این عدد عنوان «اقدامی برای شکستن صرافان» را توصیف می کرد.

کوپرو نیکل 2 و 4 قیرش سکه های ریال عربستان در سال 1957 معرفی شدند. در سال 1963، حلال به عنوان واحد تقسیمی ریال معرفی شد و سکه های 1 حلال برنزی نیز صادر شدند. این تنها سالی بود که این واحد پولی دچار شکست اقتصادی شد.

حلال کوپرو نیکل 5، 10، 25 و 50 در سال 1972 ساخته شدند. نام آنها به شکل 1، 2 قیرش، یک چهارم و یک دوم ریال معرفی شد. در سال 1976، سکه های یک ریالی که روی آن ها علامت 100 حلال مشهود بود، وارد بازار شدند. سکه 2 ریالی با علامت حلال نیز در سال 1999 صادر شد. سری جدی سکه های حلال 1، 5، 10، 25 و 50 و سکه های 1 و 2 ریالی در سال 2016 در معرض عموم قرار گرفت.

اسکناس های واحد پول رسمی عربستان

در سال 1953، آژانس پولی عربستان، شروع به صدور نمونه های حجی زائران در قالب 1، 5 و 10 ریال کرد. این واحد ها در بین سال های 1954 و 1956 به بازار وارد شدند. اسکناس های حجی شبیه سایر اسکناس ها بودند که در ابتدا برای استفاده زائران با آن ها مبادله می شد. با این حال تعداد زیادی از این نمونه ها از سوی عربستان پذیرفته شدند. پذیرش از سوی عربستان سبب شد تا حد زیادی سکه های ریال نقره در معاملات عمده مالی استفاده شود.

اسکناس 500 ریالی در سال 1983 معرفی شد. اسکناس های 20ریالی و 200 ریال عربستان نیز در سال 2000 برای بزرگداشت صدمین سالگرد تاسیس پادشاهی سعودی صادر شدند. سری چهارم واحد پول رسمی عربستان عکس ملک فهاد را به نمایش می گذارد. این سری با ورود سری پنجم که امنیت پیشرفته تری داشت، به تدریج حذف شد. سری پنج اسکناس با چهره ملک عبدالله در سال 2007 صادر شد.  این اسکناس ها شامل 5 و 10 ریالی بودند که در سپتامبر 2007 ، 500 ریالی نیز به آن ها اضافه شد.

سری ششم اسکناس با چهره سلمان بن عبدالعزیز آل سعود در سال 2016 در معرض عموم قرار گرفت. ریال عربستان در سری ششم، خانواده جدیدی از اسکناس های 5 الی 100 ریالی را رونمایی کرد. در تاریخ 4 اکتبر 2020، اداره پول عربستان اعلام کرد دارنده اولین اسکناس پلیمری 5 ریالی جایگزین کاغذ فعلی است.

گفته شده است اسکناس های پلیمری که برای ریال عربستان در نظر گرفته شده اند، علاوه بر طول عمر بیشتر، مواد سازگار با محیط زیست و ویژگی های امنیتی اضافی با خود به همراه دارد.

نرخ ارز ثابت در واحد پولی عربستان

در ژوئن 1986 با پیوستن ریال به SDR، ارزش آن به مقدار 3.75 در برابر دلار ثابت شد. بر اساس این مقیاس هر یک ریال برابر با 0.266667 دلار است. این نرخ در ژانویه 2003 رسمی شد. ریال پس از کاهش نرخ بهره فدرال ایالات متحده در 18 سپتامبر 2007 ترجیح داد از دلار پیروی نکند. این موضوع سبب شد نرخ آن به بالاترین حد در 20 سال گذشته برسد.

سخن آخر

ریال واحد پولی کشور عربستان است. این واحد پول در گذشته با نام حجاز عربی شناخته می شد. هر حجاز عربی معادلی مشخصی داشت که به واحد های کوچک تر قیرش تقسیم می شد. امروزه کوچک ترین واحد ریال سعودی، حلال است که این پول را به 100 قسمت تقسیم می کند. ریال عربستان یکی از پول هایی است که به سبب وجود مکه و سفر های زیارتی، استفاده های معاملاتی خوبی دارد.

بیشتر معاملات صورت گرفته در رابطه با ریال عربی، علاوه بر سفر های زیارتی، در فروش نفت مشاهده می شود. سهم فروش نفت اگرچه در ظاهر از طریق ریال سعودی در این کشور رایج است، اما در واقع نرخ فروش با دلار آمریکا محاسبه می شود. عربستان تا به امروزه نمونه های گوناگونی از ریال را به شکل سکه و اسکناس در اختیار مردم خود قرار داده است. اسکناس های عربستان به طور کلی در شش سری متفاوت با توجه به تغییر پادشاه تعویض شده اند.

دلار نیوزلند واحد رسمی پول کشور نیوزلند است. این واحد پولی اغلب به 100 سنت تقسیم می شود. این دلار را با کد ارزی NZD
در نمادشناسی پول معرفی می کنند. این پول همچنین با نماد $ یا  NZ$ نشان داده می شود. این نماد ها برای تمایز از سایر ارز ها در نظر گرفته می شوند. دلار کشور نیوزلند علاوه بر این کشور، در جرایز کوک، توکلائو، نیوئه و جزایر پیتکرن استفاده می شود.

این واحد پولی به دلیل تصویر پرنده ملی که روی سکه یک دلاری آن مهر شده است، به طور معمول کیوی kiwi نیز نامیده می شود.در سال 1967 این پول به واحد اعشاری سنت تقسیم شد، پیش از آن به عنوان پوند نیوزلند شناخته می شد. کیوی در سال 1985 با نرخ اولیه 44 سنت در برابر پول آمریکا، به ارزی شناور تبدیل شد. در اینجا به بررسی واحد پولی کشور نیوزلند به طور اجمالی خواهیم پرداخت.

دلار نیوزلند چیست؟

کاهش ارزش دلار کشور نیوزلند و تقسیم آن به 100 سنت در سال 1967 رخ داد. در این زمان این واحد پولی با نرخ دو دلار با پوند جابجا شد.

در ابتدا این واحد پولی به دلار ایالات متحده متصل بود، اما پس یک سری تغییرات در نرخ ثابت ارز که تجربه ای متفاوت برای این پول ایجاد کرده بود، دلار نیوزلند به ارز شناور تبدیل شد. کشاورزی نقش مهمی در اقتصاد نیوزلند ایفا می کند؛ زیرا بیش از دو سوم صادرات این کشور، محصولات کشاورزی هستند. این موضوع یک عامل موثر بر NZD در رابطه با قیمت لبنیات است.

نیوزلند بزرگ ترین صادرکننده شیرخشک در جهان است؛ بنابراین اگر قیمت شیر رو به افزایش گذارد، اقتصاد نیوزلند به احتمال زیاد بهره بسیاری خواهد برد. به سبب این بهره، تجار ممکن است ارز مورد انتظار خود را از نظر قیمتی افزایش دهند. جهانگردی یکی دیگر از چرخ های اقتصادی نیوزلند است؛ بنابراین با کاهش هزینه سفر به نیوزلند، انتظار می رود اقتصاد دچار بهبودی بیشتری شود و قیمت ارز نیز افزایش یابد.

جفت ارزی دلار نیوزلند و دلار آمریکا

اگرچه نیوزلند یکی از معدود کشور هایی است که بخش کشاورزی آن به طور کامل با اقتصاد بین المللی در ارتباط است، اما جفت ارزی NZD / USD ممکن است به دلایل مختلف مالی که هیچ ارتباطی با اقتصاد محلی ندارد، تولید شوند.

بازار های نیوزلند جزو اولین محل هایی است که یک روزه معاملاتی جدید را ایجاد می کنند و ممکن است بانک ها و معامله گران از وضعیت حوادث روز آینده بی خبر باشند و اقدام به پیش بینی های گوناگون برای تعیین موقعیت معاملات کنند.

NZD / USD همچنین تحت تاثیر عواملی است که بر ارزش این جفت و سایر ارز ها تاثیر می گذارد. اختلاف نرخ بهره بین بانک نیوزلند با نام RBNZ و نظام رزرو آمریکا نیز تاثیراتی بر بازار می گذارند. به طور واضح این موضوع هنگامی که بانک فدرال برای تقویت دلار آمریکا در فعالیت های بازار آزاد مداخله می کند، رخ می دهد. به طور مثال، ارزش NZD / USD به نسبت مداخله ممکن است کاهش یابد.

تاریخچه دلار نیوزلند

ارز نیوزلند بیش از 160 سال سابقه دارد. در واقع در طول دهه 1800، نیوزلند از سکه ها و اسکناس های مستقل خود استفاده می کرده است. قبل از اینکه پول انگلیس ارزی قانونی تلقی شود، این استقلال وجود داشته است.

با وجود استقلال، تا سال 1933 که نیوزلند اولین سکه های رسمی خود را بر اساس پوند انگلیس، شیلینگ و پنس صادر کرد و تا قبل از این صدور، هیچ واحد پولی رسمی به منظور ارز جهانی برای نیوزلند وجود نداشت. در اولین سکه ها، عکس های پرندگان بومی نیوزلند وجود داشت، این سکه ها به همراه عکس پادشاه انگلیس نیز در پول نیوزلند دیده می شد.

در سال 1934، با تاسیس بانک ذخیره نیوزلند، تنها منبع تهیه اسکناس شکل گرفت. اسکناس های اصلی طرح های متنوعی داشتند؛ از جمله نشان ملی، پادشاه مائوری توحیاو و قله میتر فیورلند. سه سال طول کشید تا بانک رزرو، ارز واقعی پوند، شیلینگ و پنس را با دلار و سنت اصلی جایگزین کند. در سال 1967، بانک 27 اسکناس جدید و 165 میلیون سکه جدید صادر کرد.

سکه های دلار نیوزلند

با معرفی دلار به عنوان ارز رسمی کشور نیوزلند، سکه ها در قالب 1، 2، 5، 10، 20 و 50 سنت پدیدار شدند. سکه های 1 و 2 سنتی برنز و سایر سکه ها از جنس کوپرو نیکل بودند. برای سهولت در انتقال، اندازه های 5، 10 و 50 سنتی به همان اندازه شش پنس، شیلینگ و فلورین به ترتیب جایگزین شدند.

تا سال 1970، سکه 10 سنتی تصویر افسانه ای یک شیلینگ را روی خود داشت. در نقوش جلویی سکه ها، پرتره آرتولد ماشین از ملکه الیزابت دوم نیز مشهود بود. ضلع های معکوس سکه های معرفی شده در سال 1967 از طرحی که در ابتدا برای آن ها در نظر گرفته شده بود پیروی نمی کردند. نسخه نهایی سکه ها مطابق با انتظارات عمومی به شکلی محافظه کارانه ای در معرض عموم قرار گرفت.

در سال 1986، نیوزلند تصویری جدید از ملکه رافائل مالکوف را روی سکه ایجاد کرد. سکه های 1 و 2 سنتی برای آخرین بار در سال 1987 ضرب شدند و سکه های جمع آوری شده در سال 1988، بازسازی شدند. سکه ها در آوریل 1990 به تولید جهانی درآمدند. فقدان سکه های 1 و 2 سنتی به این معنی بود که معاملات نقدی به طور معمول به نزدیک ترین 5 سنتی یا 10 سنتی، به نسبت 2006 باید گرد شود. این روند به Swedish rounding معروف است.

در 11 فوریه 1991، سکه های 1 و 2 دلاری آلومینیوم برنز برای جایگزینی اسکناس های  1 و 2 دلاری موجود، ارائه شدند. در سال 1999، پرتره ایان رنگ برادلی از تصویر ملکه، بسیار معروف شد که به همین منظور افسانه ای در این رابطه برای ضرب روی سکه شکل گرفت. در نوامبر 2004، بانک ذخیره اعلام کرد که لازم است 5 سنتی از گردش خارج شود و سکه های 10، 20 و 50 سنتی کوچک تر شوند. این کار با فولاد آبکاری شده صورت گرفت.

تغییرات عمومی و اولین سکه های رنگی

پس از 2004، دوره ارائه عمومی برای دلار نیوزلند، به مدت سه ماه در فوریه 2005 به پایان رسید. بانک ذخیره در 31 مارس اعلام کرد که با تغییرات پیشنهادی خود پیش خواهد رفت. دوره تغییر در 31 ژوئیه 2006، با استفاده از سکه های قدیمی تا اکتبر 2006 آغاز شد. سکه های 5، 10، 20، 50 قدیمی در این دوره حق قانونی نداشتند. در تاریخ 23 مارس 2015، بانک رزرو نیوزلند، اولین سکه گردشی یادبود را به مناسبت صدمین سال فرود گالیپولی صادر کرد. این سکه به تعداد یک میلیون با قالب 50 سنت ضرب شد.

در تاریخ 1 اکتبر 2018، بانک پولی نیوزلند، دومین سکه گردشی دلار نیوزلند را برای یادبود به مناسبت صد سالگی روز آتش بس ارائه داد. این سکه نیز به تعداد 2 میلیون در قالب 20 سنت ارائه شد.

اسکناس های دلار نیوزلند

در سال 1967، اسکناس های 1، 2، 5، 10، 20 و 100 دلاری معرفی شدند. به جز 5 دلاری بقیه نسخه ها پوند قدیم بودند.

سری اصلی اسکناس های دلار نیوزلند تصویر ملکه الیزابت دوم را نشان می دادند. در حالی که در پشت آن تصویر پرندگان و گیاهان بومی وجود داشت. نمونه ها در سال 1981 به دلیل تغییر چاپگر، دچار تغییرات جزئی شدند. اسکناس های 50 دلاری نیوزلند در سال 1983 اضافه شدند که در واقع فاصله زیادی که بین اسکناس 20 و 100 دلاری است، پر کنند. اسکناس های 1 و 2 دلاری پس از جایگزینی، در سال 1991 متوقف شدند.

سری جدید نمونه ها، معروف به سری پنجم در سال 1992 به بازار معرفی شد. روبه روی هر نمونه، تصویری از نیوزلند و در پشت سر تصویر یک پرنده بومی و مناظر این کشور نمایان بود. در سال 1991 نمونه های پلیمری سری 6، جایگزین نمونه های کاغذی شدند. طرح مذکور روی اسکناس ها به طور تقریبی یکسان باقی ماندند. واضح ترین تغییرات مرتبط به وجود دو پنجره در این اسکناس ها است.

در سال های 2015 و 2016، نمونه های سری 7 منتشر شد که باعث تازه سازی نمونه های قبلی  و بهبود ویژگی امنیتی نیز شد.

نرخ ارز دلار نیوزلند به نسبت کشورهای خارجی

با خرابی سیستم برتون وودز در سال 1971، هم استرالیا و هم نیوزلند، نظام ارزی را ثابت نگه داشتند و سپس آن را به یک میخ ثابت در برابر دلار آمریکا درآوردند. در سپتامبر 1974، استرالیا در تلاش بود نوسانات مرتبط با میخ دلار را در برابر سبد ارز مرسوم به شاخص وضعیت تجاری نزدیک کند. از اواخر دهه 1990، در حواشی جنگ سرد،  دلار آمریکا تاثیری کلی و کمتری بر ارزش دلار نیوزلند در برابر ارز های دیگر ایجاد کرد.

دلار نیوزلند؛ واحد پولی با سابقه طولانی

دلار نیوزلند با نماد NZD یکی از ارز های مطرح بازار جهانی است. این ارز به سبب صنعت موجود در این کشور رونق های متفاوتی را به این کشور بخشیده است. نیوزلند به عنوان یکی از بزرگترین صادرکنندگان لبنیات توانسته است ارز خود را به نسبت دلار آمریکا متفاوت نشان دهد.

یکی از نکات جالب در رابطه با ارز نیوزلند این است که این ارز حتی در دوره استعمارگری انگلیس، ارزی مستقل محسوب می شد. پس از ضرب اولین سکه ها، این استقلال به طور علنی در جهان مطرح شد. امروزه دلار نیوزلند را برخی همتراز با دلار آمریکا تلقی می کنند زیرا جفت ارزی این دو پول، در حمایت از یکدیگر و گاه در مقابله با هم، تاثیرات بسیاری در اقتصاد ایجاد کرده اند.

معرفی بات تایلند

بات تایلند، واحد پول پادشاهی تایلند است. این پول در نمادشناسی با حروف THB نشان داده می شود. همچنین علامت بات به سمبل ฿ نیز معروف است.

بانک مرکزی تایلند، ارز این کشور را مدیریت می کند. هر بات معادل 100 ساتانگ است. ساتانگ به زبان تایلندی  สตางค์ و به زبان انگلیسی satang خوانده می شود.

بر براساس اظهارات بلومبرگ، بات تایلند بهترین عملکرد جهانی را در سال 2018 از خود نشان داده است. از ژانویه 2019 واحد پول تایلند به عنوان دهمین ارز پرداختی جهان که بیشترین استفاده را به خود اختصاص داده، شهرت دارد.

روزنامه معتبر South China Morning Post گزارش داده است که شرکت چاپ و اسکناس پین نیز برخی از اسکناس ها و سکه های تایلند را چاپ و ضرب می کند.

تاریخچه بات تایلند

بات مانند پوند از یک واحد سنتی نشات گرفته است. ارزش ارزی بات در ابتدا به صورت نقره در نظر گرفته می شده است. به احتمال زیاد در اوایل دوره سوختای، پول تایلند به صورت سکه های گلوله ای استفاده می شده است.

سکه های گلوله ای phot duang نام داشتند. این سکه های نقره ای جامد با وزن های مختلفی در دسترس بودند که در واقع به یک سیستم سنتی از واحدهای کسری و ضربی مربوط می شدند.
سیستم مذکور تا سال 1897، مورد استفاده قرار می گرفت. زمانی که شاهزاده جوانا مانگکول، سیستم اعشاری را ابداع کرد، هر بات معادل 100 ساتانگ شد. ضرابخانه سلطنتی در سال 1857 افتتاح شد و پس آن در 28 اکتبر 1904 پایان تولید سکه گلوله ای نقره، صورت گرفت.

با وجود پایان تولید سکه های گلوله، سکه هایی در واحد قدیمی نیز تا سال 1910 صادر می شدند و سکه 25 ساتانگ هنوز هم به عنوان سکه کاربردی شناخته می شد. تا 27 نوانبر 1902، بات تایلند به طور کامل از جنس نقره بود که با 15 گرم نقره محاسبه می شد. این موضوع باعث شد که ارزش پول نسبت به ارزهای استاندارد طلا متفاوت شود.

در سال 1856 الی 1864، ارزش برخی از سکه های نقره خارجی، به موجب قانون ثابت شدند. به این صورت که هر بات معادل 5 دلار اسپانیا و هر 5 بات معادل 7 روپیه هند ارزش داشت. قبل از سال 1880، نرخ ارز در هر پوند استرلینگ، هشت بات ثابت ماند و طی دهه 1882 به 10 پوند کاهش یافت.

بات تایلند در سده 1900 تا به امروز

در سال1902، دولت به دنبال افزایش ارزش نقره در برابر طلا، با آنکه نقره کم ارزش شده بود، ارزش بات را افزایش داد. هر 21.75 بات معادل یک پوند استرلینگ شد. این موضوع تا 1908 ادامه داشت. در سال 1919 هر پوند، 12 بات و پس از یک دوره بی ثباتی شدید به 11 بات در 1923 رسید.

در طول جنگ جهانی دوم، بات در آوریل 1942، با تغییر نرخ ارز به یک ین ژاپن تبدیل شد. هر بات معادل 0.25974 گرم طلای خالص در آن زمان در نظر گرفته می شد. از سال 1956 الی 1973، ارزش بات در مقایسه با دلار آمریکا با نرخ ارز 20.8 بات تا سال 1978 ثابت ماند. با پیشرفت اقتصاد ایالات متحده، تایلند واحد پولی خود را از سال 1984 تا 1997 به دلار به آمریکا متصل کرد.

با پیوستن به دلار آمریکا، بات شناور شد و به نصف کاهش یافت. در ژانویه 1998، این ارز به کم ترین میزان نرخ خود یعنی 56 دلار رسید. از آن زمان به بعد هر بات برابر 30 دلار است.

سکه های بات تایلند

راما سوم در سال 1824 الی 1851، اولین پادشاهی بود که استفاده از یک سکه تخت را برای مصرف عموم در نظر گرفت.

هنگامی که در سال 1835، این پادشاه از استفاده سکه های مسطح در سنگاپور مطلع شد، با یک تاجر اسکاتلندی ارتباط برقرار کرد که دو نوع سکه انگلیسی را به پادشاه پیشنهاد داد. پادشاه هر دو طرح را رد کرد و طرح خود را به نام Muang Thai به عنوان اولین نام کشور تایلند سابق برگزید.

قبل از سال 1860، تایلند با استفاده از روش های مدرن، سکه ای تولید نمی کرد. در عوض به جای سکه، از یک گلوله استفاده می کرد. این گلوله ها متشکل از میل های فلزی ضخیم در ناحیه وسط بودند.

اسامی صادرشده سکه های گلوله ای شکل شامل یک 128 ام، یک 64 ام، یک 32 ام، یک 16 ام، 1 هشتم، 1 دوم، 1 ، 1 و نیم، 2، 2 و نیم، 4، 4 و نیم، 8، 10، 20، 40 و 80 بات نقره ای و یک 32 ام، یک 16 ام، یک 8 ام، یک 2 ام، یک و 1 و نیم ، 2 . 4 بات طلا بودند. یک بات به طور معمول، 16 بات نقره ارزش داشت. بین سال های 1858 و 1860 نیز سکه های تجارت خارجی توسط دولت برای استفاده در تایلند ضرب شدند.

سکه بات تایلند در سر آغاز 1900

در سال 1897، اولین سکه هایی که با ساتانگ همراه شدند شامل 2 یک دوم، 5 ، 10 و 20 ساتانگ بودند. با این وجود، یک سکه تک فرقه ای، 1 و 2 واحدی در سال 1905 و یک سکه فوآنگ تا سال 1910 ضرب شدند.

در سال 1908، سکه های 1، 5، 10 ساتانگ معرفی شدند که 1 ساتانگ برنز و 5 و 10 ساتانگ از نیکل بودند. در سال 1915، سکه های 1 و 2 با 25 و 50 ساتانگ جایگزین شدند. در سال 1937، ساتانگ برنز در قالب یک دوم نیز صادر شد.

در سال 1941، به دلیل کمبود نیکل ناشی از جنگ جهانی دوم، یک سری نقره در قالب 5، 10 و 20 ساتانگ معرفی شدند. سال بعد، سکه های حلبی برای 1، 5 . 10  ساتانگ معرفی شد و پس از آن 20 ساتانگ در 1945 و ساتانگ های 25 و 50 در سال 1946 وارد بازار شدند.

در سال 1950، آلومینیوم برنز 5، 10، 25 و 50 ساتانگ معرفی شد در حالی که در سال 1957، ساتانگ 5 و 10 برنز همراه با سکه های 1 بات تایلند نیز ضرب شدند. سکه های 1 باتی در آلیاژ غیر معمول مس، نیکل ، نقره و روی ضرب شده بودند.

در سال 1972، سکه های 5 گروپ معرفی شدند و در سال 1977 به مس روکش دار تغییر جنس دادند.

بین سال های 1986 و 1988، یک ضرب سکه جدید متشکل از آلومینیوم 1، 5 و 10 ساتانگ، آلومینیوم برنز 25 و 50 ساتانگ، کاپرو نیکل 1 بات تایلندی، 5 بات مسی و 1 بات دوفلزی معرفی شدند.

سکه های بات تایلند در 2000

در سال 2005، سکه های 2 بات فولادی روکش دار از جنس کوپرونیکل به بازار وارد شد. در سال 2008، وزارت دارایی و ضرابخانه سلطنتی تایلند سری سکه های سال 2009 را اعلام کرد.

در سال 2018، به دستور ضرابخانه سری جدید سکه های گردشی با مشخصات یکسانی نسبت به قبل در اختیار عموم قرار گرفت. در حال حاضر سکه های 25 ، 50 سانتاگ و 1، 2، 5 و 10 بات تایلندی در این کشور گردش می کنند.

اسکناس های بات تایلند

در سال 1851، دولت نمونه هایی برای یک هشتم، یک چهارم، سه هشتم، یک دوم و یک واحد پولی این کشور صادر کرد. به دنبال این صدور در سال 1853، نمونه های 3، 4، 6 و 10 تاملو صادر شدند.

نمونه های 20 و 40 نیز در 1857 معرفی شدند. نمونه های بدون تاریخ 5، 7، 8، 12و 15 تاملونگ در سال 1868 و یک نمونه ATT در سال 1874 در معرض دید عموم قرار گرفت. در سال 1892، خزانه داری نمونه هایی برای 1، 5 ،10، 40، 80، 100، 400 و 800 را منتشر کرد. این نمونه ها در متون تایلندی بات اصیل نام دارند.

در 19 سپتامبر 1902، دولت نمونه هایی را که توسط توماس دی لا رو، در زمان رام پنجم چاپ شده بود در قالب 5، 10، 20، 100 و 1000 تیکال چاپ کرد. در سال 1925، نمونه هایی در فرقه های 1، 5، 10، 20، 100 و 1000 بات معرفی شد. در هر دو نمونه مذکور اعداد عربی و تایلندی بدون متن انگلیسی در نظر گرفته شد. انگلیسی زبانان این ارز را به عنوان ticals می شناسند.

در 2010، بانک تایلند اعلام کرد که اسکناس های سری شانزدهم در سپتامبر 2010 وارد گردش می شوند. در آگوست 2012، بانک تایلند برای بزرگداشت 80 سالگی ملکه سیریکیت، اسکناس جدیدی به ارزش 80 بات صادر کرد. این اسکناس اولین بات تایلندی است که نخ امنیتی دارد.

در سال 2018، بانک تایلند خانواده جدیدی از اسکناس را معرفی کرد که تصویر پادشاه فعلی را روی خود دارد. رنگ ها و ابعاد اصلی مانند نمونه های سال 2017 که سری 16 محسوب می شدند، تصاویری از زندگی پادشاه را نشان می دهند.

سخن آخر

بات تایلند که واحد ارزی کشور تایلند است، امروزه اهمیت بسیاری در حوزه گردشگری و تجارت دارد. پادشاهی تایلند، جزو آن دسته از کشور هایی است که نظام پولی بسیاری قدیمی دارد. برخی حتی این نظام پولی را مرتبط به دوران کهن می دانند.

پادشاهان تایلند علاوه بر خوش نیتی نسبت به جهان، همواره برای مبادله بهتر کالا از ارز های گوناگونی استفاده کرده اند. تاریخچه سکه ها و ارز های تایلندی فراز و نشیب های زیادی داشته است. امروزه تنها 5 نمونه اسکناس و 6 نمونه سکه در این کشور استفاده می شود.

آشنایی با واحد پول افغانستان

افغانی واحد پول ملی جمهوری اسلامی افغانستان است. در واقع در زبان گویشی به افراد ساکن کشور افغانستان نیز افغانی گفته می شود.

واحد پول افغانی به عنوان پول ملی توسط بانک مرکزی این کشور به نام دا افغانستان صادر می شود.

علامت Af برای نشان دادن افغانی در نظر گرفته شده است. همچنین این واحد پولی با کد ارزی AFN از سایر واحد های ارزی متمایز می شود.

علامت AFN در حقیقت در سال 2002 به عنوان بخشی از تلاش های مداوم برای تثبیت ارز و کاهش تورم، معرفی شده است. قبل از این نام، از نماد AFA استفاده می شد.

در زبان افغانستان، واحد اقتصادی یا همان پول به صورت پال تلفظ می شود. به طور واضح هر افغانی معادل 100 پال است.

در حال حاضر بنا بر مشکلاتی که در افغانستان موجود است، هیچ سکه ی پولی در گردش مالی این کشور وجود ندارد.

در سال 2020، یک دلار آمریکا به طور تقریبی با 77 افغانی مبادله شده است.

تاریخچه افغانی در گذر وقایع

افغانستان در دهه های اخیر تغییرات زیادی در واحد پول خود ایجاد کرده است. در سال 1925، روپیه افغانستان با افغانی اصلی جایگزین شد. این جایگزینی در سال 2002 به طور مجدد اصلاح شد.

افغانی قبلی (AFA) با ارز ثابت کار می کرد، در حالی که AFN با نرخ ارز شناور امروزه مشغول کار است.

اقتصاد افغانستان چالش های اساسی بسیاری تحمل کرده است. جنگ جماهیر شوروی و افغانستان که از سال 1979 آغاز شد، نزدیک به یک دهه انجامید. به سبب این جنگ، تاکنون افغانستان درگیر جنگ های داخلی مختلفی است.

در سال 2001 افغانستان توسط ایالات متحده مورد حمله قرار گرفت به طوری که تا به امروز نیز اشغال این کشور توسط نیروه های متحدین پابرجاست.

اگرچه امروز AFN از نرخ تورم به طور نسبی از ارزشی رو به پایین برخوردار است، اما افغانستان در گذشته تورم های شدید تر دیگری را تجربه کرده است.

بین سال های 1982 الی 1992، تورم بیش از حد در افغانستان باعث شد که نرخ ارز افغانی یا AFN از 60.50 به 16000 افغانی در مقابل دلار آمریکا افزایش یابد.

تورم در سال 2011 در افغانستان به 15 درصد رسیده بود. همچنین در زمان اخیر با حدود 5 درصد در هر سال، تورم تابت مانده است.

هنگامی که صحبت از بررسی تاریخ واحد افغانی می شود، به طور معمول دو بازه 1925-2002 و بازه سال 2002 به بعد در نظر گرفته می شود.

سال های 1925-2002

این بازه از گذر وقایع بر واحد پولی افغانی از جنگ جهانی اول آغاز می شود. در این دوره نرخ ارز خارجی توسط نیرو های بازار آزاد تعیین می شد.

با وجود تعیین ارز به شکل مذکور، در اکثر دوره ها، همیشه یک رژیم دوگانه نرخ ارز را در افغانستان تعیین می کرده است:

• نرخ ارز رسمی که توسط بانک مرکزی افغانستان تعیین می شود؛
• نرخ ارز بازار آزاد که وسط نیرو های عرضه و تقاضا در بازار پول کابل با نام سرای شاهزاده تعیین می شود.

پس از تاسیس بانک دا افغانستان به عنوان بانک مرکزی این کشور، جریانات دوگانه تعیین ارز، همچنان باقی ماند.

اگرچه بانک ملی دا افغانستان سعی می کرد نرخ رسمی خود را نزدیک به نرخ ارز سرای شاهزاده نگه دارد، اما شکاف بین نرخ رسمی و بازار آزاد در دهه  1980، به سبب جنگ داخلی افزایش یافت.

در سال 1973 ارزش 67 افغانی برابر با 1 دلار بود. با آغاز حمله ایالات متحده این ارزش به 16000 رسید.

در دسامبر 1996 اندکی پس از تسلط طالبان بر نهاد های افغانستان، رییس بانک مرکزی طالبان، بیشتر اسکناس های افغانی در حال گردش در بازار را بی ارزش اعلام کرد. این مبلغ برابر با 100 تریلیون افغانی بود.

با دخالت از سوی طالبان هر دلار برابر با 21000 افغانی و پس از مدتی به 43000 افغانی کاهش یافت.

یه دنبال مداخله ایالات متحده، ارز افغانستان بسیار بی ثبات شد، به طوری که در سال 2001 یک دلار برابر با 73000 افغانی شد.

پس از سقوط طالبان در نوامبر 2001، افغانی در برابر دلار به 23000 رسید. سپس در ژانویه 2002  به طور مجدد به 360000 سقوط کرد.

2002

در سال 2002، افغانی ها که به طور مجدد نامگذاری شده بودند، بدون هیچ زیر مجموعه ای صادر شدند.

مسئله نبود زیر مجموعه، به دو نرخ مشخص جایگزین افغانی مرتبط بود:

• مسائل دولت رئیس جمهور سابق ربانی در سال 1992-2001 که با نرخ 1000 با افغانی جدید جایگزین شد؛
• مسائل سردار جنگ دوم در شمال افغانستان در سال 1992-1997 که با نرخ 2000 افغانی جدید جایگزین شد.

با تلاش های بسیاری که برای ایجاد ثبات با افغانی جدید صورت گرفت، نمونه های جدید در آلمان چاپ شدند.

واحد پول جدید توسط حامد کرزی در 4 سپتامبر 2002 اعلام شد و در 8 اکتبر 2002 به بازار عرضه شد.

بانک دا افغانستان، دستور نرخ شناور ارز را اتخاذ کرد و اجازه داد که نرخ ارز به طور آزادانه توسط نیرو های بازار تعیین شود. ارزش افغانی جدید برابر با 43 افغانی در مقابل دلار شد.

پس از کاهش ارزش در سه ماه اخیر 2003 و یک سال بعد، افغانی به طور پیوسته افزایش یافت و در مارس 2004 الی جولای 2004، به میزان 8 درصد در برابر دلار دچار تغییر شد.

تا سال 2009، ارزش 45 افغانی برابر با یک دلار بود، در سال 2019 این مقدار به 75 افغانی رسید.

نگاه جهانی نسبت به افغانی

امروزه AFN  توسط بانک مرکزی افغانستان (با نام دا افغانستان بانک) اداره می شود. هدف سیاست پولی این بانک این است که با به حداقل رساندن خطر تورم، با حفط نظام نرخ ارز شناوری، بهبودی در اقتصاد کشور ایجاد کند.

به گفته بانک جهانی، رشد اقتصادی در افغانستان به سبب بی ثباتی مدام سیاسی در داخل کشور، با موانع شدید روبرو است.

موانع رشدی اقتصاد، باعث دلسرد شدن سرما یه گذاری خصوصی و کاهش تقاضای مصرف کننده در افغانستان شده است.

نرخ رشد سالیانه تولید ناخالصی داخلی در افغانستان طی سال های اخیر، حدود 2 درصد معلق بوده است.

در وضعیت معلق نرخ رشد اقتصادی، تورم بین 5 درصد الی منفی 0.7 درصد در نوسان است.

AFN از سال 2002 به شدت کاهش یافته و از سپتامبر 2019، از 50 افغانی در برابر دلار به 80 افغانی دچار کاهش شده.

سکه های افغانی

در سال 1925، سکه های برنز و برنج 2، 5 ،10 و 20 پال، سکه های نقره با ارزش یک دوم و 1 افغانی و سکه های طلا با ارزش یک دوم و تک سکه آمانی معرفی شدند.

در سال 1930، سکه تک و 25 پالسی در قالب برنز و در سال 1937 کاپرو نیکل 10 و 20 پالسی ضرب شدند.

در سال 1952، آلومینیوم 25 پالس، روکش نیکل، 50 پالس و به دنبال آن آلومینیوم 2 و 5 افغانی در سال 1958 معرفی شد.

در سال 1961 فولاد نیکل روکش شده 1، 2 و 5 افغانی ضرب شد.

سکه های 1 و2 افغانی در سال 1340 شمسی و سکه های 5 افغانی در سال 1371 شمسی نیز رونمایی شدند.

در سال 1973، جمهوری جدید افغانستان سکه 5 افغانی با روکش فولاد برنجی، سکه 50 فولاد روکش دار و سکه 5 نیکل روباز را صادر کرد.

در بین سال های 1978 الی 1980 سکه هایی متشکل از آلومینیوم-برنز 25 و 50 پال و 1، 2 و 5 افغانی کاپرو- نیکل، توسط جمهوری دموکراتیک افغانستان صادر شد.

جمهوری دموکراتیک در کنار سکه های مذکور، تعدادی سکه یادبود در بین سال های 1995 و 2001 صادر کرده است.

در آوریل 2055، سکه ها در قالب 1، 2 و 5 افغانی به بازار معرفی شدند.

اسکناس های افغانی

بین سال های 1925 الی 1928 اسکنا س های خزانه داری با اسامی 5، 10 و 50 افغانی به بازار معرفی شد.

در سال 1936، نمونه های 2، 20 و 100 افغانی نیز به بازار اضافه شد.

بانک دا افغانستان در سال 1939 تولید پول کاغذی را در دست گرفت و برای 2، 5، 10، 50، 100، 500 و 1000 افغانی، نمونه هایی صادر کرد.

اسکناس های 2 و 5 افغانی در سال 1958 جایگزین سکه ها شدند.

در سال 1998، اسکناس های 5000 و 10 هزار افغانی نیز به بازار معرفی شد.

در 7 اکتبر 2002 اسکناس هایی در قالب 1، 2، 5، 10، 20، 50، 100، 500 و 1000 افغانی معرفی شدند.

اسکناس های 1، 2 و 5 افغانی نیز در سال 2005 با سکه جایگزین شد.

در سال های 2004 و 2008، ویژگی های امنیتی در چندین فرقه از اسکناس های چاپ شده بهبود یافت.

در سال 2014، یک نمونه 1000 افغانی جدید برای جلوگیری از نمونه های تقلبی به بازار پول افغانستان وارد شد.

در آخر

همانطور که متوجه شدید، افغانی تنها به شهروندان افغانستان گفته نمی شود. افغانی در واقع واحد پول این کشور نیز محسوب می شود.

هر افغانی امروزه معادل 100 پال است. پال در حقیقت همان واژه پول است که با گویش افغانستانی، پول خوانده می شود.

افغانستان به سبب گیر و دار هایی که در طول تاریخ خود گذارانده است، همواره مشکلات عدیده ای در زمینه اقتصاد خود تجربه کرده است.

جنگ با شوروی، آسیب های ناشی از استعمارگری انگلیس و حمله ایالات متحده از نمونه اتفاقاتی است که تاریخچه واحد پول ملی افغانستان یا همان افغانی را رقم می زند.

این پول از نظر ارزش در برابر دلار، به دفعات دچار کاهش اعتبار شده است. البته که همیشه با تمهیدات دولت های حاضر، اصلاحاتی صورت گرفته شد؛ اما رشدی در اقتصاد ایجاد صورت نگرفت.

پول افغانی در مسیر فراز و نشیب ها تعداد مشخصی از انوع سکه و اسکناس را شامل می شد. اما امروزه به طور معمول، استفاده از سکه در این کشور بسیار رایج نیست.

آشنایی با واحد پول هند

واحد پول رسمی کشور هند، روپیه است. هر روپیه به 100 پیس تقسیم می شود. این تقسیم بندی توسط بانک ذخیره هند کنترل می شود.

در نمادشناسی ارزی، روپیه هند را با INR نشان می دهند.

بانک رزرو ارز در هند، نقش مدیریتی پول این کشور را بر عهده دارد که در حقیقت، این مسئولیت از سال 1934 صورت گرفته است.

در سال 2010، علامت روپیه به شکل ₹ تصویب رسمی شد. چنین طرحی توسط D.Yadya Kumar طراحی شده است. این تصویر ترکیبی از صامت دواناگاری “र”(ra) و حرف بزرگ لاتین R، بدون نوار عمودی است.

گفته می شود که خطوط نواری موجود در طرح علامت روپیه، نشان دهنده نماد تمایل کشور برای کاهش اختلاف اقتصادی است.

در سال 2019، سکه های 1 روپیه کمترین مقدار استفاده را تجربه کرده اند؛ اما با توجه به ارزش نسبی پایین روپیه، دولت سکه های کمتر از 25 پیس را متوقف کرده است.

روپیه هند

نام روپیه از روپیا گرفته شده است که درواقع یک سکه نقره ای در گذشته بود. این سکه نقره ای وزن معادل 178 دانه نقره را با خود به همراه داشت.

روپیه برای اولین بار در اواخر دوره سلطنت، بین سال های 1540 و 1545، توسط سلطان شیر شاه سوری در قرن شانزدهم صادر شد.

ضرب این سکه در شمال هند صورت گرفت. چنین واحدی بعد از پایان مغول ها تا قرن بیستم نیز باقی ماند.

اگرچه در تاریخ از rupya نام برده شده است، اما مشخص نیست که آیا به طور دقیق به این سکه به صورت منحصر اشاره دارد یا خیر.

اولین نخست وزیر امپراتوری، حدود 290 الی 340 سال قبل از میلاد از سکه های نقره به نام rūpyarūpa یاد کرده است.

انواع دیگر سکه ها از جمله سکه های طلا (suvarṇarūpa)، سکه های مس (tāmrarūpa) و سکه های سربی (sīsarūpa) در نوشته نخستی

ن امپراتور اشاره شده اند .

بنا بر گفته های تاریخی، در سال 1770 روپیه های کاغذی شروع به انتشار کردند. با اینکه بیشتر کشور های جهان، ارزهای مبتنی بر طلا را استفاده می کنند، روپیه تا مدت ها مبتنی بر استاندارد نقره باقی ماند.

عدم پیروی از استاندارد جهانی سبب شد ارزش روپیه در قرن هجدهم کاهش یابد. در این زمان بسیاری از مستعمرات اروپایی از نظام نقره برچیده شده بودند. افزایش عرضه فلز و در نتیجه کاهش قیمت ها نسبت به طلا، این مسئله را ایجاد کرده بود.

روپیه هند در گذشته به 16 آنا تقسیم می شد؛ اما در سال 1957 تقسیم بندی روپیه به 100 پیس شکل گرفت.

دولت هند ابتدا ارزش روپیه را به پوند انگلیس متصل کرد. سپس در سال 1966 از دلار ایالات متحده پیروی کرد.

از سال 2010، دولت هند از نماد Rs یا Re برای اشاره به واحد پول خود استفاده می کرد. امروزه این نماد تغییر کرده است.

تاریخچه روپیه هند

همانطور که اشاره شد، ریشه روپیه به قرن 15 و 16م بازمی گردد؛ اما به طور کلی در بررسی تاریخ روپیه، به موارد زیر اشاره می شود:

• روپیه دهه 1800؛
• لایحه شورای هند؛
• کمیته فاولر؛
• دهه 1900؛
• مشکلات ناشی از استاندارد طلا.

از نظر تاریخی، کشف مقادیر زیاد نقره در ایالات متحده و چندین مستعمره اروپا، در سال 1873 وحشت عظیمی به وجود آورد. این رویداد به سقوط روپیه نیز معروف است.

در انگلیس، رکود منجر به ورشکستگی، تشدید بیکاری و توقف کارهای عمومی شد که تا سال 1897 ادامه داشت.

هند تحت تاثیر انقلاب مردم، در مقابل دستورالعمل شاهنشاهی سال 1825 که سعی در معرفی سکه های استرلینگ انگلیس داشت، واکنشی نشان نداد. در آن زمان، سکه ها توسط شرکت هند شرقی انگلیس کنترل می شدند.

در سال 1835، هند انگلیسی، استاندارد نقره تک فلزی را بر اساس روپیه هند تصویب کرد. این تصمیم به دلیل نامه ای بود که یکی از لورد ها در سال 1805 نوشته بود.

به دنبال جنگ استقلال اول در سال 1857، دولت انگلیس کنترل مستقیم هند را در دست گرفت.

از سال 1851، حاکمان طلا، به طور دسته جمعی در ضرابخانه سلطنتی در سیدنی دست به تولید زدند.

سال 1764 در پی تلاش برای ایجاد یک پادشاهی بر پایه طلای انگلیس و تبدیل به سکه امپراتوری، به خزانه داری بمبئی و کلکته دستور داده شد که واحد طلایی جدید را دریافت کنند اما حق صدور آن را نخواهند داشت.

در پی اتفاقاتی، انگلیس امید خود را برای جایگزینی پوند انگلیس به جای روپیه در هند از دست داد. آنان فهمیدند که نمی توانند دلار نقره شرکت های تنگه هنگ کنگی را با روپیه هند جایگزین کنند.

از زمان بحران 1873، چندین کشور به استاندارد طلا روی آوردند، البته که هند در سال 1890 به این جریان پیوست.

کمیته فاولر

کمیته ارز هند یا فاولر کمیته ای دولتی بود که در آوریل 1898 توسط دولت هند با مدیریت انگلیس تاسیس شد. این کمیته وضعیت ارز را در هند بررسی می کرد.

در جریان کمیته فاولر نقره به عنوان استاندارد متوقف شد و سیستم ارزی هند را به شکل امروزی رقم زد.

کمیته در سال 1898 با اعلامی صریح، طرفداری خود را از تاسیس نهایی پول بر مبنای طلا ترویج داد. اگرچه هدف هند موضوع متفاوت تری بود، اما در آن زمان، هدف مردم تحقق نیافت.

دهه 1900

در طول سال 1900 تا 1901، سکه های طلا یا حاکمان طلا به ارزش 6750000 پوند به مردم هند داده شد؛ اما برخلاف انتظار دولت، حتی نیمی از آن بازگردانده نشد.

بنابراین دولت به عنوان مجازات از دست دادن طلا، تمام طلا های نگه داری شده توسط دولت هند را در سال 1901 به بانک انگلیس منتقل کرد.

مشکلات ناشی از استاندارد طلا به دوره جنگ جهانی مرتبط است؛ زیرا در این دوره قیمت طلا کم بود و ارزش پوند استرلینگ خود را بسیار بالا نشان می داد.

تا سال 1925 که وینستون چرچیل وزیر مالیه وقت پادشاهی انگلستان را به مقام قبل از جنگ بازگرداند، سطح ارزش پوند بسیار کم بود؛ در نتیحه قیمت طلا نیز به سرعت سقوط کرد.

در سال 1917 خطر خیزش در هند علیه پول کاغذی به وجود آمده بود که این امر می توانست مشارکت انگلیس در جنگ را دچار نقصان کند.

طی سال های 1931 الی 1941، انگستان مقدار زیادی طلا را از هند و سایر مستعمرات خرید.

در 19 ژوئن 1934، قانون خرید نقره نیز وضع شد. با پرداخت گواهینامه کاغذی، حدود 4400 تن نقره نیز خریداری شد.

روپیه هند در سال 1947، جایگزین تمامی ارزهای قبلی شد.

سکه های روپیه هند

سکه در هند با مقادیر 50 پیس، یک، دو، پنج و ده روپیه صادر می شود. سکه هایی به ارزش 50 پیس در هند سکه کوچک خوانده می شوند. هر پیس معادل یک صدم پوند است.

سکه های برابر یا بالاتر از یک روپیه در هند به طور کلی سکه های روپی شناخته می شوند.

اسکناس های روپیه هند

ارز کاغذی در قالب های 5، 10، 20، 50، 100، 500 و 2000 روپیه هند صادر می شوند.

در قسمت پشت روپیه های کاغذی، فرقه ها با 15 زبان چاپ شده اند؛ اما در قسمت جلو، این فرقه ها به زبان هندی و انگلیسی چاپ می شوند.

اسکناس ها به طور مکرر با طرح های جدید از جمله تفاوت های مشخصی مانند سری ماهاتما گاندی با سری های جدید با همین نام، به روزرسانی می شوند. این نمونه ها شامل مضامین مختلف میراث هند هستند.

امنیت و جعل روپیع هند

هند دارای اقتصادی مبتنی بر پول نقد است که منجر به گردش ارز جعلی توسط افرادی شده است.

بانک ذخیره هند با نام RBI، طی سال های گذشته مجبور به تغییر و به روزرسانی انواع اسکناس های روپیه با ویژگی های امنیتی جدی شده است.

اسکناس هایی که ممکن است در ظاهر مشابه نمونه های قانونی باشند، توسط پولشویی ها و تروریست ها جعل می شوند.

به طور معمول، اسکناس هایی که دارای قیمت بالای روپیه هند هستند، در معرض جعل قرار دارند.

در سال 2016، دولت هند استفاده از پول نقد غیر قانونی و تقلبی را در تامین بودجه فعالیت های غیرقانونی تروریسم محکوم اعلام کرد.

در مجموع اسکناس های 500 و 1000 روپیه سری گاندی توسط جاعلان بسیار تخریب شدند.

نمونه های 500 روپیه جدید ماهاتما گاندی با ویژگی های پیشرفته همواره جایگزین سری قبلی می شود.

سخن آخر

روپیه واحد پول رسمی کشور هند است. این واحد پولی با نماد INR و یک نماد سمبولیک از زبان هندی با تلفظ ra و حرف لاتین R در بازار ارز نمایش داده می شود.

INR یکی از واحد های پولی است که هنگام تبدیل وابستگی از نقره به طلا، تا مدت ها تغییری در وابستگی خود ایجاد نکرد.

امروه روپیه به دلار ایالات متحده وابسته است. این وابستگی در طول جریانات تاریخی گوناگون، از واحد هایی چون پوند استراینگ و سایر دلار ها، درنهایت به دلار آمریکا منتهی شد.

امروزه وضعیت روپیه هند، حالتی شناور را تجربه می کند، اما این شناوری دارای نوسانات پیچیده ای است.

بیشترین چالشی که در حال حاضر روپیه تجربه می کند، جعل اسکناس است. این مسئله یکی از پیچیده ترین عوارض درگیری اسکناس روپیه گاندی با عوامل تروریستی و جاعل است.

دولت هند همواره در حال انجام تدابیری برای برابر شدن وضعیت اقتصادی کشور است. به همین منظور با تغییر سری های پولی، هم به منظور ایجاد وضعیت اقتصادی متناسب و هم مقابله با جعل، تلاش های فراوانی می کند.

آشنایی با واحد پول ارمنستان

واحد پول رسمی کشور ارمنستان، درام ارمنستان نام دارد. این پول علاوه بر این کشور، در جمهوری همسایه ارمنستان، آرتساخ استفاده می شود. از نظر تاریخی درام ارمنی به 100 لوما تقسیم می شوند.

کلمه درام در زبان انگلیسی به «پول» ترجمه شده است. این واحد با درهم عربی یونانی و درهم عربی یا واحد درام انگیسی همبستگی دارد.

به طور واضح واژه درام از درم پارسی میانه وارد زبان ارمنی شده است. این واژه از سوی زبان یونانی با دراخما ارتباط دارد که نمونه ای دیگر از تلفظ برای این پول محسوب می شود.

اولین نمونه های ارز درام به دوره 1199 الی 1975 مرتبط است که در آن زمان سکه هایی از جنس نقره با این نام صادر می شده است. در واقع این سکه ها درام نامیده می شدند.

در نمادشناسی ارزی، درام را با کد مخفف AMD نشان می دهند. همچنین درام ارمنستان با نماد سمبولیک نشان  ֏ داده می شود. در زبان ارمنی این پول به شکل դրամ نوشته شده است.

تاریخچه درام ارمنستان

در 21 سپتامبر، در همه پرسی ملی، ارمنستان به عنوان یک کشور جمهوری، مستقل از اتحاد جماهیر شوروی معرفی شد. به سبب استقلال، حق انحصاری صدور پول ملی به بانک مرکزی ارمنستان داده شد. این بانک در سال 27 مارس 1993 تاسیس شده است.

بلافاصله پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، تلاش برای حفظ یک ارز مشترک یا همان روبل روسیه، در میان کشور های CIS شکل گرفت. ارمنستان نیز به منطقه روبل پیوست.

با وجود تلاش روسیه، دیری نپایید که مشخص شد حفظ اتحادیه ارزی در شرایط ناپایدار سیاسی و اقتصادی کشور های وابسته به شوروی سابق، بسیار دشوار است.

منطقه روبل با اصلاحات پولی یک طرفه در روسیه در سال 1963، به طور قطعی مانند شوروی دچار فروپاشی شد؛ در نتیجه کشورهایی که هنوز در منطقه مذکور شرکت داشتند، ناخواسته بیرون راننده شدند.

به سبب فروپاشی نظام پولی مذکور، کشورهای قزاقستان، اربکستان، ترکمنستان، مولداوی، گرجستان و ارمنستان مجبور به معرفی ارز های جداگانه شدند.

ارمنستان هنگام معرفی درام در 22 نوامبر 1993، یکی از آخرین کشور هایی بود که معرفی پول خود را به طور قطعی انجام داد.

نرخ تبدیل درام ارمنستان

درام در تاریخ 22 نوامبر 1993، با نرخ 200 روبل برابر یک درام مبادله می شده است. به طور واضح هر دلار در مقابل 404 درام نیز قابل مبادله بود.

امروزه درام مدرن شده ارمنستان بر طبق مصوب ژوئیه 2018، در مقابل هر دلار برابر با 506.46 درام مبادله می شود.

نشانه درام ارمنستان

ارمنستان پس از اعلام استقلال، پول ملی خود را با نام درام ارمستان در معرض گردش عمومی قرار داد. به سبب این موضوع و برای ایجاد مهر تایید استقلال خود، این کشور نیاز به یک علامت برای پول خود داشت.

علامت  ֏ به عنوان  یک نماد تجاری و الگوی منحصر به فرد از حروف ارمنی، در تابلو ها و دفترچه های روزشمار اقتصادی ظاهر شد.

علامت استاندارد فعلی ارمنستان در سال 1995 طراح شد که در یونیکد با U+058F رمزنگاری شده است.

تا پیش از تایید رسمی علامت مذکور، تعدادی از هنرمندان و بازرگانان، شکل های مختلفی را برای آن تهیه کرده بودند که در نهایت شکل ذکر شده، انتخاب شد.

اکنون نماد درام ارمنستان در استاندارد های این کشور به عنوان نشانی از شخصیت ها و  نماد های ملی، در فونت های کامپیوتری نیز موجود است.

سکه های درام ارمنستان

در مجموع سکه های صادر شده از سوی بانک مرکزی ارمنستان شامل دو سری بیشتر نبوده است. این سری تحولات پیچیده ای به خود نداشته است و بیشتر به سبب ارتقاء ظرفیت اقتصادی در بازار دچار تغییر شده اند.

سری اول سکه درام ارمنستان

در سال 1994، اولین سری از سکه های آلومینیوم در قالب های 10، 50 و 50 لوما به همراه 1، 3، 5 و 10 درام معرفی شدند.

سکه های دیگر به طور رسمی در گردش بودند اما به دلیل ارزش اسمی پایین، به ندرت برای استفاده در نظر گرفته می شدند.

تمام سکه های اولین سال انتشار یعنی بازه 1994 الی 2002، در برخی موارد همچنان در دسترس هستند.

سری دوم سکه درام ارمنستان

سری دوم انتشار سکه ارمنی از سال 2003 تا اکنون را شامل می شود.

در سال 2003 و 2004، سری دوم سکه های درام ارمنستان متشکل از 10، 20، 50، 100، 200 و 500 برای جایگزینی به جای سری اول معرفی شدند.

همچنین بانک مرکزی ارمنستان، تعداد زیادی سکه یادبود را برای فروش به مجموعه داران صادر کرد. لیستی از مجموعه در قسمت توزیع کنندگان مجاز بانک مرکزی این کشور موجود است.

اسکناس های درام ارمنستان

سری اول اسکناس در نوامبر 1993 صادر شد. این نمونه تا سال 2005 از گردش خارج شد. سری دوم از سال 1998 به بعد منتشر شد که در حال حاضر نیز همچنان برای استفاده در بازار موجود است.

سری اول

این سری شامل بازه 1993 الی 1995 می شود.

در 22 نوامبر 1993، سری اول با نمونه اسکناس های 10، 25، 50، 100، 200 و 500 درام ارمنستان منتشر شدند.

نمونه های 1000 و 5000 کمی بعدتر به مجموع پولی اضافه شد.

سری دوم

سری دوم انتشار اسکناس در ارمنستان مرتبط به بازه 1998 الی 2017 است.

اسکناس های 50، 100 و 500 درامی به ندرت در گردش اقتصادی این کشور مشاهده می شوند. در عوض سکه های 50، 100 و 500 به وفور در ارمنستان استفاده می شود.

نمونه 50 هزار درامی یادبود، در ژوئن 2001 به مناسبت 1700 سالگی تصویب مسیحیت در ارمنستان صادر شد.

نمونه 500 درام ارمنستان در 22 نوامبر 2010 برای بزرگداشت داستان کشتی نوح نیز در این کشور صادر شده است.

 سری سوم درام ارمنستان

سری سوم از سال 2018 تا اکنون را شامل می شود. سری سوم درام در سال 2018 به مناسبت بزرگداشت 25 سالگی پول ملی ارمنستان منتشر شد.

تمامی اسکناس های این مجموعه همان شماره های قبلی را دارند. به همراه اعداد قبلی، نمونه های جدید نیز معرفی شد.

اسکناس 2 هزار درامی به عنوان یک اسکناس تازه معرفی شده است. همچنین اسکناس 50 هزار درامی برای مجموعه مذکور به طور مجدد چاپ شد. اسکناس 100 هزار درامی نیز از این مجموعه حذف شده است.

سری جدید اسکناس های درام، روی لایه های ترکیبی لوئیزنال چاپ شده اند. این ترکیب در سراسر جهان در مناطق گرمسیری استفاده می شود.

ویژگی منحصر به فرد در لوئیزنال، بستر بسیار مقاومی دارد. به علاوه، طیف گسترده ای از ویژگی های امنیتی را در این سری از پول می توان یافت.

در مجموع  سه فرقه اول شامل 10 هزار، 20 هزار و 50 هزار در 22 نوامبر 2018 صادر شده اند و سه فرقه نهایی 1000، 2 هزار و 5 هزار در 25 دسامبر 2018 برای استفاده در معرض عموم قرار گرفته اند.

کلام آخر

درام واحد پول رسمی کشور ارمنستان است. این واحد پولی به 100 لوما تقسیم می شود. همچنین واژه درام به همان معنای پول یا Money در این کشور رایج است.

درام ارمنستان با استقلال این کشور، ابزار رسمی اقتصاد این کشور محسوب شد.

در دوره ای کوتاه ارمنستان به روبل روسیه وابسته بود. اما پس از فروپاشی شوروی و همچنین پس از پا گیری روسیه و فروپاشی نظام پولی کشور های وابسته به روسیه، درام به ارمنستان اضافه شد.

امروزه پول ارمنستان مانند سایر کشور های معمول در جهان، نرخی معمولی را دنبال می کند که در واقع این نرخ بیشتر به عوامل توریستی و سیاسی آن وابسته است.

هر درام با قیمت 506.46 در مقابل دلار قابل معامله محسوب می شود که در گذشته این نرخ به روبل روسیه بستگی داشت.

سکه های درام پس از دو سری و اسکناس های آن پس از سه سری به تثبیت عمومی رسیدند. در مجموع سکه ها شامل مقادیری برابر 10، 20، 50، 100، 200 و 500 می شوند. اسکناس ها نیز شامل مقادیر 500، 1000، 5 هزار، 10 هزار، 20 هزار، 50 هزار و 100 هزار هستند.

آشنایی با واحد پول رسمی نروژ

کرون نروژ واحد پول رسمی کشور نروژ و سرزمین های وابسته آن محسوب می شود. این واحد پولی تحت کنترل بانک مرکزی این کشور که بانک نورجس نام دارد، در گردش است.

بانک نورجس در مجموع هشت سری اسکناس منتشر کرده است که اسامی مختلفی چون 50، 500 و غیره را نشان می دهد.

اسکناس های نروژی شامل تصاویری از دانشمندان و هنرمندان برجسته است که درواقع نشان دهنده سهم خاص افراد اهل نروژ در فرهنگ غنی این کشور است.

کرون نروژی به منظور تنظیم درست اقتصادی، به 100 قسمت یا 100 øre تقسیم می شود.

در نمادشناسی ارز های جهانی، واحد پول نروژ را با علامت kr نشان می دهند. همچنین کد این واحد پولی با NOK نیز شناخته می شود.

کلمه کرون در زبان انگلیسی تاج ترجمه شده است. این واحد پول سیزدهمین ارز معامله شده در جهان در آوریل 2010 بود که در مقایسه با سال 2007، سه پله افزایش جهانی داشت.

تاریخچه کرون نروژ

کرون در سال 1875 معرفی و جایگزین اختصاصی اسپیدیلر نروژی شد. این واحد پولی با نرخ 4 کرون در مقابل یک اسپیدیلر به فروش رسید.

با جایگزین کرون، نروژ به اتحادیه پولی اسکاندیناوی پیوست که در سال 1873 تاسیس شده بود.

اتحادیه تا سال 1914 ادامه یافت و پس از انحلال، دانمارک، نروژ و سوئد تصمیم گرفتند نام های مربوط به ارز های خود را حفظ کنند؛ ارزهایی که جداگانه تلقی می شدند.

در اتحادیه پولی اسکاندیناوی، کرون با استاندارد طلای 2480 در برابر 1 کیلوگرم محاسبه می شد. این استاندارد بین سال های 1916 الی 1920 و مجدد در سال 1928 احیا شد.

نرخ قبلی کرون در مقابل 1 پوند برابر با 18.16 کرون محاسبه می شده است.

با این وجود، این کشور همچنان به نگهداری ذخایر طلای پادشاهی اصرار می ورزد.

در طول اشغالگری آلمان در 1940 الی 1945 در جنگ جهانی دوم، کرون در ابتدا با نرخ یک کرون در برابر 0.6 رایش مارک به واحد پول آلمان متصل شد. سپس این مقدار به 0.57 کاهش یافت.

پس از جنگ، نرخ کرون در مقابل پوند، نسبت 20 به 1 داشت که در واقع به نسبت دلار  4.963 کرون محاسبه می شد.

نرخ پوند در سال 1949 ثابت شده بود. این ثبات درست زمانی بود که ارزش پوند نسبت به دلار آمریکا کاهش یافته بود.

در دسامبر 1992 بانک مرکزی نروژ به دلیل گمانه زنی های سنگین علیه ارز نروژی که در دهه 1990 رخ داده بود، نرخ ارز ثابت را به نفع ارز شناور کنار گذاشت.

کنارگذاری ارز ثابت سبب شد بانک مرکزی در خرید دفاعی NOK از طریق ذخایر ارزی حدود دو میلیارد کرون را در مدت زمان کوتاهی از دست بدهد.

تاثیرات اقتصادی بر ارزش کرون نروز

مانند تمامی ارز ها، روند های اقتصادی باعث نوسان ارزش کرون نروژ نیز می شوند. در صورت تردید در ارزش یورو، سرمایه گذاران ممکن است از NOK استفاده کنند.

از آنجا که نروژ بخشی از اتحادیه اروپا نیست، یورو به عنوان ارز اصلی در این کشور استفاده می شود.

همچنین دلار آمریکا و یورو، در اسلو به عنوان پایتخت ممکن است در برخی فروشگاه ها پذیرفته شود؛ اما بیشتر تجارت اساسی در کشور نروژ، نیاز به معاملات کرون نروژی دارد.

بنابر آنچه ذکر شد، ارزش اصلی کرون به صنعت توریست یا سفر کاری وابسته است. البته که ارتباط تنگاتنگ نروژ با صنعت نفت را نباید نادیده گرفت.

افزایش فعالیت در معامله کرون نروژ ممکن است نرخ این ارز را افزایش دهد. همچنین تغییرات در قیمت های نفت خام، بر ارزش NOK تاثیر گذار است؛ زیرا نروژ پیشرو ترین صادرکننده نفت در اروپایی غربی محسوب می شود.

کشتیرانی، ماهی گیری، برق آبی و سایر تولیدات نروژ، همه به تولید ناخالصی داخلی این کشور کمک می کنند. با این حال جالب است که بسیاری از این تولیدات به عنوان صنایع دولتی به حساب می آیند.

از نظر تاریخی، کرون نوعی سرمایه گذاری محتاطانه محسوب می شود.، زیرا سهام نروژ در بازار جهانی ادعا می کند که یکی از باثبات ترین اقتصاد های اروپا ست.

علاوه بر آنچه ذکر شد، نروژ یکی از ثروتمندترین کشور های جهان است؛ کشوری که یکی از بالاترین سطوح زندگی و رفاهی را دارد.

طبق داده های بانک جهانی 2017، نروژ، کشوری اقتصادی با درآمد بالا ست که رشد جمعیت آهسته آن، سالانه 0.9 درصد محاسبه شده است.

رشد سالانه تولید ناخالص داخلی در نروژ، هر سال 1.9 درصد است، در حالی که کاهش تورم این کشور، در هر سال 3.8 درصد محاسبه شده است.

سکه های کرون نروژی

در سال 1875، سکه هایی به ارزش 10 و 50 øre ، 1 و 2 کرونی معرفی شدند. این سکه ها آثاری از ارز قبلی را  در خود داشتند.

بین سال های 1875 الی 1878، ضرب سکه جدید به صورت کامل در قالب های 1، 2، 5، 10، 25 و 50 øre و 1، 2 و 10 کرون صورت گرفت.

سکه های مذکور با اسامی 1، 2 و 5 از جنس برنز، 10، 25 و 50 øre، 1 و 2 کرونی به رنگ نقره ای و 10 و 20 کرونی به رنگ طلایی بودند.

آخرین سکه های طلا در سال 1940 صادر شدند. نقره با کاپرو نیکل نیز از سال 1920 جایگزین طلا شد.

بین سال های 1917 و 1921، به طور موقت آهن را جایگزین برنز کردند. در سال 1917 آخرین صدور سکه 2 کرونی نیز مشاهده شد.

هنگام اشغال توسط آلمان در جنگ جهانی دوم، روی به جای کاپرو نیکل در سکه های 10، 25 و 50 استفاده شد و همچنین تولید 1 کرونی به تعلیق درآمد. در سال 1963، سکه های 5 کرونی نیز معرفی شدند.

تولید سکه های 1 و 2 øre در سال 1972 متوقف شد و یک سال بعد، اندازه سکه 5 øre نیز کاهش یافت.

سکه های 10 کرونی در سال 1983 معرفی شد و در سال 1992 آخرین سکه های 10 کرونی ضرب شدند.

در بین سال های 1994 الی 1998، سکه های جدید متشکل از 50øre و 1، 5، 10 و 20 کرون معرفی شدند. این سکه ها تنها کرون نروژ هستند که در حال حاضر استفاده می شوند.

سکه های 10 پوندی سوری در نروژ

سکه های 10 پوندی سوریه بسیار شبیه سکه 20 کرونی هستند. این سکه ها می توانند به راحتی ماشین های بازی و هر دستگاه این مدلی که سکه ها را برای ارائه محصولی دریافت می کنند، گول بزنند.

در اواسط فوریه 2017، 10 پوند سوریه، 39 پوند ارزش داشت که سکه 20 کرونی معادل 51.5 برابر ارزش سکه پوند سوری محسوب می شد.

اگرچه یافتن سکه های سوری در نروژ کار آسانی نیست؛ اما سرویس های بانکی نروژ تصمیم گرفتند دستگاهی برای تفکیک این دو سکه ایجاد کنند.

در سال 2005 یک مرد نروژی به دلیل استفاده از سکه های سوری به جای سکه کرون نروژ، به 30 روز حبس تعلیقی محکوم شد.

اسکناس های کرون نروژ

در سال 1877، بانک نروژ  برای 5، 10، 50، 100، 500 و 1000 کرون نمونه هایی معرفی کرد.

از سال 1917 تا سال 1922 اسکناس های یک کرون و  2 کرونی صادر شدند.

به دلیل کمبود فلز اسکناس های 1 و 2 کرونی به طور مجدد در 1970 الی 1950 صادر شدند.

در سال 1963، اسکناس های 5 کرونی جایگزین سکه ها شدند و در سال 1984همین اتفاق برای اسکناس های 10 کرونی نیز رخ داد.

اسکناس های 200 کرونی نیز در سال 1994 به بازار کشور نروژ اضافه شدند.

نرخ تبدیلی کرون نروژ

ارزش کرون در مقایسه با ارز های دیگر هر ساله، به طور قابل توجهی متفاوت است. براساس تغییرات قیمت نفت و نرخ بهره این نوسانات رایج رخ می د هد.

در سال 2002 کرون در برابر دلار ایالات متحده قرار گرفت. در دوم ژانویه 100 NOK برابر با 11.14 دلار آمریکا شد. همچنین در ژوئیه 2002، کرون با قیمت 13.7100 در مقابل دلار قرار گرفت.

در سال 2005، قیمت نفت به رکورد بیش از 60 دلار در هر بشکه رسید. اگرچه نرخ بهره در حدود 2 درصد کاهش یافته بود اما پول رسمی کشور نروژ همچنان قوی تر شد.

در سال 2009، NOK رشد چشمگیر دیگری از خود نشان داد و در سال بعد، ارزش آن در برابر دلار با نسبت 5.8 افزایش یافت.

در طول بیماری همه گیر کرونا، ارزش کرون به شدت سقوط کرد و در مارس 2020 قیمت آن در برابر دلار ایالات متحده به نسبت 12.00NOK رسید.

کلام آخر

کرون نروژ واحد پول کشور نروژ است که با نماد NOK نشان داده می شود. این واحد پولی در یکی از ثروتمند ترین کشورهای جهان رواج دارد.

اگرچه در برخی مواقع مبادلاتی از طریق یورو در کشور نروژ صورت می گیرد؛ اما تاثیر شگرف صادرات نفتی و تولیدات داخلی این کشور باعث شده که کرون به یک واحد پولی ارزشمند تبدیل شود.

یکی از مهم ترین موضوعاتی که بر نروژ و پول رسمی این کشور تاثیر گذاشته است، صنعت نفت این کشور است.

همچنین باید در نظر داشت که نروژ عضوی از اتحادیه اروپا نیست. این موضوع استقلال متفاوتی از نظر صادرات، در این کشور ایجاد کرده است.

در معاملات ارزی جهانی، کرون علاوه بر مزایای موجود وابسته به تولید کشور نروژ، گاهی به جای یورو، مبادله می شود. با در نظر داشتن ثبات یورو، مبادلات کرون سود بسیار کلانی برای سرمایه گذاران به همراه خواهد داشت.

آشنایی با واحد پول رسمی دانمارک

کرون واحد پول رسمی کشور دانمارک و همچنین استان های گرینلند و جزایر فارو محسوب می شود. کرون دانمارک در بازار ارز یا فارکس با کد ارزی DKK نمایش داده می شود. در انگلیسی پول دانمارک، تاج دانمارک نامیده می شود؛ زیرا کرون از نظر لغوی تاج معنا شده است.

از لحاظ سابقه تاریخی، کرون واحد پولی است که سکه های آن از قرن هفدهم به حساب می آیند. واحد پول رسمی دانمارک، به طور معمول به 100 قسمت تقسیم می شود.

درباره وابستگی یا استقلال کرون باید گفت در حال حاضر این واحد پولی در بازار ارز، متصل به یورو است.

واحد پول محلی در کشور دانمارک به عنوان kr نشان داده می شود؛ به این شکل که 100 کرون به معنای 100kr گفته می شود.

در مجموع تعداد متفاوتی نام گذاری برای کرون وجود دارد که کوچک ترین آن 50 عرفی یا نیم از کرون است. جالب است که در گذشته سکه های بسیاری از کرون وجود داشته است که امروزه متوقف شده است.

برای آشنایی و جزئیات بیشتر درباره کرون دانمارک همراه ما باشید.

تاریخچه کرون دانمارک

کرون دانمارک برای اولین بار در سال 1649 به افتخار تاج و سلطنت دانمارک ضرب شد. به همین دلیل ترجمه لغوی کرون، تاج است؛ تاجی که بر سر دانمارک نهاده شد.

در زمان ضرب کرون، کشور دانمارک این واحد را به عنوان واحد پول اصلی خود، به جای ریگ دالر سابق معرفی کرد. کرون در واقع با استاندارد طلا گره خورده است؛ طلایی که نشان از سلطنت دانمارک بوده است.

با رشد تجارت بین المللی مدرن، تقاضا برای ارز کاغذی در دانمارک افزایش یافت. به همین سبب دانمارک دومین کرون خود را به عنوان بخشی از انحلال مشارکت در اتحادیه پولی اسکاندیناوی با سوئد و نروژ ایجاد کرد.

اتحادیه مذکور در سال 1914 منحل شد و سه کشور شرکت کننده ترجیح دادند، ارز های خود را به طور مستقل حفظ کنند.

در مسیر استقلال ارز ها، کرون دانمارک برای مدتی کوتاهی به مارک، سپس به پوند انگلیس و کمی بعد به واحد پول آلمان متصل شد.

در حال حاضر کرون به ازای 7.46DKK  به واحد ارزی یورو متصل است. این واحد ارزی مجاز است در یک محدوده کوچک بین -/+2.25 درصد در برابر یورو نوسان کند.

بین سال های 2009 و 2019 م، نرخ DKK/EUR تا حد زیادی بین 7.475 الی 7.43 ثابت ماند که در واقع آستانه مجاز 2.25 درصدی رشد یا کاهش کرون را نشان می دهد.

اسکناس و سکه های دانمارک

بیشتر اسکناس های دانمارک به استثنای چند مورد که پس از 1945 صادر شده اند، به عنوان پول پرداختی درنظر گرفته می شوند. از سال 1945 به بعد اسکناس هایی با مقادیر 5، 10، 20، 50، 100، 200، 500 و 1000 کرون در دانمارک رایج هستند.

طراحی سری های متفاوت سکه ها برای اطمینان از این موضوع است که سکه ها از یکدیگر به آسانی تشخیص داده شوند؛ بنابراین در مجموعه سکه های کرون، سه سری از سکه وجود دارد.

هر کدام از تقسیم بندی ها از نظر رنگ به یک ریشه تاریخی متصل هستند. در زمان های اولیه ارزش سکه ها معادل ارزش فلز بود. در زمان های بعدتر از ارزشمندی فلز، طلا بالاترین ارزش را برای سکه به خود نسبت داد. نقره در رتبه بعدی طلا و همچنین بعد از آن مس قرار دارد. چنین همبستگی های مذکور از نظر تاریخی در واحد پولی دانمارک به طور کامل قابل مشاهده است.

سکه 50 کرونی از برنز به رنگ مس، سکه های 1، 2 و 5 کرونی از آلیاژ کاپونریکال نقره ای و سکه های 10 و 20 کرونی برنز آلومینیوم طلایی، سه سری معروف و رایج پول دانمارک هستند. سکه های کرونی از نظر اندازه و وزن متفاوت هستند. در هر سری از آن ها، قطر و وزن سکه ها به نسبت ارزش، افزایش می یابند. سکه های 10 و50 کرونی رینگ های صافی دارند؛ در حالی که سکه های 1 الی 5 کرونی خم شدنی به نظر می رسند. سکه های 1، 2 و 5 کرون، یک سوراخ در وسط دارند.

استفاده از انواع ویژگی ها شکلی و ظاهری در سکه های کرون دانمارک سبب شده است که تشخیص سکه ها برای نابینایان یا کم بینایان آسان شود

ارتباط دانمارک و یورو

دانمارک برای اولین بار در سال 1961 متقاضی عضویت در جامعه پیشین اتحادیه ارویه و جامعه اقتصادی اروپا شد؛ اما تا سال 1973 طول کشید که به این جریان بپیوندد.

علی رغم مشارک طولانی مدت دانمارک در جامعه اروپایی، مردم دانمارک شهرت عجیبی در بدبینی دارند. این بدبینی درباره نتیجه همه پرسی ناموفق مربوط به افزایش ادغام در جامعه اروپا است. بدبینی مردم دانمارک سبب شد در سال 2000، رای های مبتنی بر جایگزینی یورو به جای کرون به تصویب نرسد. این موضوع در واقع به حفظ کرون منجر شد.

اولین رفراندوم ناموفق در سال 1992 زمانی برگزار شد که رای دهندگان دانمارکی همه پرسی معاهده ماستریخت را رد کردند. این همه پرسی یکی از دو پیمانی است که قانون اساسی اتحادیه اروپا را تشکیل می دهد.

پس از ناکامی در همه پرسی سال 1992، اصلاحات مرتبط با پیمان های مذکور، روی برخی از نگرانی های دانمارک تبدیل به آبی روی آتش شد. سرانجام در همه پرسی دوم، در سال 1993 تصویباتی برای جبران صورت گرفت.

بدبینی نسبت به یورو، حتی پس از پیوستن به اتحادیه اروپا نیز در دانمارک زنده مانده است. در تاریخ 28 سپتامبر 2000، نزدیک به 53.2 درصد از رای دهندگان به طور مجدد تصمیم گرفتند که یورو را در کشور خود قبول نکنند.

کرون دانمارک و اقتصاد بین المللی

امروزه بخشی از مکانیسم نرخ ارز اروپا، کرون دانمارک محسوب می شود. هدفی که کرون در بازار اروپا دنبال می کند، به کاهش نوسانات نرخ ارز در میان کشور های اتحادیه اروپا مرتبط است.

برای توضیح موضوع بالا باید گفت که این واحد پولی با نسبت 7.46 کرون به یک یورو متصل است و لازم است که در همین سطح بماند. این ثبات دلیلی برای کاهش نوسانات محسوب می شود.

علی رغم وابستگی دانمارک به واحد پول خود، تحلیل های مستقل استدلال می کند که دانمارک یک کاربر واقعی و مصرف کننده یورو است؛ زیرا بانک ملی دانمارک، سیاست بانک مرکزی اروپا را همیشه با دقت دنبال کرده است.

نخست وزیر دانمارک وضعیت پیروی از سیاست بانک مرکزی را بخشی از جریان حرکت یورو، بدون داشتن کرسی در میز تصمیم گیری توصیف می کند.

طبق داده های بانک جهانی، دانمارک سالانه 0.7 درصد نرخ تورم را تجربه کرده و در سال 2019 رشد تولید ناخالصی داخلی صفر در صد را تجربه کرده است.

صادرات دانمارک بیشتر از واردات آن است. عمده صادرات این کشور شامل ماشین آلات، مواد شیمیایی و دارو می شود.

با در نظر داشتن تفاسیر بالا تجربه تورم و تولید ناخالصی از مشکلات مرتبط با کرون دانمارک محسوب می شود.

بررسی نمونه ای از کرون در بازار های فارکس

اگر نرخ DKK برابر با 7.4725 باشد، این بدان معناست که خرید یک یورو همین مقدار کرون هزینه نیاز دارد.

برای اینکه بدانید چند یورو برای خرید یک کرون نیاز است، عدد یک را بر نرخ کرون تقسیم کنید. حاصل این معادله با 0.1338 برابر است. این بدان معناست که شما مقداری با 0.1338 یورو برای خرید کرون لازم دارید.

با توجه به موضع بالا، نرخ های ذکر شده در صورت مبادله ارز، مفید هستند. برای توضیح بیشتر به مثال زیر دقت کنید:

تبدیل 100 یورو به کرون، به دریافت 7.4725kr منجر خواهد شد. هنگام تبدیل فیزیکی یا دیجیتال، بانک ها یا صرافی ها به طور معمول کارمزد دریافت می کنند. این کارمزد می تواند بین 1 الی 5 درصد در نظر گرفته شود.

بنابر توضیح بالا، مقدار ارزی که دریافت می شود، می تواند 3 درصد کاهش یابد.

در حالی که کرون دانمارک به یورو متصل است، در برابر ارز های دیگر، شناور است؛ بنابراین این واحد پولی نوسانات بیشتری با ارزهای دیگری به غیر از یورو تجربه خواهد کرد.

شاید این موضوع باعث شود برخی کرون دانمارک را به عنوان جایگزینی کم ارزش، برای تثبیت یورو معرفی کنند. در صورتی که برخی دیگر از آن به عنوان تثبیت کننده سایر ارزهای اتحادیه اروپا یاد می کنند. برای درک این موضوع باید قضاوت را بر عهده مردم دانمارک گذاشت.

نتیجه گیری در باب کرون دانمارک

کرون واحد رسمی پول کشور دانمارک است. این پول در زبان انگلیسی به معنای تاج شناخته شده است. برخی این واحد پولی را تاج دانمارک نیز نامیده اند. پول دانمارک امروزه به شکل عمده ای به یورو وابسته است. این وابستگی مسیر بسیار عجیبی را طی کرده است. برای روند وابستگی پول دانمارک به یورو، در بعضی مواقع با خطر حذف کرون و جایگزینی یورو به جای آن، قابل ذکر است.

در بازار جهانی، کرون دانمارک نقش یک تثبیت کننده را بازی می کند. اگرچه که این پول نسبت به سایر ارزهای جهانی، یک واحد شناور است؛ اما در مقابل یورو، بیشتر از حدود یک بازه مشخص، امکان تغییر ندارد.

نکته جالب دیگر درباره کرون دانمارک به سکه های آن مربوط است که برای کاربرد راحت آن برای همه افراد در جامعه، شکل های گوناگونی به خود گرفته است. برخی از این سکه ها سوراخی در وسط خود دارند. به همین دلیل استفاده از سری های متفاوت اما با ثبات سکه، در دانمارک بسیار رایج است.

آشنایی با واحد پول رسمی استرالیا

دلار استرالیا واحد پول غیر رسمی برای مناطق مشترک المنافع استرلیا محسوب می شود.

AUD نمادی است که برای نشان دادن دلار استرالیا در نظر گرفته شده است. البته به طور غالب از نمادهایی چون $،A$  یا AU$ برای نمایش پول دلار استرالیا استفاده می شود.

در استرالیا به طور تقریبی از $ استفاده می کنند. گاهی اوقات استفاده از A یا AU$ برای تمایز از سایر دلار ها مرسوم است. هر دلار استرالیایی برابر با 100 سنت شمرده می شود.

در واقع این واحد پولی در سال 1966 جایگزین پوند استرالیا شد که در دوران خود به دلیل مستعمره انگلیس متوقف شده بود.

دلار استرالیا به طور رسمی توسط سه کشور مستقل شامل ایالات نائورو، تووالو و کیریباتی در جزایز اقیانوس آرام استفاده می شود.

مناطق خارجی که AUD آن ها را پوشش می دهد، شامل جرایز کریسمس، جزایز کوکوس و جزیره نورفولک نیز است.

در اینجا به بررسی تاریخی و فراز و نشیب های این دلار خواهیم پرداخت.

دورنمایی از دلار استرالیا

دلار استرالیا در تاریخ 14 فوریه 1966 برای جایگزینی پوند استرالیا، قبل از اعشاری شدن، با نرخ تبدیل 2 دلار در ازای یک A معرفی شد.

واحد پولی A تا 31 دسامبر 1975، درست زمانی که کینای پتپوآگینه نو به عنوان تنها حق قانونی فروش شمرده می شد، به عنوان تنها پول قانونی به حساب می آمد.

در زمان مذکور جزایر سلیمان تا سال 1977، دلار استرالیا را قانونی می دانستند.

در سال 2016، دلار استرالیا پنجمین ارز معامله شده در بازار جهانی بود که 6.6 درصد از سهم روزانه جهان را در اختیار داشت.

دلار استرالیا در میان معامله گران ارز، بسیار محبوب است؛ زیرا به دلیل نرخ های نسبی بالا، ایجاد آزادی در بازار، ثبات مالی و اقتصادی و سیستم سیاسی استرالیا مزایای متنوعی دارد.

متنوع سازی در سبد سهام حاوی ارز های جهانی، به ویژه به دلیل قرار گرفتن در معرض اقتصاد آسیا و چرخه کالا، از دیگر مواردی است که دلار استرالیا را محبوب جلوه می دهد.

در تاریخ 31 دسامبر 2016، معادل 57.71 میلیارد دلار ارزی در گردشی به میزان 2.279.05 دلار، به ازای هر نفر در استرالیا، با عنوان ذخیره ارزی تلقی شد.

ذخیره مذکور شامل ذخایر نقدی است که توسط سیستم بانکی نگهداری می شود و وجوه نقد موجود در سایر کشور ها را به عنوان ذخیره ارزی نشان می دهد.

دلار استرالیا و بازارهای فارکس

محبوبیت AUD در بین معامله گران فارکس به سه بخش مربوط است:

• زمین شناسی
• جغرافیا
• سیاست های دولت

استرالیا از نظر منابع طبیعی از جمله فلزات، ذغال سنگ، الماس، پشم و گوشت در بین ثروتمند ترین کشور های جهان قرار دارد. همچنین به عنوان یک قدرت منطقه ای بسیار شناخته شده است.

جفت ارزی AUD/USD تمایل دارد که با USD / CAD و همچنین با جفت ارزی USD / JPY، ارتباطی موثر در قالب منفی برقرار کند. دلیل این تمایل بیشتر به دلیل دلار است که ارز پیشنهادی جهانی محسوب می شود.

به طور خاص جفت AUD/USD در مقابل USD / CAD قرار دارد، زیرا هم AUD و CAD، با هم منحنی بلوک کالا را نشان می دهند.

معامله جفت ارزی دلار استرالیا و دلار آمریکا در مجموعه معاملات جهانی به Aussie معروف است.

از سال 2019، دلار استرالیا با توجه به معاملات ارزی در سراسر جهان، به طور تقریبی، 7 درصد تجارت جهانی را تشکیل داده است.

حجم بالای تجارت تاحدی به ثبات سیاسی و اقتقادی استرالیا و مداخله محدود دولت در بازار ارز مرتبط است.

تاریخ دلار استرالیا

پیش از تصویب دلار فعلی استرالیا در سال 1966، واحد پول استرالیا، پوند بود. هر پوند استرالیایی مانند پوند استرلینگ انگلیس، به 20 شیلینگ و هر شیلینگ به 12 پنس تقسیم می شد. یک پوند استرالیا به ارزش 240 پنس می ارزید.

پوند استرالیا در سال 1910، برابر با پوند استرلینگ معرفی شد. ارزش آن در سال 1931 پس از کاهش ارزش پول، به نسبت پوند استرلینگ متفاوت شد.

در سال 1902، یک کمیته منتخب از سوی مجلس نمایندگان، به استرالیا توصیه کرد که واحد ارز دهیاری را با پایه فلورین اتخاذ کند.

در سال 1937، کمیسیون سلطنتی منصوب شد و به استرالیا توصیه کرد یک سیستم ضرب سکه اعشاری بر اساس تقسیم پوند استرالیا را به 1000 قسمت اتخاذ کند.

تصویب دلار استرالیایی

در فوریه 1959، هارولد هولت، خزانه دار کمیته ارز دهی را به ریاست والتر اسکات تعیین کرد که مزیت های اعشاری پول را بررسی کند.

کمیته مذکور در آگوست 1960 به نفع اعشار، گزاراشاتی ارائه داد و توسعه ارز جدید، در فوریه 1963 معرفی شد.

دلت منزیس در ژوئیه 1961 حمایت خود را از اعشاری شدن اعلام کرد، اما به منظور بررسی بیشتر، روند اجرا را به تاخیر انداخت.

در تاریخ 1963، هولت اعلام کرد که مبتنی بر قرارهای بررسی شده، ارز اعشاری در فوریه 1966 با واحد پایه، معادل 10 شیلینگ معرفی می شود. به این منظور یک هیئت مدیره ارزی دهیاری برای نظارت بر روند انتقال ایجاد شد.

یک فرآیند مشاوره عمومی برگزار شد. در این فرآیند بیش از 1000 نام برای ارز جدید پیشنهاد شد.

در ژوئن 1963 واحد پول جدید، «سلطنتی» نامیده شد. این نامگذاری با مخالفت گسترده مردم پس از سه ماه به «دلار» تغییر نام یافت.

پوند استرالیا با دلار استرالیا در 14 فوریه 1966 با نرخ تبدیل A$2 = A£1 جایگزین شد.

از آنجا که استرالیا هنوز بخشی از منطقه استرلینگ با ارز ثابت به حساب میامد، نرخ ارز یک دلار با 8 شیلینگ انگلیس به ثبات رسید.

در سال 1967، پوند استرلینگ در برابر دلار آمریکا کاهش یافت. در این اوضاع، دلار استرلیا از استرلینگ پیروی نکرد و به طور عملی از منطقه استرلینگ خارج شد.

دلار استرلیا قیمت خود را با دلار آمریکا با نرخ یک دلار برابر با 1.12 دلار آمریکا حفظ کرد.

سکه های دلار استرالیا

در سال 1966 سکه ها در واحدهای 1، 2، 5، 10، 20 و 50 به شکل سنتی معرفی شدند.

سکه های 50 سنتی اولیه، حاوی 80 درصد نقره بودند. پس از یک سال ارزش ذاتی نقره به طور قابل توجهی بیش از ارزش اسمی سکه ها شد.

سکه های یک دلاری در سال 1984 معرفی شدند و پس از آن سکه های دو دلاری در سال 1988 جایگزین اسکناس هایی با همین ارزش شدند.

برای بزرگداشت چهلمین سالگرد تصویب ارز اعشاری، مجموعه های ضد ضرب و ضخیمی در سال 2006 شامل سکه های یک و دو سنتی رونمایی شدند.

در اوایل 2013 اولین سکه مثلثی دلار استرالیا نیز در معرض عموم قرار گرفت. این سکه نقره ای 5 دلاری، 99.9 درصد نقره دارد. تصویری که این سکه نشان می دهد، مجلس پارلمان از نمای یکی از حیاط هاست.

استرالیا به طور منظم سکه های 5 سنتی برای گرامی داشت صادر کرده است. اولین بار در 1970 یه یاد جیمز، کاشفی در سواحل شرقی استرالیا و بعد در سال 1977 سکه هایی برای ملکه الیزابت، عروسی چالز، شاهزاده ولز و لیدی دیانا اسپنسر ضرب کرده است.

اندازه سکه های کنونی استرالیا در قالب 5، 10 و 20 سنتی با سکه های شش پنی، دو شیلینگ استرالیا، نیوزلند و انگلیس برابر است.

در گردش اقتصادی، سکه های قدیمی 5، 10 و 20 سنتی نیوزلند اغلب با سکه های استرالیایی اشتباه گرفته می شوند؛ درنتیجه سکه های استرالیایی گاهی در نیوزلند و بالعکس یافت می شوند.

اسکناس های دلار استرالیا

نمونه اسکناس های استرالیایی به چند سری گوناگون صادر شده اند:

1. سری اول: در سال 1966 منتشر شد. اسکناس هایی 1، 2، 10 و 20 دلاری که معادل دقیق پوند بودند. اسکناس 5 دلاری در سال 1967، 50 دلاری در 1973 و در سال 1984، اسکناس 100 دلاری صادر شدند.
2. سری اول پلیمر: اولین اسکناس های پلیمری در سال 1988 توسط بانک رزرو استرالیا صادر شد. تمامی نمونه های این اسکناس از پلیمر برای اولین بار در جهان ساخته شده اند.
3. سری دوم پلیمر: در 27 سپتامبر 2012، به دستور بانک رزرو استرالیا، این اسکناس ها به منظور به روزرسانی تولید شدند که شامل ویژگی های امنیتی بودند. همچنین نقاط بریل در این اسکانس ها تعبیه شد.

سری دیگر از اسکناس های استرالیایی به مرور در اختیار مردم قرار گرفت. شروع این اسکناس ها با 5 دلاری در 2016 آغاز شد.

10 دلاری در 2017، 50 دلاری در 2018، اسکناس جدید 20 دلاری در 2019 و اسکناس 100 دلاری در 2020، از نمونه های سری جدید دلار استرالیا هستند.

یک از ویژگی های جالب ارزی دلار استرلیا مرتبط با نمونه های آن با ویژگی لمسی است. این ویژگی یک خصوصیت برجسته برای افراد کم بیناست که به آن ها در شناخت فرقه های پول کمک می کند.

ویژگی مذکور به شکل مشابه در واحد پول کانادا نیز استفاده می شود.

کلام آخر

استرالیا با شمایه های به نسبت سلطنتی، واحد ارزی مختص به خود را دارد. دلار استرالیا به نام اختصاری AUD یکی از معروف ترین ارزهای جهانی محسوب می شود.

واحد پولی استرالیا همانطور که در تاریخ آن مشهود است، از پوند استرلینگ وام گرفته است. این واحد پولی، زمانی که پوند محبوبیت خود را از دست داد، در رقابت با سایر ارز ها در همترازی با دلار آمریکا قرار گرفت.

امروزه دلار استرالیا به منظور محبوبیتی که در بازار جهانی از جمله بازار فارکس دارد، توانسته است مزایای بسیاری را برای کشور خود رقم بزند.

حقیقت شهرت دلار استرالیایی نه تنها در شخصیت سلطنتی آن؛ بلکه در سیاست ها و عدم دخالت دولت این کشور پدیدار است.

سکه های استرالیا بیشتر جنبه یادبود دارند، اما در برخی کشورها مانند نیوزلند نیز استفاده می شود.

نکته جالب در باب اسکناس های استرالیا، استفاده از پلیمر است. اسکناس های دلار استرالیا با سری های گوناگونی از جنس پلیمر و با ویژگی های لمسی متفاوتی در اختیار مردم این کشور قرار دارد.

آشنایی با واحد پول سوریه

لیر سوریه یا پوند سوری، واحد پول کشور سوریه است که توسط بانک مرکزی این کشور صادر می شود. در نشانه شناسی واحد پول رسمی کشورها، لیر سوریه با نماد LS یا £bS شناخته شده است. همچنین در بازار جهانی، لیر سوریه با کد اختصاری SYP معرفی می شود.

لیر یا پوند سوریه به 100 قیرش قابلیت تقسیم دارد. قرش یا قیرش به عنوان واحد های کوچک پول سوریه، به صورت جمع قروش نیز نامیده می شود.

قبل از سال 1947 کلمه قرش با حرف عربی ع در هجای اولیه تلفظ می شد. پس از مدتی تلفظ این کلمه به شکل قرش و قروش درآمد. اسکناس لیری تا سال 1958 در صفحه روبه رو به عربی و در پشت به فرانسوی صادر می شد. پس از سال 1958 در قسمت معکوس آن، از زبان انگیسی استفاده شد. بنابراین سه نام متفاوت برای لیر سوریه وجود دارد. همچنین تا زمان استقلال کامل سوریه، سکه ها با دو زبان عربی و فرانسه ضرب می شدند.

تاریخچه لیر سوریه

در دوره ای از تاریخ که سوریه بخشی از امپراطوری عثمانی بود و تا 400 سال به طول انجامید، لیر عثمانی واحد پول اصلی این کشور محسوب می شد.

به دنبال سقوط امپراتوری و قرار گرفتن سوریه زیرسلطه یک حاکم از سوی فرانسه، پوند مصر در سرزمین های تحت فرمان فرانسه و انگلیس ازجمله لبنان و فلسطین استفاده شد.

دولت فرانسه با در دست گرفتن اختیارات جداگانه از لبنان و سوریه، سعی در جایگزینی ارز مصری داشت. بر این اساس به یک بانک تجاری وابسته به فرانسه در بانک عثمانی، اختیار صدور ارز را برای سرزمین های زیر سلطه جدید اعطا کرد.

پوند یا لیر در سال 1919 معرفی شد و با ارزش 20 فرانک فرانسه در اختیار سوریه قرار گرفت. با تحول وضعیت سیاسی لبنان، بانک دو سیری یا همان بانک وابسته به فرانسه در عثمانی، به بانک سیری و گرند لیبان BSL تغییر نام داد. بانک مذکور به عنوان بانک رسمی برای لبنان و سوریه موظف به انجام فعالیت بود.

BSL، پوندی سوریه ای و لبنان را به مدت 15 سال حمایت کرد. این عرضه و حمایت از سال 1924 آغاز شد.

دو سال قبل از انقضا دوره 15 ساله، BSL پول لبنان و سوریه را به دو ارز جداگانه تقسیم کرد. البته که هنوز این دو ارز، در هر دو کشور به جای یکدیگر استفاده می شوند.

در سال 1939 بانک BSL به Banque de Syrie et du Liban تغییر نام داد. همچنین در سال 1941 در نتیجه اشغال سوریه توسط نیروی انگلیس و آزاد فرانسه، فرانک فرانسه با پوند انگلیس جایگزین شد.

این جایگزینی نرخی معادل 8.83125 پوند یا لیر سوریه در مقابل 1 پوند انگلیس به جای گذاشت. این نرخ بر اساس نرخ تبدیل قبل از جنگ بین فرانک و استرلینگ بود.

لیر سوری و صندوق بین المللی

در سال 1946 به دنبال کاهش ارزش فرانک، لیر بار دیگر با نرخ 1 پوند برابر با 54.35 فرانک، به واحد فرانک تغییر یافت.

یک سال بعد سوریه به صندوق بین المللی پول پیوست و واحد خود را به دلار آمریکا با نرخ 2.19148 لیر برابر با یک دلار متصل کرد. این نرخ تا سال 1961 حفظ شد.

ارزهای لبنان در کنار نرخ موازی بازار سیاه که منعکس کننده نرخ واقعی لیر سوری بودند در اردن و لبنان مشغول به کار شدند. در واقع این فعالیت به منظور تجارت ارز سالم در این مناطق صورت گرفت.

بنابراین بازار شکوفا شد؛ زیرا همه ازجمله شرکت های دولتی و بخش های دولتی به آن نیاز داشتند. نرخ بازار سیاه به طور چشمگیری از نرخ رسمی دهه 1980 متفاوت شد.

در ژوئیه 2007 ارزی که با تفاوت های فراوان نیازهایی را برآورده کرده بود، به صندوق بین المللی پول SDR با حقوق برداشت ویژه متصل شد.

جنگ داخلی سوریه و تاثیر آن بر لیر

در نتیجه جنگ داخلی سوریه که در سال 2011 آغازشد، یک صعود به سمت کشورهای نزدیک ازجمله لبنان، اردن و ترکیه صورت گرفت. علاوه بر این سوریه تحت تحریم های ایالات متحده، اتحادیه اروپا و کشور های دیگر از نظر سیستم مالی جهانی بسته شد.

سوریه برای دور زدن تحریم ها، معاملات خارجی را از طریق بانک های کشورهای همسایه به ویژه لبنان انجام می داد. در نتیجه نرخ ارز رسمی به طور قابل توجهی در این کشور خراب شد.

تخریب نرخ ارز رسمی لیر سوریه به شکلی شد که در مارس 2011 ، هر دلار برابر با 47 لیر بود. این ارزش به 515 لیر در برابر یک دلار، در سال 2017 سقوط کرد.

در 31 اکتبر 2019 بشار اشد در مصاحبه ای عنوان کرد:

«یکی از عواملی که مردم از آن آگاه نیستند این است که آزادسازی یک منطقه لزوما به لیر سوریه خدمت نمی کند؛ زیرا با آزادسازی یک منطقه ما دسترسی آن به دلارهایی را که به تروریست ها برای تامین نیاز های آنان پرداخت شده بود، از بین می بریم. این یکی از ابزارهایی است که از آن بهره مند شدیم. منظور من این است که همه چیز مطلق نیست و ما نمی توانیم بگوییم که تروریست در این زمینه به ما خدمت کرده است. هر مرحله مثبت، تاثیر مثبتی ندارد. به همین دلیل می گوییم که موضوع پیچیده است.»

سکه های لیر سوریه

در سال 1921، سکه های نیکل یک دوم قیرش و پس از آن در سال 1926 آلومینیوم- برنز 2 و 5 قیرش معرفی شد.

در سال 1929 نیکل- برنج 1 قیرش و نقره 10، 25 و 50 قیرش و در سال 1940، یک دوم قیرش نیکل- برنج و سپس 1 قیرش روی و آلومینیوم- برنز به مردم عرضه شد.

در طول جنگ جهانی دوم سکه های اضطراری برنج یک قیرش و آلومینیوم 2 قیرش صادر شدند. این قطعات به صورت تولید خام و بدون تاریخ در اختیار مصرف کننده قرار می گرفت.

ضرب سکه های جدید بین سال های 1947-1978 در قالب یک دوم،1، 2، 5، 10، 25 و 50 قیرش انجام شد. قیرش های یک دوم، 5 و 10 از جنس نیکل و باقی قیرش ها نقره ای آلومینیوم برنز در سال 1960 جایگزین نیکل شدند.

در سال 1996 به دنبال تورم بالا، سکه های جدید در واحد 1، 2، 5، 10، 25 لیری به بازار آمدند. در سال 2003 سکه های 5، 10، 25 لیری همراه با تصاویر نهفته صادر شد.

در تاریخ 26 سپتامبر 2018، بانک مرکزی سوریه یک سکه 50 لیری سوریه برای گردش عموم و همچنین جایگزین اسکناس معرفی کرد.

اسکناس های لیر سوریه

اسکناس های یک لیری در سال 1982 صادر شد. در سال 1919 بانک سوریه، قیرش های 5، 25، 50تایی ارائه داد. به دنبال ارائه اسکناس های مذکور، در سال 1920، قیرش 1، 10، 25، 50، 100 نیز ارائه داده شد.

در سال 1925 بانک Banque de Syrie et du Liban شروع به صدور اسکناس کرد. با شروع این صدور، فرقه های زیر 25 قیرش متوقف شد. تا سال 1930 هیچ اسکناس زیر 1 لیر صادر نشد. همچنین بین سال های 1942 الی 1944، دولت نمونه هایی برای 5، 10، 25 و 50 قیرش معرفی کرد.

در اوایل دهه 1950، نمونه های بدون تاریخ از طرف انتشارات دبیری سوریه با معادل 1، 5، 10، 25، 50 و 100 لیر صادر شد.

در سال 1958 زبان فرانسوی از اسکناس حذف و انگلیسی جایگزین آن شد. نمونه های 1، 5، 10، 25، 50، 100 و 500 لیر سوریه در این سال به بازار آمد. در سال 1966 طرح اسکناس های 25، 50 و 100 لیری تغییر کرد.

در سال 1976و 1977 طرح ها برای همه فرقه ها به جز اسکناس 500 لیری نیز تغییر یافت.

در سال 1998 سری جدی اسکناس ها در قالب های 50، 100، 200، 500 و 1000 لیری وارد بازار شد.

در سال 2009، اسکناس های 50، 100 و 200 لیری با طراحی کاملا جدید، در اختیار عموم قرار گرفت.

در سال 2014 اسکناس 500 لیری و به دنبال آن در سال 2015 اسکناس لیری با طرح جدید منتشر شد.

اسکناس های 2000 لیری جدید نیز در سال 2017 معرفی شدند.

در تاریخ 27 ژوئیه 2010، بانک مرکزی سوریه، سری جدید از اسکناس ها را به ارزش 50، 100 . 200 پوند یا لیر سوریه صادر کرد. این اسکناس ها توسط رابرت کالینا، طراح اتریشی طراحی شده اند.

بانک مرکزی سوریه به ترتیب در سال 2014 و 2015، اسکناس 500 لیری و 1000 لیری جدید صادر کرد.

وارونه عکس نمونه جدید 1000 لیری، تصویری از یک موزاییک رومی در دیرالعداس است. در سال 2017 عکس بشار اسد به اسکناس 2000 لیر سوریه نیز اضافه شد.

نتیجه گیری

لیر سوریه امروزه واحد اصلی پول کشور سوریه شناخته می شود. این واحد را امروزه برخی با نام پوند سوری و برخی با نام لیر سوری می شناسند.

در گذر تاریخ، واحد پول سوریه همانند تاریخ کشور سوریه، دستخوش تغییرات گوناگونی بوده است. این تغییرات انواع استعمار ها را شامل می شود. استعمارهایی که نه تنها با نابودی پول کشور، بلکه نابودی مردمان این کشور همراه بوده است.

سوریه کشوری همیشه در بند، پس از مستقل شدن از دولت عثمانی، تا سالیان متمادی از واحد های پولی که عثمانی تعیین کرده بود، استفاده می کرد.

پس از استقلال و ماجرا های جنگ داخلی، این کشور موفق شد در سال 2017 اسکناس و سکه هایی را زیر نظر مدیریت بشار اسد و بانک مرکزی سوریه در اختیار مردم قرار دهد.

اگرچه که واحد پول سوری و همچنین خود این کشور، همچنان در معرض انواع گوناگون تعارض های اقتصادی و دخالت بیگانگان قرار دارد؛ اما توانسته است اقتصادی گریزناپذیر را به شکل بد یا خوب برای مردم خود رقم بزند.

آشنایی با واحد پول رسمی عراق

دینار واحد پول رسمی کشور عراق است. در حال حاضر این پول توسط بانک مرکزی عراق صادر می شود.

دینار عراقی از 1000 فیل تشکیل شده است. این واحد در واقع گردش پول در عراق از منظر تاریخ است زیرا امروزه به دلیل تورم از فیل ها استفاده نمی شود.

بنابراین به دلیل تورم فراوان در کشور عراق، دینار کوچک ترین واحد پول در گردش مالی عراقی شناخته شده است. دینار عراقی با کد ارزی IQD شناسایی می شود.

دینار عراق برای اولین بار در سال  1932 به جای روپیه هند معرفی شده است؛ زیرا در آن زمان این واحد، نرخ تبدیل یک دینار به 11 روپیه را با خود به همراه داشت.

نرخ تبدیل ارز عراق تا زمان جنگ خلیج فارس در دهه 1990 به طور نسبی ثابت بود. این واحد در طول زمان و همچنین امروزه دستخوش انواع گوناگونی از تغییرات بوده است.

برای آشنایی با دینار عراقی و بررسی آن همراه ما باشید.

دینار عراقی چیست؟

دینار در واقع جایگزینی برای روپیه محسوب می شده است که نرخ تبدیل ارزش ارز را با خود به همراه داشته است.

دینار تا سال 1959 به پوند انگلیس متصل بود. بعد از آن به دلار آمریکا متصل شد. نرخ این ارز تا زمان جنگ خلیج فارس به طور نسبی ثابت بود.

دینار قبل از جنگ خلیج فارس در سال 1990 و یک سال بعد، بیش از 3 دلار ارزش داشت. ارز چاپ شده قبل از جنگ به دینار سوئیس نیز معروف بود.

پس از جنگ، به دلیل نبود فناوری چاپ و همچنین تحریم های مربوط به جنگ، دولت ارز جدیدی چاپ کرد که از نظر کیفیت بسیار پایین بود.

کیفیت پایین دینار و تبعات جنگ به سرعت ارزش ارز دینار را تا حدود 3000 دینار در برابر یک دلار، دچار کاهش کرد.

نمونه های قدیمی دینار سوئیسی در برخی از مناطق کشور همچنان وجود دارند.

از سال 2003، نمونه های جدید بار دیگر با کیفیت بهتر صادر شد. این نمونه ها به منظور استفاده برای کل کشور در نظر گرفته شده بود.

در سال 2003 اسکناس های قدیمی با نمونه های جدید به صورت یک به یک مبادله می شدند. در حالی که اسکناس های سوئیسی با نرخ یک اسکناس سوئیسی با 150 نمونه جدید مبادله می شد.

امروزه نرخ ارز USD/IQD برابر با 1.190 تعیین شده است. به این معنی که خرید یک دلار آمریکا، 1.190 دینار هزینه خواهد داشت.

صندوق بین المللی پول برای برنامه های خود از نرخ 1.170 استفاده می کند. البته که این نرخ غیر قابل معامله است.

ارزش دینار عراقی

دینار در خارج از عراق کاربرد چندانی ندارد؛ زیرا صادرات اصلی این کشور، نفت است که با دلار آمریکا قیمت گذاری می شود.

با وجود قیمت گذاری توسط دلار آمریکا در صادرات نفت، کلاهبرداری های بی شماری وجود دارد که سعی می کند مردم را به خرید دینار، به امید افزایش قیمت نهایی ترغیب کند.

بسیاری از آژانس ها و نشریات، سرمایه گذاران را از سرمایه گذاری بر IQD، بر حذر می دارند.

به طور معمول، کارگزارانی که پول نقد دینار عراق را می فروشند، از 25 الی 300 درصد حق بیمه بیش از نرخ رسمی ارز، بهره مند هستند. به همین سبب کسانی که IQD را خریداری می کنند، بلافاصله پس از خرید آن با ضرر های کلانی روبه رو می شوند.

فروش دینار عراقی نیز دشوار است زیرا در خارج از عراق هیچ بازاری برای این پول وجود ندارد. اگر کسی بخواهد دینار بفروشد، کارگزاران به طور معمول 30 درصد را با نرخ رسمی ارز ارائه می دهند.

اگر نرخ رسمی ارز تغییر نکند، هزینه های این معاملات می تواند 40 تا 60 درصد سرمایه گذاری را از بین ببرد.

براساس داده های بانک جهانی، عراق سالانه تورم 15.6 درصدی در سال 2017 و تورم 16.1 درصدی در سال 2018 را تجربه کرده است. تولید ناخالص داخلی در سال 2016 برابر با 13.6 درصد، در سال 2017 برابر با منفی 1.7 درصد و در سال 2018 برابر با 0.6 بوده است.

کلاهبرداری سرمایه گذاری در دینار عراقی

معاملات قانونی فارکس در جفت ارزی USD/IQD به طور عملی وجود ندارد. بانک های بزرگ، دینار عراق را برای تجارت ارائه نمی دهند.

دینار های عراقی فقط برای خرید یا فروش از طریق صرافی های منتخب در دسترس است که این موارد نیز ممکن است به طور قانونی ثبت نشده باشند.

همانطور که اشاره شد، کارگزاران به طور معمول 30 درصد یا بیشتر از سهم پول را برای خود دریافت می کنند که با توجه به نرخ ارز ارائه شده محاسبه می شود.

بنابراین خرید و فروش دینار عراقی یک ضرر کامل است.

در سال 2012 عراق قصد داشت واحد پول کشور خود را تغییر نام دهد، اما ارزش آن را تغییر ندهد؛ زیرا در صورت هرگونه ارزیابی بعید است ارزش دینار افزایش یابد.

تغییر نام در موارد تورم بالا رخ می دهد؛ جایی که اسکناس های با ارزش بالا، به اسکناس های کم ارزش تبدیل می شوند. با افزایش صفر ها به نوعی قدرت خرید افزایش می یابد.

در روند تغییر نام، کسانی که اسکناس های قدیمی دارند فقط باید نمونه ای جدید را عوض کنند، اگر در خارج از عراق باشند، هزینه های زیادی متحمل خواهند شد؛ بنابراین نامگذاری مجدد، به ارزش دینار نیز هیچ کمکی نمی کند.

سکه های دینار عراقی

سکه ها در سال های 1931 و 1932 به سختی در اسامی 1 و 2 عدد برنز و 4 و 10 عدد ورق نیکل معرفی شدند. سکه های 20، 50 و 200 فیل، به طور عمده 50 درصد نقره بودند.

سکه 200 فیل نیر به عنوان ریال شناخته می شود.

برنز از سال 1938 الی 1943 در دوره جنگ جهانی دوم، با اسامی 5 و 10 فیل جایگزین نیکل شد که در سال 1953 مجدد به نیکل بازگشت.

سکه های 100 فیل نقره در سال 1953 معرفی شد. این سکه ها برای اولین بار، شاه فیصل اول را از سال 1931 الی 1933 به عنوان شاه قاضی نشان می داد. شاه فیصل دوم از سال 1938 الی 1943 نیز به عنوان پایان پادشاهی در سکه ها نشان داده شد.

پس از استقرار جمهوری عراق، سری جدید از سکه ها در واحد های 1، 5، 10، 25، 50 و 100 فیل که اسامی 25، 50 و 100 از جنس نقره بودند، تا سال 1969 معرفی شد.

در مجموعه مذکور، خورشید یک تمثیل جایگزین برای تصویر پادشاه به حساب می آمد. این تصویر در سال 1968 با تصویر سه نخل جایگزین شد.

در سال 1970، 250 فیل، سپس 500 فیل و سکه یک دیناری در سال 1982 معرفی شد.

تعدای از سکه های دینار عراق در سال 1982، یک مجموعه یادبود به حساب می آمدند که از دستاوردهای بابل تجلیل می کرد.

تولید سکه پس از سال 1990 به دلیل شرایط اضطراری ناشی از جنگ خلیج فارس و تحریم های بین المللی متوقف شد.

در سال 2004، سری جدید از سکه ها در قالب های 25، 50 و 100 دیناری صادر شد. به ترتیب ضرب هر کدام در قالب برنز، برنج و روکش نیکل صورت گرفت.

سکه های مذکور از نظر طراحی، یک نقشه انتزاعی از عراق و رودخانه های اصلی آن را به تصویر می کشد.

اسکناس های دینار عراقی

در 16 مارس 1932، اسکناس ها توسط دولت با ارزش های یک چهارم، یک دوم، 1، 5، 10 و 100 دینار صادر شدند. نمونه های این اسکناس در بریتانیا توسط بردبری چاپ شده است.

از سال 1932 الی 1947 اسکناس ها توسط هیئت ارزی عراق برای دولت صادر می شد که درواقع  به پوند استرلینگ تبدیل می شدند.

از سال 1947، اسکناس ها توسط بانک ملی عراق و از سال 1954 توسط بانک مرکزی عراق صادر شد.

تولید 100 دیناری در 1940 متوقف شده بود؛ اما با این حال تا سال 1978 با همان اسامی قبلی قابل استفاده بودند.

در سال 1991، قالب 50 دیناری و 100 دیناری مجدد وارد کشور شد. به دنبال آن در سال 1995، قالب 250 دیناری و 10 هزار دیناری در سال 2002 منتشر شد.

در سال 2003 اسکناس جدید متشکل از شش اسکناس50، 250، 1000، 5000، 10000 و 25000 دیناری صادر شد. این نمونه ها از نظر طراحی شبیه نمونه های صادر شده توسط بانک مرکزی عراق در دهه های 1970 و 1980 بودند.

یک سال بعد، اسکناس 500 دیناری در اکتبر 2004 صادر شد. این اسکناس در مناطق کردنشین عراق به شکل 50 دیناری در گردش بودند.

در مارس 2014 بانک مرکزی عراق، جایگزینی به شکل اسکناس با نسخه ای پیشرفته ضد جعل شامل ویژگی های امنیتی نوری، رشته های تضمینی قابل خواندن اسکنر و برجسته سازی بریل برای افراد کم بینا را ارائه داد.

در فوریه 2015، بانک مرکزی عراق روی وب سایت خود، حذف اسکناس 50 دیناری را از تاریخ 30 آوریل اعلام کرد. به شهروندانی که این اسکناس را داشتند، توصیه شد اسکناس های 250 دیناری و بالاتر را با نرخ یک به یک، بدون هزینه بخرند.

در نوامبر 2015، اسکناس 50000 دیناری معرفی شد. این اسکناس از زمان انتشار سری جدید، بزرگ ترین اسکناس دینار عراقی محسوب می شود.

در حال حاضر نمونه فعلی اسکناس ها، تصویری از صدام حسین را نشان نمی دهند. اکنون کتیبه هایی به دو زبان عربی و کردی در اسکناس های دینار عراقی مشهود است.

روی اسکناس ها همچنین یک نقشه کلی از عراق، رودخانه های دجله و فرات و همچنین تصویر مسجد جامع سامرا نشان داده شده است.

کلام آخر

دینار عراقی در واقع واحد پول رسمی کشور عراق است. این واحد پولی در نگاه ارزی و معاملات امروزی هیچ گونه ارزشی را به خود اختصاص نداده است.

بی ارزشی دینار سبب شده است تنها قالب های معدودی از آن، فقط در کشور عراق استفاده شوند.

دینار عراق در گذشته تمام سعی خود را بر این گماشته بود که شکوه و عظمتی از عراق را نشان دهد. این شکوه با پایان پادشاهی و جمهوری شدن منتفی شد.

همچنین با آغاز جنگ خلیج فارس، تصورات شکوهمند جمهوری عراق نیز به فراموشی سپرده شد.

امروزه با توجه به تغییرات و انواع گوناگون اصلاحات تحمیلی که در رابطه با پول و مردم عراق صورت گرفته است، واحد ارزی این کشور، چیزی به جز وسیله کلاهبرداری برای افراد سودجو محسوب نمی شود.

آشنایی با واحد پول انگلیس

واحد پول رسمی انگستان، پوند انگلیس نام دارد. این پول علاوه بر این کشور در سرزمین های برون مرزی بریتانیا از جمله جورجیا جنوبی، جزایر ساندویچ جنوبی و سرزمین قطب جنوب انگلیس وابسته به جزایر کانال استفاده می شود.

کشور آفریقایی زیمباوه نیز از پوند استرلینگ انگلیس استفاده می کند. در واقع بسیاری از ارز ها در جهان به پوند کشور انگلیس وابسته هستند از جمله جزایر فالکلند، جبل الطارق، سنت هلنی، جرسی، گرنزی، مانکس، اسکاتلند و ایرلند شمالی.

هر پوند استرلینگ به 100 پنس تقسیم می شود. در نمادشناسی ارزی، این واحد پولی را با GBP نیز نشان می دهند. همچنین نماد £ برای نشان دادن واحد پول انگستان رایج است.

استرلینگ پس از دلار ایالات متحده، یورو و ین ژاپن به عنوان چهارمین ارز معامله شده در بازار ارز معرفی می شود. این ارزها به همراه یوان چین، سبد ارزی حقوق ویژه قرعه کشی صندوق بین المللی پول را تشکیل می دهند.

پوند انگلیس چیست؟

یکی از بالاترین حجم معاملات در جهان به پوند مرتبط است. این پول به طور تقریبی 13 درصد از حجم معاملات روزانه در بازارهای ارز را به خود اختصاص داده است.

متداول ترین جفت ارز پوند انگلیس و یورو (EUR / GBP) است. همچنین جفت دلار و پوند (GBP / USD) از اهمیت بسیاری برخوردار است. معامله گران ارزی از جفت (GBP USD) به عنوان cable نیز یاد می کنند.

گاهی اوقات به منظور سادگی به جای عنوان استرلینگ از اسم مستعار کوید نیز برای پوند انگلیس استفاده می شود.

تاریخچه پوند انگلیس

پوند کشور انگلیس هنگامی که انگلیس و اسکاتلند با یکدیگر متحد بودند، در سال 1707 با عنوان ارز یک کشور واحد شکل گرفت. پوند بعد ها تبدیل به ارز رسمی و جهانی شد.

علاوه بر انگلستان، پوند در بسیاری از مستعمرات امپراطوری انگلیس از جمله استرالیا، نیوزلند و کانادا به عنوان واحد پول محسوب می شد.

پیش از سال 1855، هنگامی که چاپ اسکنا س های پوند آغاز شد، بانک انگلیس مهر آنها را به صورت دستی ثبت می کرد.

در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن 20، بسیاری از کشور ها اقداماتی برای استقلال خود انجام دادند. این اقدامات به منظور ایجاد پیوند ارزش پول با طلا صورت می گرفت.

استاندارد طلا در واقع راهی ایده آل برای تعیین ارزش در بین ارزهای جهانی محسوب می شود.

قبل از جنگ جهانی، انگلستان از استاندارد های طلا برای تعیین ارزش پوند انگلیس استفاده می کرد.

با آغاز جنگ جهانی، انگلیس استاندارد طلا را رها کرد و پس از جنگ در سال 1925 به این استاندارد بازگشت. رکورد بزرگ جهانی سبب شد به طور مجدد انگلیس از استاندارد طلا روی برگرداند.

در سال 1971، انگستان اجازه داد پوند آزادانه در برابر سایر ارز ها به حالتی شناور درآید. این تصمیم به نیرو های بازار چنین امکانی داد که به جای متصل شدن به استانداردهای مصنوعی، ارزشی برای پول خود تعیین کنند. این ارزش به صورت مستقل شکل گرفت.

در سال 1990، انگستان تصمیم گرفت ارزش پول خود را به مارک دویچه متصل کند اما اندکی بعد از این ایده نیز منصرف شد.

در سال 2002، هنگامی که یورو به پول رایج اکثر کشور های عضو اتحادیه اروپا تبدیل شد، انگلیس از پذیرش آن امتناع کرد به همین سبب GBP را به عنوان واحد پول رسمی خود نگه داشت.

در همه پرسی 2015، رای دهندگان با اکثریت آرا از اقدام برای خروج از اتحادیه اروپا حمایت کردند. این موضوع سبب شد که روندی جدید در واحد پول انگستان ایجاد شود.

اصطلاح کوید در پوند انگلیس

کوید درواقع نوعی پوند استرلینگ انگستان را توصیف می کند. علاوه بر این تصور می شود که برای اولین بار در اواخر قرن 17 این واژه استفاده شده است؛ اما در واقع هیچ کس به طور کامل نمی داند که پرا این پول مترادف واحد پولی انگلیس است.

برخی از محققان بر این باورند که مهاجران ایتالیایی ممکن است این کلمه را با واژه scudo، به عنوان نام سکه های طلا و نقره وارد کشور کرده باشند.

اسکودو در واقع نامی است که در قرن 16 الی 19 در ایتالیا به سکه های طلا و نقره در فرقه های مختلف اطلاق می شد.

احتمال دیگری که در رابطه با استفاده از کوید به جای پوند وجود دارد؛ این کلمه به کویدهمپتون، دهکده ای در ویلتشایر انگلیس اشاره دارد. این دهکده زمانی محل کاغذ رویال نعناع محسوب می شده است.

سکه های پوند انگلیس

سکه ها در پول رسمی انگلیس از نظر تاریخی به دو دسته قبل از اعشار و بعد از اعشار تقسیم می شوند.

سکه نقره اصلی با نام پنس به صورت جمع، به طور اغلب تنها سکه در گردش قرن 8 الی 13 بود. اگرچه یافتن سکه های دیگر در قالب نصف و یک چهارم سکه اصلی نیز امکان پذیر بود.

اصطلاحات رایج در سال 1464، باعث کاهش ارزش سکه در هدر رفتن دو نوع نقره و طلا شد؛ زیرا این اصطلاحات به نوعی به نجیب زادگان انگلیس اشاره داشت.

در دوره سلطنت هنری هفتم دو سکه مهم به بازار معرفی شد: شیلینگ در سال 1487 که معادل 12 پنس بود و سکه پوند معروف به حاکم در سال 1423 که معادل آن در چندین فرقه جدید از جمله نام های تاج و نیم تاج با ارزشی به ترتیب 5 شیلینگ و 2.6 شیلینگ معرفی شد.

سلطنت هنری هشتم در 1509 الی 1547 سطح بالایی از کم ارزشی در پول را ایجاد کرده بود، این ماجرا تا زمان ادوارد ششم ادامه داشت.

در سال 1552، سکه های نقره جدید شامل 6، 4، 3، 2، 1، 2.6 و 5 معرفی شدند. این فرقه زیاد دوام نیاورد.

سکه هاتی طلا شامل نیم تاج، تاج ، فرشته و نیمه حاکم در زمان الیزابت اول در سال 1558 الی 1603 به سکه های سه چهارم نقره و یک دوم نقره اضافه شدند.

به دنبال جانشینی پادشاه اسکاتلند، سکه های طلا شامل ریور، متحد ، گل رز و لورل به بازار وارد شد.

اولین سکه های قلع و مسی، شامل سکه های نیم پنی از جنس مس در زمان سلطنت چارلز اول در معرض عموم قرار گرفت.

احیای سلطنت و جنگ جهانی

به دنبال احیای سلطنت در 1660، با پایان تولید سکه های چکش خورده در سال 1662، سکه های جدید در قالب یک دوم، دو و پنج وارد بازار شدند.

برای کاهش کمبود سکه های نقره در سال 1797 الی 1804، بانک انگلیس دلار اسپانیایی و سایر سکه ها را برای گردش معکوس وارد بازار کرد.

در سال 1816، یک قطعه سکه نقره جدید در قالب دو 2.6، یک، نیم تاج و تاج کامل معرفی شد. تاج به طور متناوب تا سال 1900 صادر می شد.

در طول جنگ جهانی اول، تولید حاکم به تعلیق درآمد؛ زیرا در سال 1920 استاندارد نقره که از سال 1552 برابر با 928 ثابت بود، به 500.5 کاهش یافت.

در سال 1937، سکه برنج نیکل معرفی شد. این سکه در قالب نقره آخرین سکه ای بود که 7 سال بعد مجددا صادر شد.

در سال 1947، سکه های نقره با کاپرونیکل جایگزین شدند.

سکه های اعشاری از بازه زمانی 1968 الی 1980 وارد بازار پوند انگلیس شدند. این سکه در مجموع فرقه های زیر را شامل می شدند:

از 1968 الی 1970، 5 و 10 پیلکسی کاپرونیکل، سکه 50 واحدی کاپرونیکل و نیمه تاج رونق پیدا کرد.

از سال 1971 با شروع اعشاری شدن برنز نیم پنی، تمام پنی و دو پنی وارد بازار شد. در سال 1980 شش پنسی با 2 پنی جایگزین شد. در 1982 نام جدید سکه به 20 پنی تغییر کرد.

در سال 1990، ارزش تاج از نظر تاریخی به میزان 5 شیلینگ به عنوان سکه یادبود با 5 پوند تعرفه گذاری شد.

هم اکنون سکه های 1، 2، 5، 10، 20، 50 پنی و 1 و 2 پوند انگلیس در انگلستان رایج است.

اسکناس های پوند انگلیس

اولین اسکناس پوند در 1694 صادر شد. از سال 1746، نمونه هایی بین 20 الی 1000 پوند به چاپ رسید.

در سال 1759، 10 پوندی، در سال 1793، 5 پوندی و در 1797، 2 پوندی به بازار این کشور اضافه شد.

در سال 1855 اسکنا س های 5، 10، 20، 50، 100، 200، 300، 500 و هزار پوند به بازار عرضه شدند.

در سال 1914، خزانه داری اسکناس های 10 پنس الی 1 پوندی را صادر کرد. این اسکناس ها جایگزینی برای سکه های طلا بودند.

بانک انگلستان در سال 1964، اسکناس های 10 پوندی را به طور مجدد وارد بازار کرد. در سال1969، اسکناس 10 با سکه 50 پنی جایگزین شد.

20 پوند انگلیس در سال 1970 و 50 پوند در سال 1981 به طور مجدد معرفی شد. همچنین سکه 1 پوندی در سال 1983 و اسکناس 1 پوندی در سال 1988 به بازار عرضه شد.

نمونه های چاپی پوند، اشکال برجسته به همراه نخ فلزی تعبیه شده با هولگرام دارند.

امروزه در مجموع اسکناس های انگلیس شامل 5،10، 20، 50 و 100 پوند در بازار رایج هستند.

کلام آخر

پوند انگلیس با نام اختصاری کوید و GBP به عنوان ارز رسمی این کشور معرفی شده است. این پوند به عنوان یک واحد ارزی مستقل در رتبه چهار ارز پر فروش جهان قرار دارد.

پوند در طول تاریخ، قیمت بسیار بالایی داشته و همین قدمت و قدرت سبب شده است که به عنوان عاملی برای وابستگی سایر ارزها به خود در نظر گرفته شود.

کشور ها و مناطق بسیاری در طول به پوند انگستان وابسته بودند از جمله استرالیا و کانادا که در تاریخ امروزه جهان، کشور هایی پر قدرت و مطرح در زمینه اقتصادی به حساب می آیند.

برای شناسایی بیشتر تاریخ پول کشور انگستان مانند برخی دیگر از کشور ها نیازمند است که به طور مفصل تاریخ بررسی شود. ما در اینجا سعی کردیم بخش مختصری از این تاریخ را در اختیار شما  قرار دهیم.

آشنایی با واحد پول سنگاپور

هر یک دلار سنگاپور که واحد پول رسمی این کشور است، به 100 سنت تقسیم شده است و با علامت S$ نشان داده می شود. اداره مالی سنگاپور به دو شکل سکه و دلار، این واحد پولی را منتشر می کند.

از سال 2020 دلار سنگاپور یکی از باارزش ترین ارزهای آسیا و اقیانوسیه است و مقام سیزدهمین ارز ارزشمند را به خود اختصاص داده است.

طبق توافق های مالی بین المللی دلار سنگاپور در کشورهای دیگری مانند بروئنی هم استفاده می شود. در این مقاله سعی بر آن است که همه اطلاعات مورد نیاز درباره دلار سنگاپور در اختیار خوانندگان قرار بگیرد. بدین ترتیب هر فرد قادر خواهد بود که با دانش کافی از چرخه ارز دلار سنگاپور نهایت بهره را ببرد.

تاریخچه دلار سنگاپور

براساس شواهد موجود بین سال های 1845 و 1939 سنگاپور واحد پول رسمی و از واحد پول کشورهای دیگر مانند مالایا، مالزی و بروئنی استفاده می شد. این استفاده مشترک واحد پول تا سال 1963 ادامه داشت تا اینکه در این سال سنگاپور با مالزی ادغام شد و بعد از دو سال سنگاپور به طور رسمی استقلال پیدا کرد.

در 7 آوریل 1976 یک شورای پول در سنگاپور ایجاد شد و اولین سکه ها و اسکناس های رسمی این کشور منتشر شد.

در ابتدا نرخ دلار سنگاپور براساس پوند استرلینگ تعیین شد و این نرخ تا دهه هفتاد و پیدایش اعشار در نرخ دلار ثابت باقی ماند. در اول اکتبر 2002 شورای پولی سنگاپور منحل شد و اختیارات تصمیم گیری به واحد مالی و مسئول مربوطه واگذار شد.

نرخ ارز  قطعی سنگاپور بین سال های 1973 تا 1985 تعیین شد و از سال 1985 سیستم مبادله ارز در سنگاپور شکل گرفت که نوسان آن به شدت توسط سازمان اقتصاد و اداره پول این کشور کنترل می شود.

اسکناس و سکه دلار سنگاپور

در بررسی دلار سنگاپور، مطالعه تاریخچه اسکناس و سکه آن نیز ارزش به سزایی دارد. از این رو در این بخش به تحقیق درباره انواع سکه و اسکناس این کشور در زمان های متفاوت پرداخته شده است.

سکه

در سال 1967 اولین سری سکه ها در ارزهای مختلف 1، 5، 10، 20 و 50 سنتی و سکه 1 دلاری منتشر شد. این سکه ها توسط هنرمند برجسته استوارت دولین که طراح سکه های استرالیا در سال 1966 بود، با الهام از حیات وحش و طبیعی سنگاپور، نگارگری و تولید شد.

این سکه های ابتدایی در سایزها و اندازه هایی مشابه با سکه های مالزی بودند و جنس همه آن ها به جز سکه 1 سنتی که از برنز ساخته شد، از جنس نیکل مس بود. در سال 1976 جنس سکه 1 سنتی از برنز به فولاد روکش دار مس تغییر کرد. تولید این سری از سکه ها تا سال 1985 ادامه داشت.

در سال 1985 سکه های جدید توسط کریستوفر آیرونساید در نقش و نگار گل و در واحدهای ارزی 1، 5، 10، 20 و 50 سنتی و نیز سکه 1 دلاری طراحی شد. یکی از تحولات پولی به همراه انتشار این سکه ها این بود که دیگر اسکناس یک دلاری منتشر نشد و مبادله های یک دلاری با سکه هایی به این ارزش و از جنس برنز آلومینیوم انجام شد.

علاوه بر سکه یک دلاری، سکه 5 سنتی نیز از همین جنس بود و دیگر سکه ها با جنس مس نیکل تولید شدند. بسیاری از این جنس سکه ها هنوز هم در سنگاپور در حال گردش است؛ اما سکه 1 سنتی در سال 2003 از گردش خارج شد.

در فوریه سال 2013 بار دیگر سکه های جدید 5، 10، 20 و 50 سنتی و 1 دلاری، این بار با طراحی نمادهای ملی سنگاپور منتشر شد. این سکه های جدید از چندلایه فلز فولاداندود ساخته شده اند که با ویژگی های پیشرفته ای، قابلیت شناسایی سکه های جعلی از اصلی را فراهم می کردند.

اسکناس

اسکناس های دلار سنگاپور براساس طراحی های متنوعی که دارند به چند دسته تقسیم می شوند که در اینجا به اختصار و به ترتیب پیدایش معرفی شده اند:

سری اسکناس های ارکیده

این نوع اسکناس، ابتدایی ترین نوع اسکناس در سنگاپور به شمار می رود و هنوز هم در گردش است. این اسکناس ها بین سال های 1967 تا 1976 در واحدهای 1، 5، 10، 25، 50، 100، 500، 1000 و 10هزار دلاری منتشر شدند. هر کدام از واحدهای این سری اسکناس ها، منقش به یک طرح گل ارکیده است که به عنوان گل ملی سنگاپور شناخته می شود.

استانداردهای روی هر اسکناس مواردی مانند نماد ملی، سر یک شیر، امضای وزیر دارایی و رئیس هیئت مدیره ارز سنگاپور را در بر می گیرد. از دیگر ویژگی های مهم این سری اسکناس وجود یک خط عمودی امنیتی در هر کدام از واحدهای این نوع اسکناس است که حتی در اسکناس 10هزار دلاری، دو خط عمودی را شامل می شود.

سری اسکناس های پرنده

دومین سری اسکناس های چاپ شده در سنگاپور این دسته از اسکناس ها هستند که در سال های 1976 تا 1984 در همان های واحدهای سری ارکیده منتشر شدند. تنها تفاوت واحدی این سری با سری پیشین، جایگزین شدن اسکناس 20 دلاری با اسکناس 25 دلاری سری ارکیده بود.

هر اسکناس سری پرنده نشان یک پرنده در قسمت چپ سمت جلویی اسکناس دارد. مقامات مالی سنگاپور اعلام کرده اند که طراحی پرنده در این مجموعه اسکناس به نوعی سمبل آمادگی همیشگی ملت سنگاپور برای اوج گرفتن و موفقیت است. از دیگر استانداردهای اسکناس این سری می توان به وجود نشان ملی، نشان سر شیر، امضای وزیر دارایی و رییس هیئت مدیره ارز اشاره کرد.

مانند اسکناس های سری ارکیده، این اسکناس ها هم دارای یک ویژگی امنیت عمودی است. با این تفاوت که این ویژگی در اسکناس های 1000 دلاری و 10هزار دلاری دوبرابر می شود.

سری اسکناس های کشتی

سومین مجموعه اسکناس هایی که در سنگاپور به گردش درآمد، اسکناس های با نمادهای دریایی و کشتی است که در سال های 1984 تا 1999 و در واحدهای مشابه دو سری قبلی منتشر شد. تنها تفاوت در این سری جایگزین شدن اسکناس 2 دلاری با اسکناس 20 دلاری است.

در قسمت جلویی این دسته از اسکناس های سنگاپور طرح دریایی و در قسمت پشتی یک گل ارکیده که گل ملی این کشور است، ثبت شده است. استانداردهای این سری اسکناس هم مانند استانداردهای دو سری قبلی است.

سری اسکناس های پرتره

این سری اسکناس ها شامل طراحی پرتره یوسف این ایشاک که اولین رییس جمهور سنگاپور است. این اسکناس ها با طراحی های خاص نشان دهنده فضیلت های مدنی هستند. از دیگر تفاوت های این سری جنس اسکناس هاست که علاوه بر اسکناس کاغذی، در جنس پلیمری هم چاپ می شود.

از دیگر نکات قابل توجه اسکناس های پرتره، خط بریل حک شده روی آن هاست که امکان استفاده از پول را برای افراد نابینا و کم بینا فراهم می کند.

اسکناس یادبود

اولین اسکناس یادبود در 24 ژوئیه سال 1990 برای جشن 25 سالگی استقلال سنگاپور منتشر شد و از آن پس معمولا روی هرکدام از این اسکناس ها که در مراسم های ملی و در نسخه هایی محدود منتشر می شوند، یک پیام که می تواند امیدبخش ملت باشد به چاپ می رسد.

ارز در گردش

در سال 2012 کل ارز در گردش سنگاپور 1/29 دلار بود و دارایی های خارجی سنگاپور عبارت بودند از  طلا و نقره، اوراق بهادار، اسکناس یا سکه، اوراق خزانه، سهام، اوراق قرضه و هر دارایی دیگری که مورد تایید ریاست جمهوری سنگاپور بودند. در سال 2017 و طبق لایحه ای که توسط دولت و MAS اعلام شد دلار سنگاپور یکی از قدرتمندترین ارزهای در گردش شناخته شد و ذخایر خارجی سنگاپور از آوریل 2017 رسما به بیش از 260.7 میلیارد دلار رسید.

نرخ تبدیل

نرخ تبدیل دلار سنگاپور در کشورهای مختلف، متفاوت است. امروزه هر یک دلار سنگاپور در ایران مساوی است با 31.802.68 ریال. از آن جایی که این کشور یکی از کشورهای مدرن و ثروتمند دنیاست، دلار آن مورد توجه بازار ارز است و اسکناس 10هزار دلاری سنگاپور از ارزشمندترین اسکناس های جهان به شمار می رفت، اما اداره ارز و پول این کشور برای جلوگیری از پولشویی اسکناس 10هزار دلاری را از چرخه ارز خارج کرد. این مهم خود باعث علاقه مندی افرادی است که به دنبال تبدیل پول خود به یک واحد ارزی قابل اطمینان هستند.

کلام آخر

سنگاپور کشوری با پیشینه تاریخی و استعماری قابل اهمیتی است و این اهمیت به دلیل آن است که این کشور با تلاش بسیار به استقلال رسمی دست یافت. امروزه این کشور از نظر اقتصادی و ارزش واحد پولی یکی از مهم ترین کشورهای دنیاست و دلار این کشور در چرخه ارز در گردش است.

آشنایی با واحد پول پاکستان

روپیه از سال 1948 واحد پول رسمی پاکستان محسوب می شود. سکه ها و اسکناس ها توسط بانک مرکزی این کشور، یعنی بانک دولتی پاکستان، قابل صدور و کنترل است.

قبل از تقسیم پاکستان و هند، سکه ها و اسکناس ها توسط بانک مرکزی هند- انگلیس، یعنی بانک (رزرو هند) کنترل و صادر میشد.

درست از زمانی که تعلیق دلار ایالات متحده در سال 1971 مبنی بر تبدیل ارز کاغذی به هر فلز گرانبها صورت گرفت، روپیه پاکستان تبدیل به پولی فیات یا بدون پشتوانه شد.

قبل از فروپاشی سیستم برتون وودز یا نظام مدیریت پولی در اواخر جنگ جهانی دوم، ارز جهانی با نرخ ثابت برای تجارت بین المللی، به دلار متصل بود. این موضوع روپیه را نیز تحت تاثیر قرار داد.

در نظام پولی انگلیسی-پاکستانی، مقدار روپیه بر حسب هزار محاسبه می شود که شامل واحدهایی چون لخ، کرور، عرب و خراب است. در ادامه به جزییات بیشتری درباره این پول خواهیم پرداخت.

تاریخچه روپیه پاکستان

مخفف واحد پول پاکستان یا نماد ارز برای روپیه، PKR است. اغلب از روپیه، به عنوان روپایا یا روپای یاد شده است. روپیه از 100 پیم تشکیل شده  است که با نماد Rp نشان داده می شود.

سکه روپیه، ساخته شده از نقره، قبل از سال 1947 در ایالات باهوالپور استفاده می شده است.

کلمه rūpiya از واژه سانسکریت ryapya اقتباس شده است که این کلمه به (نقره ساخته شده) یا (سکه نقره) معنا می شود.

در اصل معنای واژه روپیا، به فلز خوش فرم اطلاق می شود که در معنای خاص تری به عنوان (مهر) آن را معنی می کنند.

لفظ Rūpaya برای نشان دادن سکه معرفی شده توسط شاه سوری در زمان سلطنت از سال 1540 تا 1545 نیز استفاده شده است.

روپیه پاکستان پس از انحلال راج انگلیس در سال،1947 در پاکستان به طور ظاهرا رسمی به گردش درآمد. در ابتدا، پاکستان از سکه و اسکناس های هند-بریتانیایی استفاده می کرد.

در ابتدا پول های پاکستان در انگلیس صادر می شدند و به سادگی روی آنها مهر پاکستان زده می شد تا آنکه بعد از مدتی، پاکستان خودش شروع به چاپ کرد.

اکثر سکه های هند-بریتانیایی در آن زمان، مهروموم شده بودند. به همین دلیل سکه ها و اسکناس های جدید در سال 1948 صادر شد.

همانند روپیه هند، در ابتدا این پول به 16 سلانه تقسیم شد که هر کدام از آنها 4 عدد یا 15 عدد (پای) یا قسمت را شامل می شدند.

واحد پول در 1 ژانویه 1961 دچار تقسیم شد و روپیه به 100 قسمت در آمد. بعد از این در همان سال، تقسیمات از pice به paisa (در انگلیسی) تغییر نام دادند. با این حال از سال 1994 تاکنون سکه هایی با ارزش پائیزا (paisa) صادر نشده اند.

سکه های رایج پائیزا پس از سال 2013، به عنوان مبلغی قانونی به حساب نمی آمدند. در واقع سکه 1 روپیه ای، حداقل سود قانونی در پاکستان محسوب می شود.

سکه های روپیه پاکستان

در سال 1948 سکه ها در واحدهای یک عددی، یک دوم، یک چهارم و دو روپیه معرفی شد. یک سکه پائیزا در سال 1951 نیز به مجموع سکه ها اضافه شده است.

در سال 1951 سکه های یک، پنج و ده عددی نیز صادر شد که بعدا در همان سال یک سکه 10 پائیزا به بازار آمد.

در سال 1963سکه های 10 و 25 پاز از سکه های معرفی شده محسوب می شدند که پس از آن دو سکه دیگر نیز ارائه داده شد.

سکه یک روپیه ای در سال 1979 مجدد به بازار آمد که به دنبال آن سکه 2 روپیه ای در سال 1998 و سکه 5 روپیه ای در سال 2002 قابل معرفی است.

آخرین سکه های روپیه شامل 5، 10، 25 و 50 در سال 1996 همه متوقف شدند.

سکه های روپیه دو نشان مشخص دارند: بیشتر آنها دارای تصویر ابرهای بالای مسجد بدشاهی هستند اما این در واقع مختص دو سکه از روپیه پاکستان است.

سکه های یک و دو روپیه ای در سال 2007 از جنس نقره به آلومینیوم تغییر یافتند.

سکه های پائیزا در سال 2013 برای استفاده در معاملات قانونی متوقف شدند و سکه 1 روپیه ای به عنوان حداقل سود قانونی در این کشور باقی ماند.

در اکتبر 2015 دولت پاکستان یک سکه 5 روپیه ای اصلاح شده از نظر وزن و اندازه، دارای رنگی طلایی از ترکیب مس،نیکل و روی وارد بازار کرد.

در سال 2019 دولت پاکستان در 550 سالگی تولد سری گری ناناک دیو جی، به احترام افتتاح گوردواری جدید کارتارپور پاکستان، سکه ای به ارزش 50 روپیه معرفی و به بازار ارائه داد.

اسکناس روپیه پاکستان

در تاریخ 1 آوریل 1948، چاپ های موقت توسط بانک ذخیره و دولت هند به نمایندگی از دولت پاکستان صادر می شده است. این پول ها تنها به منظور استفاده در پاکستان صادر می شدند.

اسکناس های چاپ شده هند به شکلی که بدون بازخرید باشند، در اختیار پاکستان قرار می گرفت، این اسکناس ها شامل صفحه های چاپ شده هندی بودند که کلمات GOVERNMENT OF PAKISTAN به انگلیسی و “Hukumat-e PAKISTAN” به زبان اردو در زیر اسکناس اضافه می شدند.

نظام مندی دولت در سال 1948 با اسکناس های 1، 5، 10 و 100 روپیه ای آغاز شد. دولت تا سال 1980 به انتشار روپیه های تکی ادامه داد اما صدور اسکناس دیگر توسط دولت پاکستان در سال 1953 با صدور اسکناس های 2، 5، 10 و 100 روپیه ای تغییر کرد.

در سال 1957، اسکناس 50 روپیه ای و دو اسکناس روپیه دیگر در سال 1985 وارد بازار شد.

در سال 1986، اسکناس 500 روپیه ای معرفی شد که بعدها 1000 روپیه به دنبال آن صادر شد.

اسکناس های 2 و 5 روپیه ای در سال 1998 و 2002 جایگزین سکه شدند. اسکنای 20 روپیه ای نیز در سال 2005 و پس از آن 5000 روپیه در سال 2006 به بازار راه یافت.

تمامی اسکناس ها به غیر 1 و 2 روپیه ای تصویری از محمد علی جناح روی خود دارند. این عکس همراه با یک نوشته خاص، به نوعی مزین شده است.

طرح معکوس اسکناس های روپیه پاکستان، کمی متفاوت است و متن انگلیسی دارد. تنها متن اردو که در پشت صفحه اسکناس پاکستانی مشاهده می شود یک حدیث نبوی است به معنای (جستجوی معاش صادقانه یک عبادت است).

اندازه و رنگ اسکناس ها در روپیه پاکستان متفاوت است. تعداد اسکناس های بزرگ از نظر طول، در این نوع پول بیشتر است. با این حال هر فرقه یا دسته از اسکناس های روپیه، دارای یک رنگ است که در واقع رنگی غالب به نظر می رسند.

همه اسکناس ها برای اهداف امنیتی از یک علامت استفاده کرده اند. نخی که به شکل عرضی روی اسکناس کشیده شده است.

به طور مشخص، روی اسکناس های بزرگ تر، تصویری از محمد علی جناح مشهود است. در حالی که در اسکناس های کوچک تر، تصویری از هلال ماه و ستاره نمایان می شود.

اسکناس های روپیه حج و ویژه سالگرد

به دلیل حجم انبوهی از زائران که به پادشاهی سعودی مسافرت می کنند، در طول دهه 1950 بانک دولتی پاکستان تسهیلات ساده مبادله را برای زائران فراهم کرده است.

اجرای چنین طرحی، با موضوع چاپ های ویژه برای استفاده سریع زائران مطرح شد. اگرچه ابزارهای دیگری برای مبادله در نظر گرفته شده بود، اما سطح بالای بی سوادی در میان زائران پاکستانی و هزینه ای اضافی سبب شد که این طرح توسط دولت به عنوان روش مبادله در نظر گرفته شود.

استفاده از چاپ های حج تا سال 1978 ادامه داشت که تا این تاریخ، سهام چاپ ها بدون نیاز به چاپ های جدید با امضای فرمانداران جدید قابل استفاده بود.

باور بر این بود که با قطع استفاده از چاپ های حج، بیشتر مانده های اسکناس از بین می روند، با این حال بسیاری از اسکناس ها پس از فروش، توسط دولت و بانک پاکستان از بازار جمع شد.

قیمت ارزی روپیه پاکستان

روپیه تا زمانی که به پوند انگلستان متصل بود یعنی تا سال 1982 و دولت ضیا الحق، یک ارز شناور مدیریت شده به حساب می آمد. در نتیجه روپیه بین سال های 1983-1993 و1987 با 38.5 درصد کاهش ارزش روبرو شد.

با کاهش ارزش روپیه پاکستان، هزینه واردات مواد اولیه به سرعت افزایش یافت که این امر باعث فشار بر امور پاکستان و آسیب رسیدن به بسیاری از پایه های صنعتی این کشور شد. این موضوع سبب شد نرخ ارز روپیه پاکستان در برابر دلار ایالات متحده تا اواخر قرن کاهش یابد.

سپس زمانی فرا رسید که مازاد زیاد حساب جاری پاکستان، ارزش روپیه را در برابر دلار بالا برد؛ به این صورت که بانک دولتی پاکستان با حفظ نرخ بهره و خرید دلار، نرخ ارز را تثبیت کرد.

موضوع خرید دلار توسط پاکستان، هدفی به منظور ایجاد توانایی برای رقابت صادراتی کشور در پی داشت که تا حد زیادی محقق شد.

سقوط و صعود روپیه

در سال 2008 پس از انتخابات، فاجعه ای برای روپیه رخ داد. بین دسامبر 2007 و آگوست 2008 به مقدار 23 درصد از ارزش روپیه پاکستان از دست رفت و در برابر دلار آمریکا به پایین ترین رقم یعنی 79.2 در صد رسید.

دلایل عمده استهلاک ایجاد شده در واحد پول پاکستان، کسری حساب های جاری و تجاری بود که از زمان رونق اعتبار در پاکستان، پس از 2002 ایجاد شده بود.

به دلیل افزایش ستیزه جویی در مناطق گوناگون، سرمایه گذاری خارجی در این کشور شروع به سقوط کرد و مشکلات ساختاری تری از موضوع پرداخت، در معرض استهلاک قرار گرفت.

ذخایر ارزی به طرز فاجعه باری به 2 میلیارد دلار رسیده بود. با این حال تا فوریه 2011 ذخایر فارکس بهبود یافت و رکورد جدید را به ارزش 17 میلیارد دلار ثبت کرد. از این پول، بیش از 10 میلیارد دلار قرض گرفته شد که سود حاصل آن نیز قابل پرداخت بود.

در فوریه 2016 ارزش روپیه در برابر دلار آمریکا 104.66 پوند بود. در دسامبر 2017 پس از گفتگو با صندوق بین المللی پول، پاکستان موافقت کرد که ارزش روپیه را کاهش دهد و بانک دولت پاکستان اجازه داد که نرخ ارز به شرایط بازار پس از ماه ها و سال ها مقاومت تغییر کند.

روپیه پاکستان در پایین ترین سطح یعنی 110.67 در برابر دلار ایالات متحده قرار گرفت و در 15 ژوئیه پایین ترین سطح رکورد جدید خود یعنی 128.26 در برابر دلار ایالات متحده را تجربه کرد.

در 26 ژوئن 2019 مقدار روپیه در برابر دلار به پایین ترین سطح یعنی 161.50 رسید. روپیه تا به امروز همچنان در حال رشد و بهبود است.

آشنایی با واحد پول رسمی هنگ کنگ

واحد پول رسمی کشور هنگ کنگ، دلار هنگ کنگ نام دارد که یکی از پرفروش ترین ارزهای جهان محسوب می شود.

کد ارزی دلار منطقه هنگ کنگ به شکل HKD نشان داده می شود. این واحد پولی هم در هنگ کنگ و هم در سرزمین همسایه مانند ماکائو که واحد اصلی آن پاتاکا است، به دلیل وابستگی به دلار، استفاده می شود.

هر دلار مخصوص هنگ کنگی را به 100 سنت تقسیم می کنند. این تقسیم توسط سازمان هیئت ارزی دولت و بانک ارزی هنگ هنگ تاییده شده است.

بر اساس مجوز اداره پولی هنگ کنگ، سه بانک تجاری مجاز به انتشار اسکناس های خود برای گردش عمومی هستند. در حالی که طرح تمامی این پول ها در یک فرقه مشابه هستند، اسکناس ها به شکل ویژه ای توضیح و اداره می شوند.

از آوریل 2019، این دلار نهمین ارز معامله شده در جهان محسوب شد. خصوصیات تاریخی این دلار دلیل خوبی برای شناخت بیشتر این واحد ارزی است.

تاریخچه دلار هنگ کنگ

هنگامی که هنگ کنگ به عنوان بندر تجارت آزاد در سال 1941 تاسیس شد، هیچ ارز محلی برای گردش روزمره نداشت. درواقع ازرهای خارجی مانند روپیه هند، واحد های اسپانیایی- مکزیکی و سکه های چینی در این زمان بسیار رایج بودند.

از سال 1825، سیاست دولت انگلیس بر آن شد که سه نقره استرلینگ را به تمام مستعمرات خود معرفی کند و بدین منظور در سال 1845 سکه های اسپانیایی- مکزیکی با ارزش قانونی 4 شلینگ و 2 پنیس تعیین شدند.

تلاش برای معرفی سکه استرلینگ نتوانست بر التزام محلی قوی نسبت به سیستم دلار نقره اسپانیا فائق شود، حتی با وجود اینکه این واحد در تیراژ گسترده ای قرار داشت.

همچنین تا سال 1858 دولت انگلیس تمام تلاش خود را کرد که تاثیرگذاری بر وضعیت ارز کانادا را متوقف کند؛ اما در دهه 1860 نه تنها کانادا بلکه هنگ کنگ چنین بستری را نپذیرفت.

اگرچه ارز های محلی، سال ها بعد به طور غیررسمی در هنگ کنگ پخش می شدند اما در سال 1863 ضرابخانه سلطنتی لندن شروع به انتشار سکه های فرعی ویژه ای برای هنگ کنگ در سیستم دلار کرد.

چینی ها دلار های جدید هنگ کنگی را به خوبی دریافت نکردند و در سال 1868 ضرابخانه بسته شد. ماشین آلات موجود در ضرابخانه نیز به ژاپنی ها فروخته شد. با این کار اولین سکه های ین در سال 1870 ساخته شدند.

در سال 1873، بحران بین المللی نقره، منجر به کاهش ارزش نقره در برابر ارز های مبتنی بر طلا شد. ازآنجا که دلار نقره در ایالات متحده و کانادا به یک استاندارد مبادله متصل بود، ارزش نقره در امتداد سواحل چین کاهش یافت.

دلار هنگ کنگ در اوایل قرن بیستم

در سال 1895، شرایط به حدی تغییر کرد که دلار اسپانیایی- مکزیکی کم شد. مقامات هنگ کنگ و شهرک های تنگه به مقامات لندن فشار وارد کردند. این فشار مبتنی بر انجام اقدامات لازم برای تهیه منظم نقره بود.

سرانجام در مسیر تلاش تنظیم ضرب سکه، قانونی برای سکه های دلاری لندن در هنگ کنگ وضع شد.

دلار های تجاری جدید انگلیس در ضرابخانه کلکته و بمبئی برای استفاده در هنگ کنگ و شهرک های تنگه ساخته شدند.

در سال 1906 سکه نقره دلاری صادر شد و به یک استاندارد مبادله طلا با ارزش ثابت 2 شیلینگ و 4 پنس متصل شد. این رویداد نقطه اوجی برای واحد پول هنگ کنگ و واحد تنگه بود.

تا سال 1935، فقط هنگ کنگ و چین در حد استاندارد های نقره باقی ماندند. در آن سال هنگ کنگ، اندکی پس از چین، نقره را رها کرد و به استرلینگ رو آورد. در این زمان مفهوم دلار هنگ کنگ به عنوان واحد متمایز پدید آمد.

در پی اشغال ژاپن، ین نظامی ژاپن تنها وسیله مبادله روزمره در هنگ کنگ بود.

هنگامی که ین برای اولین بار در دسامبر 1941 معرفی شد، با نرخ 1 ¥ = 2 HK $ در بازار قرار گرفت. با این حال در آگوست 1942، نسبت نرخ مذکور برای دلار 2 برابر، یعنی 4 دلار در برابر 1 ین شد.

در سپتامبر 1945، تمامی اسکناس های ین نظامی در مستعمرات ژاپن توسط وزارت دارایی ژاپن باطل اعلام شد.

 دلار هنگ کنگ در دوره پس از جنگ جهانی دوم

در دوره پس از جنگ جهانی، دلار منطقه هنگ کنگ پنج مسیر تاریخی زیر را سپری کرد:

• دلار هنگ کنگ در منطقه استرلینگ؛
• دلار و تاثیرات کاهش ارزش پوند در 1967؛
• دلار و سیستم ارزی شناور در 1974 الی 1983؛
• دلار و سیستم نرخ ارز پیوندی از سال 1983؛
• دلار پس از سال 1997.

موارد مذکور جریانات پیچیده تاریخی گوناگونی با خود به همراه دارد که در اینجا به طور اجمالی اشاره خواهیم کرد.

پس از پایان جنگ، دلار هنگ کنگ با نرخ ثابت و مشابه با نرخ قبل به استرلینگ متصل شد. این اتصال در وضعیتی بود که انگلستان همچنان تلاش می کرد منطقه استرلینگ را در کشور های مستعمره خود حفظ کند.

در دهه 1960، انگلیس نقش خود را به عنوان تعیین کننده ارز رسمی ذخیره در منطقه استرلینگ به شکلی دشوار و ناکارآمد دید. این ناکارآمدی سبب شد در سال 1967 ارزش دلار هنگ کنگ در مقابل پوند، مجددا ارزیابی شود.

پس از توقف تبدیل طلا و دلار در 1971، انگلیس نرخ ثابت ارز با دلار را رها کرد و کنترل ارز را به کشور های منطقه استرلینگ سپرد.

از سال 1974، این واحد پولی به ارز دیگری متصل نشد و نظام پولی خود را به سیستم شناور تغییر داد؛ اما این پایان کار دلار هنگ کنگ نبود.

در اکتبر 1983، واحد پول هنگ کنگ به دلار آمریکا با نرخ 7.8 متصل شد و به طور رسمی در سیستم بورس قرار گرفت. این اتفاق تا سال 1997، به انواع مذاکرات و مباحث مختلف وابسته بود.

سکه های دلار هنگ کنگ

در سال 1863 سکه های 1 میل، 1 سنت و 10 سنت معرفی شدند. در سال 1866، نیم دلار و 1 دلار نیز به بازار عرضه شدند. تولید 1 میل در سال 1866 به پایان رسید؛ در حالی که عرضه نیم دلار و 1 دلاری در 1868 متوقف شد.

در 1890 نیم دلار با ارزش 50 سنت به طور مجدد تولید شد. این تولید در سال 1905 به تعلیق درآمد.

در سال 1934، آخرین سکه های یک سنتی صادر شدند و دیگر سکه ای صادر نشد زیرا ژاپنی ها مانع از عرضه این سکه ها می شدند.

در سال 1960 سکه های 1 دلاری نیکل معرفی شدند، سپس اندازه آن ها در سال 1978 کاهش یافت.

از سال 1993، قبل از تاسیس HKSAR، سکه های پرتره ملکه الیزابت به تدریج از گردش در هنگ کنگ خارج شدند.

در اوایل سال 1997، به مناسبت انتقال حق حاکمیت هنگ کنگ، دولت مجموعه جدیدی از سکه های یادبود صادر کرد. موضوعات صدور این سکه ها به فرهنگ چین و بناهای تاریخی مرتبط بود.

امروزه سکه هایی با واحد های 1، 2، 5 و 10 HK$، 10،20 و 50 سنت توسط سازمان پولی هنگ کنگ به نمایندگی از دولت صادر می شوند.

اسکناس های دلار هنگ کنگ

سه بانک تجاری اسکناس های خود را برای گردش عمومی در منطقه دلار هنگ کنگ صادر می کنند.

بانک های منتشر کننده پول در هنگ کنگ، طرح های اسکناس خود را با اسامی، 20، 50، 100، 500 و 1000 دلار هنگ کنگ در اختیار بازار قرار می دهند.

در حالی که فقط اسکناس 10 دلاری هنگ کنگ توسط سازمان پولی هنگ کنگ صادر می شود، در مجموع گردش اسکناس برای سه صادرکننده مختلف در این کشور رایج است.

در سال 1845، اولین بانک خصوصی با نام بانک شرقی تاسیس شد. این بانک اسکناس هایی شامل 1، 5، 10، 25، 50، 100 و 500 دلار را وارد بازار کرد.

طبق دستورالعمل ارزی در 1935، اسکناس هایی با ارزش 5 دلار به بالا توسط بانک های محلی مجاز به صدور شدند.

در سال 1941، دولت اسکناس های 1، 5 و 10 سنتی را به دلیل دشواری در حمل به هنگ کنگ معرفی کرد زیرا  در همین سال یک کشتی حامل سکه های 1 سنتی در دریا غرق شده بود.

در سال 1945، دولت بدون اعمال تغییراتی پس از جنگ جهانی، اسکناس های 1، 5، 10 سنتی و 1 دلاری را صادر کرد. همچنین بانک های دیگر اسکناس های 5، 10، 50، 100 و 500 دلاری را صادر کردند.

اسکناس 1 دلاری در سال 1960 جایگزین سکه ها شد و تنها اسکناس های 1 سنتی پس از 1965 صادر شدند.

در سال 1945، اسکناس های 5 دلاری با سکه جایگزین شدند، در حالی که اسکناس های 100 دلاری در سال 1977 معرفی شد.

در سال 1985، 20  دلاری معرفی شد در حالی که در سال 1993 سکه 10 دلاری به بازار ورود کرد.

از سال 1994 الی 2002 برای انتقال اسکناس 10 دلاری به قالب سکه، تمهیداتی صورت گرفت. اما همچنان اسکناس های قدیمی 10 دلاری به ندرت در حال گردش هستند.

در گرامیداشت دهمین سالگرد بازگشت هنگ کنگ به چین، یک نمونه 10 دلاری پلیمری در ژوئیه 2007 صادر شد.

سری جدی اسکناس های دلار هنگ کنگ از سال 2010 وارد بازار شدند. در سال 2015، یکی از بانک های هنگ کنگ برای جشن 150 سالگی تاسیس خود، اسکناس 150 دلاری صادر کرد.

آشنایی با واحد پول آذربایجان

منات واحد پول کشور آذربایجان است. هر منات به 100 گپیک (qəpik) تقسیم می شود.

نماد منات در کشور آذربایجان به شکل ₼ است که در سال 2013 با Unicode U+20BC به عنوان نماد واحد ارزی اختصاص داده شد. این اختصاص به منظور اینکه از یک حرف کوچک به عنوان نماد جایگزین منات، می توان استفاده کرد، قابل استناد است.

در کدگذاری ارزهای جهانی، منات آذربایجان با کد AZN شناخته شده است.

جالب است بدانید این ارز را، از نظر تاریخی می توان به عنوان یک ارز دارای سیری بسیار منظم، متفاوت و مترقی معرفی کرد.

در ادامه به توضیحات بیشتری درباره منات، به عنوان یک واحد ارزی با تنوع و دارای ظاهری زیبا، خواهیم پرداخت.

تاریخچه منات آذربایجان

کلمه منات از Moneta (لاتین Monēta) مشتق شده است. این نام در اساطیر رومی، ریشه عنوانی بود که به دو الهه جداگانه تعلق می گرفت.

الهه حافظه و صفتی از جونو به نام Juno Moneta دو نامی است که منات از آن وام گرفته است. نام دوم به عنوان صفت و منبع کلمات بی شماری در انگلیسی و سایر زبان های اروپایی محسوب می شود.

ریشه اشتقاق کلمه منات، از این منظر یک منبع است که ریشه واژگانی چون money و mint در نظر گرفته شده است. همچنین تعیین روبل شوروی به دو زبان آذربایجانی و ارمنی از طریق همین دو کلمه رخ داده است.

از منظر تاریخی سیر منات در آذربایجان به شکلی است که در ادامه توضیح خواهیم داد.

منات اول

این منات مرتبط به سال های 1923-1919 است. جمهوری دموکراتیک آذربایجان و جانشینان آن با عنوان جمهوری سوسیالیستی شوروی آذربایجان، در این سال ها ارز اختصاصی خود را صادر کردند.

این واحد پولی در آذربایجان منات و در شوروی روبل نامیده می شد. به طور کلی اسامی این پول در هر دو زبان روسی و آذری نوشته شده و در بعضی موارد نیز به زبان فرانسوی، روی اسکناس ها درج شده است.

منات بعد از ورود آذربایجان به جمهوری سوسیالیست فدرال اتحاد جماهیر شوروی، در همان سطح، جایگزین روبل شد. در این زمان هیچ زیر مجموعه ای صادر نشد و واحد پول فقط به شکل اسکناس وجود داشت.

اسکناس دوره اول منات آذربایجان

جمهوری دموکراتیک؛ اسکناس هایی را با فرقه های 25، 50، 100، 250 و 500 منات صادر کرد. در حالی جمهوری سوسیالیست شوروی، اسکناس هایی را با فرقه 5 تایی صادر کرده بود.

سوای از این اسکناس ها، پول دیگری در آذربایجان رایج نبود.

منات دوم آذربایجان

این منات در بازه زمانی 2006-1992 مطرح بوده است. در 15 آگوست 1992، نوع دوم منات معرفی شد. این جایگزینی به شکلی بود که روبل شوروی با نرخ یک تا ده روبل، جای خود را به منات داد.

از اوایل سال 2002 تا اوایل 2005، نرخ ارز به طور نسبی ثابت بود. این ثبات در حقیقت در محدوده 4770-4990 منات برای هر دلار آمریکا دچار تغییر شده بود.

از بهار 2005 افزایش کمیتی، اما پیوسته ارزش منات در برابر دلار آمریکا به وجود آمد. دلیل احتمالی این افزایش، به افزایش جریان های دلار نفتی ارتباط داشت.

در پایان 2005 یک دلار، 4591 منات ارزش داشت. اسکناس های زیر 100 منات تا سال 2005 به طور موثر ناپدید شده بودند و همچنین سکه های گپیک به راحتی قابل یافت نبود.

سکه منات آذربایجان

سکه ها در قالب 5، 10، 20 و 50 گپیک، در تاریخ 1992 و 1993 صادر شدند. اگرچه از برنج، کاپر و نیکل برای برخی از سکه ها در سال 1992 استفاده می شد، اما نسخه های بعدی تمام سکه ها، همه از جنس آلومینیوم بودند.

از سکه های منات آذربایجان به ندرت در گردش مالی ارزی استفاده می شود.

اسکناس های دوره منات دوم

اسکناس های منات آذربایجان در دوره دوم به شرح زیر است:

• 1، 5، 10 و 250 منات (اولین بار در 15 آگوست 1992)؛
• 50، 100، 500 و 1000 منات (اولین بار در 1993)؛
• 10 هزار منات (اولین بار در آگوست 1994)؛
• 000 منات (اولین بار در مه 1996)؛

و همچنین اسکناس هایی با مقدار 1 تا 250 منات که برج دوشیزه باک را نشان می دهد.

منات سوم

این منات آذربایجان در تاریخ 1 ژانویه2006 به نسبت 1 منات به 5000 منات قدیم معرفی شد. همچنین از اول اکتبر 2005 قیمت ها با نام جدید و منات قدیمی برای سهولت در انتقال به بازار عرضه شد.

سکه های رایج گپیک که در سال 1993 به بعد به دلیل تورم استفاده نشده بودند، با نامگذاری مجدد، وارد بازار شدند.

منات قبلی تا تاریخ 31 دسامبر 2006 معتبر بود.

منات سوم به همراه یک سمبل

اسکناس های جدید و نماد منات آذربایجان، توسط رابرت کالینا در سال 2006 طراحی شده است. این منات در سال 2013 پس از عدم موفقیت در تحقق پیشنهادات اضافی، با یونی کد (U + 20BC) در جهان مطرح شد.

طرح نهایی نماد منات آذربایجان از طرح علامت یورو الهام گرفته شده است. این علامت در واقع شبیه علامت یورویی تک میله است که 90 درجه در جهت عقربه ساعت چرخانده شده است.

نماد منات به طور مشخص در سمت راست اسکناس ها نشان داده می شود.

سکه های منات سوم

سکه ها به طور عمده در گردش های 1، 3، 5، 10، 20 و 50 گیپک در دسترس قرار گرفتند. بیشتر سکه ها به طور کامل شبیه، هم اندازه و هم شکل سکه های مختلف یورو شدند.

مهم ترین سکه منات آذربایجان 50 گپیک است. این سکه ها برای اولین بار در ژانویه 2006 وارد بازار شدند.

اسکناس های منات سوم

اسکناس هایی با گردش 1، 5، 10، 20، 50، 100 و 200 منات که توسط طراح اتریشی طراحی شده اند، در دوره سوم منات وارد بازار شد.

این اسکناس ها به طور کامل شبیه به اسکناس های یورو است که حتی در انتخاب نقوش آن از اسکناس های یورو الهام گرفته شده است.

در سال 2009 بانک ملی آذربایجان از National Bank of Azerbaijan به Central Bank of Azerbaijan تغییر نام داد. در پی این تغییر نام در سال 2010 اسکناس یک مناتی با نام جدید بانک صادرکننده صادر شد.

در سال 2012 اسکناس 5 مناتی با ثبت نام جدید بانکی و همچنین در سال 2017 اسکناس 100 مناتی با نام جدید منتشر شد.

در سال 2011 وزارت دارایی آذربایجان اعلام کرد که در نظر دارد اسکناس های 2 و 3 مناتی و همچنین اسکناس هایی با ارزش بیش از 100 منات را صادر کند.

در فوریه 2013 بانک مرکزی آذربایجان اعلام کرد که حداقل تا سال 2014 اسکناس های بزرگ تر معرفی نمی کند.

در سال 2018 برای بزرگداشت 95 سالگی حیدر علی اف، اسکناس 200 مناتی صادر شد.

نتیجه گیر ی

منات آذربایجان به عنوان واحد پولی این کشور شناخته شده است. این واحد پولی با توجه تغییراتی که در طول تاریخ گذرانده است از ساده ترین شکل خود، امروزه به شکل پول کشورهای مطرح دنیا به نظر می رسد.

البته که مطرح بودن منات آذربایجان از نظر قیمت ارزی نیست، بلکه ظاهر اسکناس ها و سکه های این واحد پولی است که آن را زیبا و منحصر به فرد جلوه می دهد.

پیچیده ترین نقطه در واحد پولی و ارزی آذربایجان را باید متعلق به زمانی دانست که این کشور، با ترکیبی از نظام های شوروی و نظام دموکراتیک خود، مشغول به فعالیت بوده است. در غیر این صورت این واحد پولی، به ظاهر همیشه روش مصلحانه ای را از خود نشان داده است.

کشور آذربایجان به طور کلی از دوره ترکیب نظام تا زمان استقلال، دارای سه مرحله تغییرات واحد پول بوده است.

پس از تغییر نام بانک مرکزی آذربایجان، تغییرات بارزی در واحد پولی این کشور صورت نگرفت و تنها تغییر مرتبط به نام جدید بانک روی اسکانس ها، امری جدید شمرده می شود.

امروزه منات آذربایجان به طور معمول از نظر مبادلات ارزی، دارای حاشیه کمتر و ثبات بیشتری در سطح بین المللی به نظر می رسد.

کرون سوئد به عنوان واحد پول رسمی این کشور و با نماد SEK شناخته می شود. هر کرون از 100 اُره (öre) تشکیل شده است که اغلب آن را با نماد kr نمایش می دهند. این ارز به عنوان یکی از قدرتمندترین ارزها شهرت دارد.

اما از سرگذشت این ارز چه می دانید؟ نرخ کرون به چه عواملی بستگی دارد و پشتوانه این ارز چیست؟ سوئد کشور اروپایی با ثبات اقتصادی بالایی است و به نظر می رسد که ارز این کشور نیز چندان دچار تنش نشود.

با ما همراه باشید؛ ما ناگفته های این ارز را با شما به اشتراک خواهیم گذاشت.

با کرون سوئد بیشتر آشنا شوید

کرون در زبان انگلیسی به معنای «تاج» است و در کشور سوئد نیز با نام هایی همچون “spänn” و “kosing” شناخته می شود.

روی کار آمدن کرون در کشور سوئد به سال 1873 میلادی بازمی گردد. این ارز هنگام تشکیل اتحادیه پول اسکاندیناوی جایگزین riksdaler riksmynt شد. این اتحادیه شامل کشورهای سوئد و دانمارک بود که با گذشت سال کشور نروژ نیز به این اتحادیه پیوست.

اتحادیه پول اسکاندیناوی استاندارد کرون را 0.04032% یک کیلوگرم طلا در نظر گرفت. با این حال بعد از جنگ جهانی اول و فروپاشی این اتحادیه کشور سوئد به استفاده از کرون به عنوان ارز رسمی خود ادامه داد.

جالب است بدانید که نرخ این ارز از سال 1992 آزاد اعلام شد و بانک مرکزی این کشور برای تثبیت ارزش کرون وارد عمل شد. این ارز بیشترین تبادلات را با یورو دارد. با این حال درگیری ها در خصوص پیوستن سوئو به منطقه یورو همچنان ادامه دارد.

نه تنها سیاستمداران؛ بلکه مردم نیز تمایلی به پیوستن به منطقه یورو ندارند. به همین خاطر است که فوریتی برای کنار گذاشتن کرون در نظر گرفته نشده است. حتی تا سال 2019 نیز کشور سوئد هیچ برنامه ای برای تغییرات ارزی پیش بینی نکرده است.

کرون سوئد و نرخ های نه چندان مطلوب!

کاهش چشمگیر ارزش کرون به سال 2009 بازمی گردد؛ زمانی که سوئد برای به عنوان نخستین کشور نرخ منفی را تجربه کرد. اما در این دوره چه اتفاقی رخ داد؟

بانک مرکزی سوئد (Riksbank) در این سال نرخ بهره را به 0.25 درصد کاهش داد؛ این اقدام بانک مرکزی باعث سقوط سپرده گذاری به -0.25 شد. این اقدام در وهله نخست منجر به افزایش نرخ کرون شد و حتی کارشناسان اقتصادی نیز این اقدام را مثبت می دانستند.

این ابتکار عمل کشور سوئد را از رکود مالی طی سال های 2007 تا 2009 نجات داد. با این حال با گذشت زمان اقتصاد سوئد نوسانات بسیاری را تجربه کرد. درست در سال 2014 بود که Riksbank یا همان بانک مرکزی سوئد نرخ بهره را به صفر رساند و به این ترتیب بار دیگر کاهش سپرده گذاری شدت گرفت.

در این دوره کرون ضعیف و ضعیف تر شد تا جایی که ارزش آن مقدار 25% در مقابل دلار آمریکا کاهش پیدا کرد.

نرخ کرون سوئد به چه عناصری بستگی دارد؟

نکته جالب توجه درخصوص کرون وابستگی آن به همتایان خود یعنی کرون دانمارک (DKK) و کرون نروژ (NOK) است. به طور کلی این نوع ارزها تمایل دارند که همسو با یکدیگر حرکت کنند و ارزش آنها تا حدودی با یکدیگر برابر است. با این وجود در زمان هایی نیز شاهد افزایش ارزش یکی از آنها هستیم.

نگاهی به سکه و اسکناس های کرون

در کشور سوئد نیز سکه و اسکناس ها توسط بانک مرکزی تولید و به بازار عرضه می شود. سکه ها در این کشور شامل سکه های یک، 2، 5 و 10 کرونی می شوند. در حالی که اسکناس های این کشور به صورت 20، 50، 100، 200، 500 و هزار کرونی در بازار وجود دارند.

جالب است بدانید که استفاده از پول نقد در سوئد به طرز چشمگیری کاهش پیدا کرده است. این موضوع به قدری رایج شده که عملاً دیگر نیازی به دستگاه های خودپرداز نیست؛ از این رو بانک مرکزی اقدام به معرفی ارز جدیدی کرده است که e-Krona نام دارد. این ارز دیجیتال توسط بانک مرکزی کشور سوئد کنترل می شود و تبادل آن نیز از طریق برنامه “Swish” صورت می گیرد.

اما بهتر است بدانید که استفاده از e-Krona هنوز به صورت رسمی به تصویب نرسیده است. دلیل این موضوع نیز تداوم استفاده از پول نقد به نظر می رسد. به هر حال کشور سوئد در حال حرکت به سمت کمرنگ کردن پرداخت های نقدی است.

نرخ کرون و تبادلات آن

نرخ کرون را به صورت نسبی و در مقابل نرخ دلار آمریکا می سنجند. به این ترتیب که برای خرید یک کرون سوئد ملزم به پرداخت 0.1250 دلار هستید. البته تنها با یک ضرب و تقسیم ساده متوجه خواهید شد که برای خرید یک دلار آمریکا به 8 کرون نیاز دارید.

حال اجازه دهید افزایش و کاهش نسبت کرون به دلار را با ذکر یک مثال به طور واضح تر بیان کنیم. اگر نرخ کرون نسبت به دلار به میزان 0.1425 افزایش پیدا کند، بدان معناست که ارزش کرون نسبت به دلار آمریکا افزایش پیدا کرده است. از طرفی اگر این نرخ به میزان 0.10 کاهش یابد، ارزش این ارز در مقایسه با دلار آمریکا پیدا کرده است؛ به این ترتیب هزینه خرید دلار آمریکا بیشتر شده است.

کرون سوئد ؛ ارزی با نوسانات بالا

کرون در سال 1873 به عنوان واحد پول رسمی کشور سوئد انتخاب شد. این ارز طی سال ها شاهد نوسانات بسیاری بوده است. اگرچه کرون با تشکیل اتحادیه اسکاندیناوی و به دنبال آن تعیین استاندارد آن به عنوان ارز کشورهای سوئد، نروژ و دانمارک انتخاب شد، این موضوع در پایان جنگ جهانی اول در هاله ای از ابهام قرار گرفت.

با این حال وابستگی این ارز به کرون نروژ و دانمارک را نمی توان نادیده گرفت. نقطه عطف این ارز را باید مختص به سال 2009 بدانیم؛ زمانی که کرون به کمترین نرخ خود رسید. حتی تدابیر بانک مرکزی این کشور نیز کمک چندانی به بهبود ارزش این ارز نکرد.

در حال حاضر کرون به عنوان ارزی محبوب در بسیاری از معاملات جهانی استفاده می شود.

معرفی فرانک سوئیس

فرانک سوئیس واحد پول این کشور است که با نماد CHF شناخته می شود. این نماد را از نام لاتین کشور سوئیس ایده گرفته اند (Confoederatio Helvetica) و نماد F نیز به معنای فرانک است.

جالب است بدانید، فرانک به عنوان یکی از قدرتمندترین ارزهای جهان شناخته می شود که طی سال های اخیر نرخ آن در برابر دلار و یورو افزایش پیدا کرده است. اما معرفی این ارز به چه زمانی بازمی گردد؟ چه عواملی فرانک را تا این حد قدرتمند می کند؟

با ما همراه باشید تا بیشتر و بهتر با فرانک، ارز قدرتمند جهان، آشنا شوید.

نگاهی به سرگذشت فرانک سوئیس

پیش از پرداختن به ارز فرانک بهتر است کمی بیشتر با کشور سوئیس آشنا شویم. این کشور از 26 ایالت تشکیل شده که 4 زبان رسمی آلمانی، فرانسوی، ایتالیایی و رمان در آن رایج است.

نکته جالب توجه در خصوص کشور سوئیس، ارز آن است که بسیاری از افراد آن را تنها نقطه مشترک بین مردمان این کشور می دانند. فرانک نخستین بار در سال 1850 به عنوان ارز رسمی سوئیس معرفی شد.

بر اساس قانونی که در سال 1848 میلادی در این کشور به تصویب رسید، دولت فدرال این کشور تنها ارگان مجاز به عرضه پول در این کشور معرفی شد و 2 سال بعد نیز فرانک به عنوان ارز رسمی سوئیس نام گرفت.

بانک مرکزی سوئیس در سال 2016 گردش 72.255 تریلیون فرانک را تایید کرد که در نوع خود رقم قابل توجهی به شمار می آید.

از فرانک سوئیس چه می دانید؟

بازار ارز که به نام فارکس شهرت دارد، بزرگ ترین بازار مالی جهان است که متوسط حجم معاملات آن، روزانه به 5 تریلیون دلار آمریکا می رسد. نکته قابل تامل این است که فرانک سوئیس در این معاملات نقش موثری ایفا می کند.

اما علت محبوبیت خارق العاده این ارز چیست؟ اگر بخواهیم محبوبیت این ارز را در یک کلام جای دهیم، «ثبات» مناسب ترین کلمه ممکن خواهد بود. ثبات فرانک طی سال های طولانی و عدم تغییر ارزش آن حتی در طول تنش ها و نوسانات بازار به محبوبیت جهانی آن افزوده است.

علت ثبات نرخ فرانک چیست؟

عوامل و فاکتورهای متعددی بر ارزش یک ارز تاثیر دارند. بر اساس آنچه بیان شد، فرانک یکی از باثبات ترین ارزهای جهان است، اما علت اصلی این ثبات چیست؟

نخستین عامل ثبات را باید دوری کشور سوئیس از درگیری و تنش ها دانست. ثبات سیاسی کشور سوئیس و حاکمیت بی چون وچرای قانون در کشور بر ثبات نرخ فرانک بی تاثیر نبوده است.

از طرفی موضع گیر ی بی طرفانه این کشور در برابر رویدادهای خارجی و برخورداری از رویکردی غربی در تجارت این کشور را باید از دیگر علل ثبات این ارز دانست.

نکته قابل توجه در خصوص سوئیس نرخ کم تورم است که به ثبات هر چه بیشتر فرانک کمک کرده است. لازم به ذکر است که دولت و بانک مرکزی این کشور نیز مداخله ناچیزی در بازار فرانک دارند.

با این حال بهتر است بدانید که فرانک در معاملات خارجی کشور سوئیس به ندرت انجام می شود. اغلب معاملات این کشور با یورو یا دلار آمریکا انجام می شود.

نرخ فرانک سوئیس به چه عناصری وابسته است؟

تقاضای بالا برای فرانک به عنوان ارزی امن، ارزش آن را در بازارهای جهانی به طور قابل توجهی افزایش داده است. ناگفته نماند که تقاضا برای خرید این ارز پس از بحران مالی سال 2008 رو به افزایش رفت.

SNB تا سال 2011 بانک ملی سوئیس نزدیک به نیم تریلیون دلار ارز خارجی جمع کرده بود که این مبلغ معادل 70% تولید ناخالص داخلی این کشور به حساب می آید. اما نرخ بالای این ارز چه پیامدهایی را در پی داشته است؟

اگرچه ارزش بالای فرانک منجر به ارزان تر شدن کالاهای خارجی در این کشور شده است، اما این موضوع به صادرکنندگان این کشور و صنعت گردشگری آن لطمه زده است؛ چرا که نرخ بالای این ارز خرید کالا و استفاده از خدمات سوئیسی را گران می کند.

با توجه به وابستگی اقتصاد کشور سوئیس به صادرات و گردشگری افزایش نرخ این ارز ضربه بزرگی به سرمایه گذاران وارد می کند. در سال 2011 بانک ملی سوئیس این ارز را از حالت آزاد یا شناور خارج کرد.

در این زمان نرخ هر یورو معادل 1.2000 فرانک در نظر گرفته شد. با این حال در سال 2015 بانک مرکزی این کشور مجدداً نظر خود را در خصوص آزاد بودن نرخ فرانک تغییر داد. در آن زمان دو اتفاق مهم رخ داد:

• بازار سهام سوئیس به طرز چشمگیری با افت مواجه شد.
• تنها در عرض چند دقیقه ارزش فرانک در مقایسه با یورو نزدیک به 30% افزایش پیدا کرد!

اقتصاددانان و سرمایه گذاران اقدامات بانک مرکزی این کشور را به شدت مورد انتقاد قرار دادند.

چرا فرانک سوئیس به عنوان ارزی قدرتمند در جهان شناخته می شود؟

جالب است بدانید که طی 15 سال گذشته ارزش فرانک به طور قابل توجهی در مقایسه با دلار و یورو افزایش پیدا کرده است. عواملی مانند بحران مالی اروپا و سیاست پولی اتخاذ شده از سوی ایالات متحده در افزایش ارزش فرانک بی تاثیر نبوده اند.

این دو اتفاق باعث شد که سرمایه گذاران به دنبال پناهگاهی امن برای خود باشند؛ به این ترتیب از جذابیت دلار آمریکا و یورو به تدریج کاسته شد.

تصمیمات دولت و بانک مرکزی این کشور بر نرخ فرانک تاثیرگذار بوده اند و این تاثیرپذیری همچنان پابرجاست. اما از آنجا که دولت و سیاست های این کشور به ندرت دچار نوسان می شوند، فرانک به عنوان ارزی قدرتمند در جهان کاربرد دارد.

معاملات فرانک سوئیس

همانطور که پیش تر اشاره کردیم، فرانک به عنوان ارزی پرکاربرد در جهان به شناخته می شود و معاملات بسیاری به کمک آن صورت می گیرد. اگرچه تبدیل فرانک به یورو در راس معاملات این ارز قرار دارد، فرانک با دلار آمریکا، ین ژاپن و پوند انگلیس نیز معامله می شود.

ثبات فرانک و نرخ بهره کم این ارز موجب شده است که دلالان و سرمایه گذاران به جمع آوری آن برای بازده طولانی مدت روی آورند.

فرانک؛ ارزی ارزشمند با قدرتی نامحدود

فرانک سال هاست که به عنوان ارزی با ثبات بالا در میان سرمایه گذاران شناخته می شود. دوری این ارز از نوسانات و تنش های سیاسی را باید اصلی ترین علت ثبات فرانک بدانیم؛ اگرچه بانک مرکزی این کشور در ابتدا تصمیم به ثابت بودن نرخ این ارز گرفت، در ادامه نرخ فرانک را آزاد اعلام کرد.

فرانک به عنوان ارزی ارزشمند برای سرمایه گذاری طولانی مدت شناخته می شود؛ چرا که به ندرت شاهد بالا و پایین شدن نرخ آن هستیم.

دولت از روز ۲۱ فروردین ماه ۹۷ سیاست مالی جدیدی را در پیش گرفت و به منظور هدایت محصولات وارداتی به سمت مجاری رسمی، اطمینان از تخصیص مناسب و عادلانه ارز بر اساس اولویت تقاضا، جلوگیری از قاچاق و خروج سرمایه های کشور و شفافیت کامل فرآیند عرضه و تقاضا، سامانه نظام یکپارچه معاملات ارزی موسوم به نیما را راه اندازی نمود.

ارز نیمایی چیست؟

از بهمن ماه سال ۹۶ زمزمه هایی درباره ی تشکیل بازار متشکل ارزی به گوش می رسید که درنهایت بانک مرکزی در اردیبهشت ۹۷ از سامانه ارز نیمایی رونمایی کرد.

نیما درواقع مخفف شده ی عبارت «نظام یکپارچه ی معاملات ارزی» است و این سامانه باهدف سازماندهی بازار ارز در زمینه تجارت، واردات و صادرات کار خود را آغاز کرد.

لزوم وجود ارز نیمایی و سامانه متشکل ارزی زمانی پررنگ شد که در سال گذشته شکاف عمیقی بین نرخ ارز دولتی و نرخ ارز بازار آزاد به وجود آمد و این موضوع نگرانی بسیاری از تجار و بازرگانان واردکننده را به همراه داشت.

این موضوع سبب شد روند توسعه این سامانه سرعت بیشتری گرفته و نقش مؤثری را در کنترل نرخ ارز ایفا کند.

سامانه ارزی نیما چگونه کار می کند؟

مهم ترین ویژگی سامانه ارز نیمایی امنیت معاملاتی است. این بدین معنی است که خریداران و فروشندگان ارز یا به عبارت دیگر عرضه کنندگان و تقاضاکنندگان ارزی می تواند به سهولت درخواست های خرید یا فروش خود را به صورت آنلاین ثبت کرده و معامله ی آن ها از طریق صرافی های مجاز موجود در نیما انجام می شود.

در این سیستم واردکنندگان کالا و خدمات نقش تقاضاکنندگان ارز و صادرکنندگان نقش عرضه کنندگان را ایفا می کنند. در این میان صرافی های بانکی و تضامنی نقش واسطه گران مالی را داشته و روند خرید و فروش را تسهیل می کنند.

سامانه ی نیما به عنوان حلقه ی مفقوده بین سامانه ی جامع تجارت و سامانه ی پنجره ی واحد تجارت فرامرزی ایفای نقش می کند.

یکی دیگر از مزایای استفاده از سامانه ی نیما، دسترسی تجار به طیف گسترده ای از صرافی های بانکی و تضامنی است و از این رو نیما می تواند رقابت سالمی بین صرافی های موجود در این سیستم ایجاد کند.

سامانه ی نیما چهار بازیگر اصلی دارد:

• واردکنندگان کالا و خدمات به عنوان متقاضیان ارز.
• صادرکنندگان کالا و خدمات (شامل دولت به عنوان صادرکننده ی نفت) به عنوان عرضه کننده ی ارز.
• واسطه گران شامل بانک ها و صرافی ها که منابع را از سمت عرضه کنندگان به متقاضیان هدایت می کنند.
• سیاست­گذار که بر اساس پیش بینی منابع و مصارف، نرخ، دامنه ی آزادی نرخ، اولویت ها و سقف مصارف را از طریق سامانه کنترل می کند.

چگونه می توان در سامانه نیما معامله کرد؟

اگر به عنوان یک بازرگان قصد تأمین ارز موردنیازتان از طریق سامانه ارزی نیما دارید کافی است پس از مراجعه به سامانه ی جامع تجارت به آدرس ntsw.ir، در قسمت سفارش های غیر بانکی درخواست تأمین ارز را ثبت کنید.

به دلیل هماهنگی های موجود بین بانک مرکزی و وزارت سمت (صنعت، معدن و تجارت)، سفارش شما به سامانه برخط نیما منتقل شده و از سوی فروشندگان ارزی دیده خواهد شد.

در حال حاضر واردکنندگان کالا یا متقاضیان ارزی برای تأمین ارز موردنیاز خود می تواند به دو صورت عمل کنند؛ نخستین روش همان شیوه ی معمول و قدیمی است که واردکنندگان با مراجعه به بانک درخواست تأمین ارز داده و بانک مرکزی از طریق ارتباط با کارگزاری های داخلی و بانک های خارجی پرداخت ارزی به فروشندگان خارجی را انجام می دهد.

این روش باوجود تحریم های بانکی در حال حاضر عملاً قابل استفاده نیست. روش دیگر همان روشی که در قسمت های قبلی توضیح داده شد. مزیت این روش نسبت به روش قبلی عدم دخالت مستقیم سیستم بانکی است.

در واقع در روش تأمین ارز نیمایی صرافی های به عنوان واسطه ی اصلی تأمین ارز حضور دارند.

چند قدم قبل از نیما

سامانه نیما پیوندی ست میان دو سامانه «جامع تجارت» که بازرگانان در آن ثبت سفارش می کنند و سامانه «سنا» که صرافان در آن درخواست های خرید و فروش ارز را مشاهده می کنند.

در ابتدای کار بازرگانان باید سفارشات غیربانکی خود را در سامانه جامع تجارت ثبت کنند. بانک مرکزی هم بر اساس آیین ‏نامه اجرایی مواد ۵ و ۶ قانون مبارزه با قاچاق کالا و ارز، موظف است با همکاری وزارت صنعت، معدن و تجارت از سامانه ارزی بهره برداری کند.

بدین ترتیب تمام درخواست های بازرگانان در سامانه جامع تجارت ثبت و در اختیار سامانه نیما قرار می گیرد. صرافی هایی که از طریق سنا به درخواست های خرید یا فروش ارز دسترسی دارند، می توانند از خدمات رایگان نیما برای برقراری ارتباط با متقاضیان، ارائه پیشنهاد و جذب تقاضاها، بدون نیاز به مراجعه حضوری استفاده کنند.

خدمات نیما

در فاز نخست، ثبت درخواست ها برای ارزهای یورو و یوآن امکان پذیر بود اما هم اکنون امکان درخواست برای تمامی ارزها به جز وون کره جنوبی، بات تایلند و ین ژاپن فراهم شده است.

در این سامانه ضوابط مربوط به تأمین ارز برای مسافران به خارج از کشور، دانشجویی و درمانی و سایر موارد در مبادی خروجی نیز فراهم شده است.

این طرح با همکاری صرافی بانک ها کلید خورده و قرار است با فراهم شدن شرایط لازم، صرافی های غیربانکی نیز به این سامانه بپیوندند.

مزایای استفاده از سامانه ی نیما

سامانه متشکل ارز نیمایی در حال حاضر توانسته جای خالی بانک ها را در تأمین ارز به خوبی پر کند. تعداد زیاد خریدار و عرضه کننده در این سامانه این بازار را به سمت رقابتی سالم، سوق داده است که یکسان سازی نرخ ارز در فروردین ماه سال ۹۷ از سوی دولت جمهوری اسلامی در این موضوع بی تأثیر نبوده است.

البته ناگفته نماند که در این راستا دولت نرخ ارز را با پیش بینی منابع و مصارف، اولویت های ارزی و سقف مصارف از طریق همین سامانه کنترل می کند.

 لزوم به وجودآمدن سامانه متشکل ارزی

خروج بخش بزرگی از سرمایه ارزی در سال ۹۶ که بر اساس آمار صندوق بین المللی پول ۲۷ میلیارد دلار تخمین زده شد، دو علت داشت؛ بیش اظهاری و کم اظهاری.

این بدین معناست که یا صادراتی صورت نگرفته و یا کالاها به عنوان واردات ثبت سفارش شده ولی هیچ گاه وارد کشور نشده اند. البته در میان نباید از قاچاق گسترده ی کالاها بدون پرداخت حقوق گمرکی غافل شد.

این موضوع مقدمه ای برای تشکیل بازار ارز نیمایی و نظارت کامل بانک مرکزی بر جنبه های ارزی تجارت شد تا از این طریق تمامی واردات کشور به صورت رسمی و قانونی انجام شود.

مطابق قوانین تصویب شده بانک مرکزی، بانک ها می تواند پس از گرفتن تعهد از واردکننده کالا و تشکیل پرونده، درخواست ارزی او را به صورت حواله در سامانه نیما ثبت کرده و سفارش واردکننده را از طریق صرافی های موجود در سامانه انجام دهند.

علاوه بر این صادرکنندگان کالاها نیز باید تمامی ارز حاصل از صادرات خود را به جز مواردی که برای واردات از سوی او، بازپرداخت بدهی ارزی و یا سپرده گذاری مصرف می شود؛ در سامانه نیما به فروش برسانند.

ویژگی های اصلی سامانه نیما

نخستین ویژگی سامانه ارز نیمایی سازماندهی اطلاعات و داده های واقعی از عرضه و تقاضای ارز است که سبب می شود ارز موردنیاز بازرگانان در زمان مناسب در اختیارشان قرار بگیرد.

ویژگی بعدی این سامانه یکسان سازی و نظم دهی به فرآیند تأمین و تخصیص مصارف ارزی است

قابلیت آخر پوشش نیازمند ی های خرد علاوه بر نیازمندی های کلان ارزی است بدین معنی که علاوه بر تأمین ارز تجاری، می توان از سامانه ارز نیمایی برای تأمین ارز دارویی، دانشجویی و مسافرتی بهره برد.

دو نکته مهم در رابطه با سامانه نیما

۱- نکته حائز اهمیت این است که طبق قوانین بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران تمامی بانک ها علاوه بر این که می توانند حواله ای را از سمت خود بانک ایجاد کنند، پس از تشکیل پرونده و گرفتن تعهد از واردکنندگان کالا می توانند نسبت به ثبت درخواست ارز به صورت حواله در سامانه نیما و همچنین حواله ارز از طریق صرافی ها اقدامات لازم را انجام دهند.

۲- نکته مهم دیگری که باید به آن بپردازیم این است که تمامی صادرکنندگان کالا موظف هستند که ارز به دست آمده از صادرات کالای خود را از طریق سامانه نیما به بانک ها و صرافی های مجاز در کل کشور بفروشند.

در این میان صادرکنندگان کالا می توانند ارز حاصل از صادرات کالاهایی را که صرف مواردی همچون واردات توسط خود و یا باز پرداخت بدهی های ارزی و یا سپرده گذاری می کنند را به سامانه وارد نکرده و از فروش آن صرف نظر کنند.

شاید شما هم خبرهایی در مورد واقعی شدن نرخ ارز شنیده باشید. در حقیقت، واقعی شدن نرخ ارز دو دسته از تاثیرات بلندمدت و کوتاه مدت را بر صنایع بورسی می گذارد. پیامدهای بلند مدت به علت بازه زمانی طولانی شان، می توانند بسیار اثرگذار باشند. به دلیل اهمیت پیامدهای بلندمدت واقعی شدن نرخ ارز، در این مقاله به بررسی و معرفی اثرهای آن می بپردازیم. همراه خانه سرمایه باشید.

پیامدهای بلند مدت واقعی شدن نرخ ارز بر صنایع بورسی

کاهش حاشیه سود صنایع

حاشیه سود بالا در اقتصاد اغلب ناشی از رانت، انحصار، حمایت های دولتی یا برتری های نسبی (جغرافیایی و …) است. در اقتصادهای رقابتی و آزاد، حاشیه سود بالا مدت زیادی پایدار نمی ماند. زیرا وقتی فعالان اقتصادی برای کسب بازده بالاتر در آن زمینه فعالیت خود را افزایش دهند، عرضه محصول افزایش پیدا می کند، قیمت ها کاهش می یابند و حاشیه سود بالا متعادل می گردد. در بورس تهران صنایع پتروشیمی، دارویی، فلزات و معادن، حاشیه سود ۴۰ الی ۶۰ درصدی دارند که اغلب ناشی از رانت و حمایت های دولتی است. حالا این پرسش مطرح می شود که چرا با آزادسازی نرخ خوراک پتروشیمی ها طی مُهروموم های گذشته و به اصطلاح حذف رانت پتروشیمی ها همچنان حاشیه سود پتروشیمی های مصرف کننده خوراک گاز بالای ۵۰ درصد است؟ پاسخ این پرسش در یک جمله خلاصه می شود:

عدم تجدید ارزیابی سالانه دارایی ها و هزینه استهلاک پایین دارایی ها در بهای تمام شده شرکت ها.

با نگاهی بر ترازنامه شرکت اوره سازی – به نام کود اوره شیمیایی لردگان (شلرد) – که طی سال جاری به بهره برداری می رسد درمیابیم که با دلار ۱۱۰۰۰ تومانی، بهای تمام شده تجهیزات خریداری شده برای ایجاد شرکتی با ظرفیت تولید یک میلیون تن اوره در سال، حدود ۱۰،۰۰۰ میلیارد تومان است. علاوه بر این، هزینه استهلاک سالانه مبلغی در حدود ۴۰۰ الی ۵۰۰ میلیارد تومان به شرکت تحمیل خواهد نمود. این در حالی است که بهای تمام شده تجهیزات شرکت پتروشیمی کرمانشاه با ظرفیت تولید سالانه ۷۰۰،۰۰۰ تن اوره ۶۰۰ میلیارد تومان و هزینه استهلاک سالانه این شرکت ۳۷ میلیارد تومان است که نسبت به مبلغ فروش بیش از ۲۰۰۰ میلیارد تومانی شرکت، رقم ناچیزی به حساب می آید.

افزایش هزینه استهلاک طرح های تولید اوره که با دلار ۱۱،۰۰۰ تومانی ساخته شده اند، حاشیه سود ناخالص این شرکت ها را از ۵۵ درصد تا حدود ۳۰ الی ۳۵ درصد کاهش خواهد داد. به طوری که در صورت عدم رشد بالای قیمت های جهانی یا نرخ ارز و با در نظر گرفتن هزینه مالی سالانه نمی توان در چند سال اول پس از بهره برداری این طرح ها انتظار سودآوری چندانی از آن ها داشت. این مسئله را می توان در مورد سایر شرکت ها نیز در نظر گرفت. واقعی شدن نرخ ارز نه تنها توجیه اقتصادی سرمایه گذاری جدید در بسیاری از صنایع را از بین می برد بلکه موجب افزایش دوره بازگشت سرمایه و غیر اقتصادی شدن برخی طرح های سرمایه گذاری عظیم مانند پالایشگاه ستاره خلیج فارس و غیره می گردد.

چالش هزینه استهلاک و دلار ۱۰،۰۰۰ تومانی

در حقیقت می توان ادعا نمود که حاشیه سود بالای اغلب شرکت های حاضر در اقتصاد ایران ناشی از فروش محصول با نرخ دلار بالای ۱۰،۰۰۰ تومان و محاسبه استهلاک دارایی ها با دلار کمتر از ۱۰۰۰ تومان است. هزینه استهلاک به منظور جایگزینی تجهیزات و دارایی های استهلاک پذیر شرکت ها پس از پایان عمر مفید این دارایی ها در هزینه های سالانه شرکت ها لحاظ می گردد. تجدید نکردن ارزیابی دارایی ها در ترازنامه شرکت ها باعث افزایش هزینه های تعمیرات و جایگزینی خط های تولید برای شرکت های قدیمی تر می شود. بار این هزینه ها بر سهامداران جدید شرکت تحمیل خواهد شد. به این وضعیت، کاهش رقبای جدید به صنعت، ایجاد انحصار و قدرت چانه زنی بالاتر در قراردادها برای شرکت هایی که در حال حاضر در این صنایع فعال هستند را هم اضافه کنید. با وجود این شرایط، شرکت های قدیمی – نسبت به شرکت هایی که طی چند سال گذشته به بهره برداری رسیده و وام های ارزی خود را تسویه نموده اند – از جذابیت کمتری برای سرمایه گذاران برخوردار خواهند بود.

محاسبه ارزش ذاتی ارز و دلار

احتمالاً این سؤالات برای شما نیز پیش آمده است:

ارزش واقعی دلار چه قدر است؟

 

تا کی ریال در برابر دلار تضعیف خواهد شد؟

 

برای تعیین ارزش ذاتی هر ارزی در برابر هر ارز دیگر  چه روش هایی وجود دارد؟

 

در ادامه با روش و تئوری هایی آشنا می شوید که بتوانید خودتان به سؤالات فوق پاسخ بدهید.

تئوری برابری قدرت خرید (Purchasing Power Parity)

تئوری برابری خرید بیان می کند که نرخ تبدیل ارزها با قیمت اجناس در دو کشور باهم رابطه دارد و رابطه ی آن دو به این صورت است که نسبت قیمت یک کالا در دو کشور باید برابر نسبت نرخ تبدیل دو ارز باشد. به عنوان مثال فرض کنید قیمت یک دفتر در آمریکا ۱$ است و همان دفتر در ایران  قیمتش ۳۰۰۰ تومان است پس ارزش این ذاتی دلار باید ۳۰۰۰ تومان باشد زیرا اگر این تعادل برقرار نباشد باعث صادرات دفتر از کشور ارزان تر به گران تر می شود  به عنوان مثال فرض کنید ارزش دلار در ایران ۵۰۰۰ تومان باشد در این صورت تولیدکننده دفتر که در ایران دفتر را ۳۰۰۰ تومان می فروشد، تصمیم می گیرد که دفتر را به آمریکا صادر کند و گران تر بفروشد و این صادرات باعث وارد شدن دلار به ایران و افزایش عرضه دلار و درنهایت رسیدن قیمت دلار به نقطه ای که دیگر صادرات دفتر به آمریکا برای تولیدکننده دفتر به صرفه نباشد ( یعنی دلار بشود ۳۰۰۰ تومان یا کمتر ) .

 اما همه ما به خوبی میدانیم این تئوری در ایران در بیشتر مواقع کار نمی کند و همیشه اجناس و خدمات در آمریکا گران تر از ایران است اما چرا ؟  مشکلات این تئوری چیست؟

• در عمل برای صادرات باید هزینه حمل ونقل بپردازید که در بالا لحاظ نشده است.
• در گمرک کشورها ممکن است تعرفه های زیادی به کالا بخورد.
• در بسیاری از مواقع تجارت با آمریکا ( و سایر کشورها ) به خاطر تحریم ها برای ایران ممنوع است.
• بسیاری از کالاها قابل تجارت نیستند مثل: خانه، خدمات پزشکی، …

ارزش دلار چطور تعیین می شود؟

اما یک عامل مهم دیگر که حائز اهمیت است وجود تورم است که باعث می شود قیمت کالاها در ایران پیوسته افزایش یابند و درنتیجه طبق این نظریه تا زمانی که تورم ایران از تورم آمریکا بیشتر است، کالاهای ایرانی گران تر می شوند و برای حفظ تناسب نرخ دلار به ریال، تضعیف ریال در برابر دلار دور از انتظار نیست و مقدار این افت باید متناسب با اختلاف تورم ایران و آمریکا باشد.

یکی دیگر از کاربردهای تئوری برابری قدرت خرید در به دست آوردن قدرت خرید مردم یک کشور بر اساس تولید ناخالص داخلی آن کشور است.  برای مثال درآمد متوسط افراد ایرانی در سال ۹۴ تقریباً ۵۰۰۰$ در سال است درحالی که این مقدار سال ۲۰۱۵  در آمریکا ۵۶۰۰۰$  بود.

 اما آیا قدرت خرید یک فرد آمریکایی   ۱۱٫۲ برابر یک فرد ایرانی بود؟

خیر- این معیار برای سنجش قدرت خرید معیار مناسبی نیست زیرا کالاهای آمریکایی بسیار گران تر از کالاهای ایرانی بودند.

برای رفع این مشکل درآمد سرانه هر فرد برحسب دلار را بر اساس قیمت یک سبد کالایی مشخص تعدیل می کنند که عدد به دست آمده برای ایران طبق آمار بانک جهانی ۱۶۵۰۰$ بود یعنی قدرت خرید یک فرد آمریکایی تقریباً ۳ برابر یک ایرانی بود نه ۱۱ برابر.

لیست زیر رتبه بندی ۲۰  کشور برتر بر اساس سرانه تولید ناخالص داخلی هر فرد تعدیل شده بر اساس قدرت خرید است:

که در این لیست ایران رتبه ۶۰ ام را دارد. پس مراقب باشید اگر به دنبال مهاجرت به یک کشور دیگر با هدف افزایش قدرت خرید خود هستید، کشوری مثل کانادا یا آمریکا بهترین گزینه شما نیستند.

بورس ایران از نوسانات نرخ دلار تأثیرات به سزایی می پذیرد. لازم است مقاله ای تحت عنوان ” ایندکس دلار و رابطه آن با بورس ایران ” را با کلیک بر اینجا مطالعه نمایید.

تهیه و تنظیم : خشایار بدیعی

تأثیر نرخ دلار بر بازار بورس

  بسیاری از مردم ایران همواره از ترس بی ارزش شدن ریال اقدام به خریداری و نگهداری ارز بخصوص دلار می کنند. اما بسیاری از افراد نیز برای حفظ ارزش پولشان اقدام به خرید سهم های دلاری می کنند. در مقاله تأثیر نرخ دلار بر بازار بورس به این سؤالات پاسخ خواهیم داد :

1. سهم های دلاری چه سهم هایی هستند؟
2. چگونه می توان با یک پرتفوی مناسب با کاهش ارزش ریال قدرت خرید خود را حفظ کنیم ؟
3. آیا می توان یک پرتفوی اهرمی نسبت به دلار تنظیم کرد ؟

 

به چه سهمی، سهم دلاری می گویند؟

 

در ادامه مقاله تأثیر نرخ دلار بر بازار بورس باید ذکر کنیم به سهام شرکت هایی که درآمد آن ها به دلار است، یعنی محصول خود را صادر می کنند به سایر کشورها و به ازای آن ارز دریافت می کنند، سهام دلاری می گویند. این گونه شرکت ها به واسطه ی این که درآمد آن ها همبستگی بالایی با دلار دارد، اگر قیمت دلار بالا رود درآمد این شرکت ها نیز افزایش می یابد و واضحاً با افزایش درآمد شرکت ها قیمت سهام آن ها نیز افزایش می یابد. چنانچه در سبد سهام خود سهام دلاری داشته باشید ، نسبت به کاهش ارزش ریال مصون خواهید ماند.

آیا می توان نسبت به دلار، بیشتر رشد کرد ؟

 بله! به عنوان مثال فرض کنید شرکت X (که یک شرکت صادرات محور است) ۱۰۰ تومان فروش، ۷۰ تومان هزینه  و ۳۰   تومان سود داشته باشد. حال اگر قیمت دلار ۳۰% افزایش پیدا کند، فروش شرکت نیز چون به دلار است از ۱۰۰ تومان به ۱۳۰  تومان افزایش پیدا می کند.  درحالی که هزینه های شرکت با تقریب خوبی ثابت می ماند (هرچند در طولانی مدت به دلیل افزایش تدریجی دستمزدها ممکن است هزینه های شرکت نیز افزایش یابد) پس سود شرکت از ۳۰ تومان به ۶۰ تومان ۱۳۰-۷۰=۶۰ تغییر می کند.

یعنی با افزایش ۳۰% در قیمت دلار ، درآمد شرکت ۱۰۰% رشد کرد.

با افزایش ۱۰۰% ای درآمد یک شرکت، قیمت سهام آن شرکت قطعاً رشد خوبی را تجربه خواهد کرد. شرکت هایی که با دلار در ارتباط هستند را می توانید از سری مقالات عوامل مهم بنیادی اثرگذار بر شرکتهای بورسی مطالعه نمایید.

تأثیر رشد دلار و تورم و سهام شرکت ها

به خوبی می دانیم که پس از افزایش قیمت دلار یک موج تورمی گریبان گیر اقتصاد خواهد شد. حال اکثر شرکت های داخل بورس دارایی هایی ( دارایی می تواند  زمین یک کارخانه، ماشین آلات صنعتی و یا محصول تولیدشده در انبار باشد) دارند که با موج تورم همراه خواهند شد و قیمت آن ها افزایش پیدا خواهد کرد.

پس اگر سهام شرکتی را بخریم که دارایی های ارزشمندی داشته باشد ، آنگاه با یک موج تورمی می توانیم ارزش  پول خود را حفظ کنیم .  صنعت خودرو جزو صنایعی است که همبستگی مستقیم با دلار ندارد اما با افزایش قیمت دلار، قیمت دارایی های آن ها افزایش می یابد  که عامل مثبتی(با تأخیر) برای رشد این صنعت می باشد.

در نمودار زیر همبستگی رشد قیمت دلار و شاخص کل بورس  و صنعت خودرو  مشهود است.

تأثیر رشد دلار بر هزینه های یک شرکت

 افت وخیز شدید نرخ دلار همان طور که می تواند عامل مثبتی برای شرکت های صادرات محور باشد، می تواند تأثیر منفی هم بر برخی از شرکت ها بگذارد. شرکت هایی که مواد اولیه خود را از خارج وارد می کنند، مثل اکثر شرکت های دارویی، با افزایش قیمت دلار، مواد اولیه آن ها گران می شود و هزینه های آن ها را افزایش می دهد درصورتی که شاید محصولات آن ها افزایش چندانی نداشته باشد خصوصاً اگر قیمت محصولات آن ها از سوی دولت مصوب شود و این اثر منفی بر سودآوری شرکت خواهد داشت.  یکی دیگر از حالت هایی که می تواند تأثیر منفی بر ارزش سهام بگذارد زمانی هست که یک شرکت دارای بدهی ارزی(تسهیلات ارزی) باشد، در این حالت با افزایش نرخ ارز بدهی شرکت زیاد می شود و هزینه های مالی شرکت را افزایش می دهد.